Το ιερό επιχειρείν επανέρχεται και πάλι στη Σκύρο.

Βαγγέλης Αποστόλου: Το ιερό επιχειρείν επανέρχεται και πάλι στη Σκύρο.

“Είναι γνωστό ότι η Μονή Μεγίστης Λαύρας ήδη από το 2005 είχε υποβάλει αίτημα για μια γιγαντιαία επένδυση στη Σκύρο, την εγκατάσταση 10 αιολικών πάρκων με 111 ανεμογεννήτριες παραγωγής ηλεκτρικής ενέργειας, συνολικής ισχύος 333 MW.....

Η μη αποδοχή αυτού του έργου από την τοπική κοινωνία ήταν καθολική και διαχρονική και έχει εκφραστεί από πολλές ομόφωνες αποφάσεις του Δημοτικού Συμβουλίου, αλλεπάλληλα ψηφίσματα λαϊκών συνελεύσεων, αντιδράσεις όλων των φορέων, ακόμη και από την Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας που απέρριψε τη σχετική Μελέτη Περιβαλλοντικών Επιπτώσεων.

Δυστυχώς σήμερα, το ιερό επιχειρείν στη Σκύρο επανέρχεται, έχοντας αυτή τη φορά ισχυρά ερείσματα κυρίως σε επίπεδο κυβέρνησης. Ήδη η Ρυθμιστική Αρχή Ενέργειας έχει αποδεχτεί την επικαιροποίηση της πρότασης, τόσο ως προς την έκταση των αιολικών πάρκων όσο και ως προς το μέγεθος και τον αριθμό των ανεμογεννητριών, διατηρώντας τη συνολική ισχύ στα 333 MW .

Πίσω βέβαια από την Ιερά Μονή κρύβεται συγκεκριμένη Γαλλική εταιρεία που χρηματοδοτεί κατά 75% την επένδυση. 

Αυτή τη φορά χρειάζεται μεγαλύτερη προσπάθεια από πλευράς της τοπικής κοινωνίας. Το όχι στη συγκεκριμένη πρόταση πρέπει να είναι και πάλι ξεκάθαρο και αγωνιστικό. Οι ιδιαίτεροι λόγοι που οφείλουν να αναδείξουν οι κάτοικοι είναι πολλοί με χαρακτηριστικότερες τις επιπτώσεις τόσο στο περιβάλλον (η περιοχή έχει ενταχθεί στο δίκτυο Natura) όσο και στον τουρισμό (όσοι έχουν επισκεφτεί το νησί το γνωρίζουν καλά).

Όμως υπάρχει κι ένας άλλος σημαντικότερος λόγος, που δυστυχώς μέχρι σήμερα δεν έχει αναδειχτεί όπως πρέπει. Είναι η προσέγγιση της κυριότητας των εκτάσεων που προτείνονται για την εγκατάσταση των ανεμογεννητριών. 

Και εργαλείο γι΄αυτή την προσέγγιση μπορεί να αποτελέσει η πρόσφατη απόφαση του Τριμελούς Εφετείου της Θεσσαλονίκης για μια υπόθεση, που την υπερασπίστηκε η τοπική κοινωνία και αφορά στην απόρριψη της διεκδίκησης από το Άγιο Όρος και συγκεκριμένο ιδιώτη μιας έκτασης 17.000 στρ. στη Χαλκιδική.

Το σημαντικότερο όμως της απόφασης είναι η βάση στην οποία στηρίχτηκε, “ότι η έκταση αποτελούσε δημόσια γαία του Οθωμανικού Δημοσίου, η οποία μετά την προσάρτηση των Νέων Χωρών περιήλθε στην Κυριότητα του Ελληνικού Δημοσίου, ως διαδόχου του Τουρκικού Δημοσίου”. 

Κι επειδή την ίδια άποψη υπερασπίστηκα και προσωπικά, στην πρώτη απόπειρα για την εγκατάσταση του αιολικού πάρκου στο νησί, για την οποία είχα δεχθεί από τη μονή αγωγές εκατοντάδων χιλιάδων ευρώ χωρίς να σωπάσω, οφείλω να δηλώσω ότι η συστράτευσή μου σε αυτόν τον αγώνα είναι δεδομένη.”