ΔΕΥΡΩ ΕΞΩ (έμμετρο νοσταλγικό αφήγημα)

Της Αργυρώς Λύτρα

Λαζάρου καθώς έμπαινε είχα χαρά μεγάλη
ανθρώπου ψάλλοντας κι εγώ ύμνο κι αιώνια πάλη
να κατακτήσει αν μπορεί ζωή κι αθανασία.....

κι έπαιρνα το καλάθι μου και άλλη μια κυρία
- που τη βαφτίσαν στα χαρτιά, μας λέει, Κλεοπάτρα
μα εμείς πάντα φωνάζουμε ως τώρα μόνο Πάτρα -
και πλέκαμε λουλουδιαστές γιρλάντες στο χερούλι,
του στολισμού του ήμασταν μέρα και νύχτα δούλοι.
Βάζαμε μέσα στην κλωστή μια μια τη μαργαρίτα
και ίριδες πάντα ψάχναμε που εμείς τις λέμε "ίτσα".
Κι αφού κοφίνι φτιάχναμε σαν να ήταν έργο τέχνης
για κάλαντα έξω βγαίναμε και έδινε κι ο πένης,
λεφτά αν δεν είχε ούτε δραχμή έστω λίγα καρύδια
κι αυγά συχνά μα και γλυκά κι άλλα σκατολοΐδια.
Και λέγαμε το ποίημα μας πως απ' τη Βηθανιά
δυο αδερφές που ήτανε η Μάρθα κι η Μαρία
και έκλαιγαν ολημερίς τον δόλιο αδερφό τους
που χάθηκε ο κακόμοιρος και λέγαν τον καημό τους.
Κι εκεί που πικροκλαίγανε ήρθε όμως ο Χριστός
που ήταν του Λαζάρου μας φίλος και αδερφός.
Κι η ιστορία έληγε βεβαίως με αίσιον τέλος
κι ο Λάζαρος τη γλύτωσε από θανάτου βέλος.
Αυτά εξιστορούσαμε με την καλή μου φίλη
κι ήταν σαν τώρα κάποτε μέρες του κάθε Απρίλη
μα δεν καταλαβαίναμε, μικρά παιδιά οι καημένες,
κουβέντες όσες λέγαμε που ήταν βασανισμένες.
Μα ήρθε σήμερα ο καιρός για να κατανοήσω
πόνο που πήρα ελαφρύ να το μετανοήσω,
τον Λάζαρο που έλεγα με σκέψη στις δραχμούλες
και τα λουλούδια ρήμαζα σε απόκρημνες ραχούλες.
Και σκέφτομαι πως Λάζαροι σήμερα είμαστε όλοι
και έχουν ρίξει ολόγυρα παντού σαν βιτριόλι
κι ούτε λεφτά ούτε ομορφιές δεν βάζουμε στο χέρι,
μήπως με ένα άγγιγμα μας βρει κανά μαχαίρι.
Και περιμένω ήσυχα στο σπίτι μου κλεισμένη
και τη ζωή την έχω πια σχεδόν λησμονημένη
κι ολημερίς προσεύχομαι ελπίζοντας ν' αντέξω
να έρθει η ώρα να μου πουν "Λάζαρε δεύρω έξω".