για τα τραίνα που δε σταματάνε πια....
Της Ασημίνας Δ. Βλάχου
συνεπιβάτισσα είχε γύρει νυσταγμένη επάνω της
Τα παιδιά του χωριού – αι γενεαί αι πάσαι – που μιμούνταν το τρένο στα παιχνίδια τουςΟ παππούς μου που δραπέτευε από την Αθήνα για να έρθει στο χωριό του με το τρένο, δραπέτης μέχρι τα βαθιά του γεράματα – δραπέτης πέθανε.
Αφιερωμένο σε όλους – λαμπάδες, παιδιά, παππού δραπέτη – που φτάνατε στο σταθμό Λιλαίας και κάποτε τον αφήνατε για να γυρίσετε πάλι.
Πριν έρθουν τα ΙΧ.
Ελλάδα που δε γνώρισε Διαφωτισμό, δε γνώρισε βιομηχανική επανάσταση κι από τα ζα περάσαμε στα ΙΧ χωρίς μεσάζοντες.
Οι έρημοι σταθμοί είναι μεσάζοντες στις μνήμες μας.
Από το facebook
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου