ΤΟ ΠΙΟ ΓΛΥΚΥ ΜΟΥ ΕΑΡ

Της Αργυρώς Λύτρα

Αυτή την ώρα περίπου θα φτάναμε. Κι αμέσως να κάνουμε γρήγορα - γρήγορα για να προλάβουμε. Δεν θα άλλαζα ρούχα......

Με αυτά του ταξιδιού. Τζην, αθλητικά, κι οπωσδήποτε ένα μπουφάν, κάνει κρύο το βράδυ. Όλο το πρωί η καμπάνα να χτυπάει πένθιμα κι εγώ να μην προλαβαίνω να γεμίσω λίγη θλίψη - πρέπει να ετοιμάσω τα πράγματα για το ταξίδι, να προλάβουμε...
Κι ύστερα, να τηλεφωνεί ο αδερφός μου από το δίπλα δωμάτιο αν θα πάμε μαζί κι εγώ να μην ξέρω ακόμη τι ώρα θα είμαι έτοιμη... Κι η μάνα που είναι; Μάλλον πήγε από νωρίτερα στην εκκλησιά με το βιβλιαράκι στο χέρι να ψάλλει. Κι ο πατέρας μέσα έξω αν ξεπάγωσαν οι γαρίδες κι αν έχει κόσμο στο μαγαζί κι αν θέλουμε και τυρί μέσα ή καλύτερα όχι. Τελικά θα τον πιάσουμε τον Επιτάφιο όταν θα περάσει μπροστά από το σπίτι. Τα μαγαζιά θα είναι όλα ανοιχτά αλλά κανείς δεν θα κάθεται σε καρέκλα. Μόνο λίγοι θα είναι μέσα κι αυτοί θα σταθούν σε μια ιερή όρθια ανάπαυση.
Η μάνα με την Κατίνα πιο μπροστά ή να είναι πιο πίσω; Η Πάτρα που είναι; Α, νάτη. Θα είναι κι ο Θοδωρής εκεί. Θα έρθει μετά να του δώσω τη λαμπάδα του ή όχι; Ίσως αύριο. Θα τρέξω λίγο πιο μπροστά να βρω τον παπά. Θα κόψει λίγο τις ψαλμωδίες να μου μιλήσει και θα κόψει πάλι την κουβέντα μας να δώσει οδηγίες στους ψάλτες. Θα στείλει έναν να χτυπήσει την καμπάνα καθώς περνάμε μπροστά από τον Αη Γιώργη κι ύστερα πάλι θα γυρίσει στις ψαλμωδίες του κι ύστερα εγώ θα του πω "σε περιμένω το βράδυ στο σπίτι να πιούμε ένα κρασί" κι εκείνος θα πει "είμαι παπάς, δεν κάνει σήμερα". Μπορεί να του πω "το κρασί δεν αρταίνει" κι εκείνος να πει "εντάξει τότε" κι οι δυο να ξέρουμε πως το ψέμα δεν είναι και τόσο μεγάλη αμαρτία...
Μ' αυτά και μ' αυτά θα φτάσουμε στον Αη - Νικόλα. Πρώτος ο επιτάφιος κι ύστερα όλοι θα περάσουμε από κάτω. Θα έχει κόσμο πολύ, θα μιλήσω σε όλο το χωριό, ντόπιους και παραθεριστές. Όλους θα τους φιλήσω κι όλες θα με φιλήσουν. Με τις γειτόνισσες θα πω περισσότερα όσο θα ακούγονται οι τελευταίοι ψαλμοί. Τι κάνει ο άντρας μου. Πότε ήρθαμε. Μια χαρά με βλέπουν - λίγο κουρασμένη από το ταξίδι φαίνομαι.
Θα "μαδήσουμε" διακριτικά τον επιτάφιο μη μας πάρουν χαμπάρι πόσα λουλούδια κρατάμε ο καθένας. Μετά θα γυρίσουμε βιαστικά στο σπίτι. Θα έχει φτάσει κι ο Γιώργος, ο κουμπάρος μας, θα έρθει σίγουρα κι η Πάτρα. Μπορεί να πεταχτούν οι νονές μου να μου δώσουν τη λαμπάδα μου. Ίσως και αύριο, μια πόρτα είμαστε. Ο Θοδωρής θα έρθει βιαστικός να πάρει τη δικιά του. Μεγάλωσε πια, λαμπάδα χωρίς μπιχλιμπίδια και πολλά πανηγύρια. Αλλά τη λαμπάδα της νονάς του τη θέλει. Κι εγώ της δικιάς μου.
Κι ύστερα ο πατέρας μου θα ρωτήσει αν θέλουμε και τυρί στο φαγητό ή καλύτερα όχι. Και κάποτε θα σερβιριστούμε. Κι όλα αυτά σε μια νύχτα.
Όχι, αυτό το Πάσχα δεν θα μου λείψει το σουβλιστό αρνί στο χωριό, ούτε καν τα κεράσματα σε όλους τους λάκκους που θα έφερνα βόλτα. Δεν θα μου λείψει η μαγειρίτσα της μάνας μου, το κλάμα της για το καημένο το αρνάκι καθώς τριπλοξεπλένει τα έντερα, η γκρίνια του αδερφού μου που δεν έχει αρκετό πιπέρι να την κάνει ηφαίστειο ούτε που ψάχνουμε τι να φάει η Ελίνα που αυτά δεν τα πολυθέλει. Ούτε καν το σχόλιο του Βάιου ποιος πέτυχε το αρνί στο αλάτι φέτος και ποιος όχι δεν θα μου λείψει. Ούτε τα τραγούδια και τα πανηγύρια, οι μπαλωθιές και τα βεγγαλικά.
Θα μου λείψει η λαχταριστή γαριδομακαρονάδα του πατέρα μου, συνοδεία των ερωτήσεων αν θέλουμε μέσα το ένα ή το άλλο και που εν τέλει βάζει μέσα όσα εκείνος διαλέγει. Θα μου λείψουν οι ψίθυροί μου με τον παπά στην περιφορά. Το κουτσομπολιό στην εκκλησία. Η ανυπόφορη εικόνα από το αλάδωτο πιάτο της μάνας μου. Όσοι ήταν στο τραπέζι. Κι όσοι δεν ήταν. Η λαμπάδα της νονάς μου. Η λαμπάδα του βαφτισιμιού μου. Το άγχος μου να προλάβω. Να τους δω όλους. Να τα κάνω όλα. Αυτή η Παρασκευή, η πιο Μεγάλη. Με τη χαρά του ανταμώματος που δεν περιμένει την Ανάσταση. Με τη χαρά της ανταλλαγής που ξορκίζει το πένθος. Αυτό θα μου λείψει το φετινό Πάσχα. Το δικό μου, το πιο γλυκύ μου έαρ.