Μάνα για μένα είναι…

Της Κρυσταλίας Πατούλη

Μάνα για μένα είναι κάθε γυναίκα που έχει καταφέρει να γίνει μάνα του ενήλικου εαυτού της και συνεχώς προσπαθεί γι’ αυτό,......
ώστε αποφασίζει ότι μπορεί να αναλάβει να γεννήσει, να φροντίσει, να μεγαλώσει και να σταθεί ουσιαστικά δίπλα σε μια άλλη ζωή, αυτή του παιδιού της.

Οι υπόλοιπες γυναίκες που θεωρούν τα παιδιά τους κάτι σαν αδέλφια τους, ή στην χειρότερη περίπτωση σαν γονείς τους, και που οι ίδιες περιμένουν συνειδητά ή ασυνείδητα να μεγαλώσουν συμβάλλοντας στη φροντίδα τους ή και στην ωρίμανσή τους, δεν είναι ακριβώς μανάδες, ούτε ακριβώς γονείς, με όλα τα παρελκόμενα που βλέπουμε όχι σπάνια στην κοινωνία μας.

Μάνα για μένα είναι εκείνη που έχει αρκούντως υποψιαστεί, ή στην καλύτερη περίπτωση έχει επίγνωση, ότι ο ρόλος της είναι αναντικατάστατος για τα παιδιά της, και το οποιοδήποτε κενό, θα χάσκει μέχρι το θάνατό τους.

Μάνα είναι εκείνη που ξέρει πως αν αναγκαστεί να γίνει ήρωας για να μεγαλώσει τα παιδιά της, τότε εκείνα θα αναγκαστούν να γίνουν διπλά ήρωες για να αντεπεξέλθουν στις απαιτήσεις της ζωής -μεγαλώνοντας συνήθως μόνα τον εαυτό τους- αλλά και να αντέξουν το βάρος μιας ηρωίδας μάνας.

Μάνα είναι η γυναίκα, που μεγαλώνει τα παιδιά της όχι μόνο παρέχοντάς τους τα αναγκαία, αλλά τους εμφυσεί και αρετές όπως τον σεβασμό στον άλλον, τα όρια, τη συμμετοχή στον πολιτισμό και στην εξέλιξη του είδους, και τούς τονίζει ότι δεν είναι αρκετό να μην κάνουν κακές/άδικες πράξεις αλλά να μην μένουν και απαθείς απέναντι σε αυτές, διότι εκτός των άλλων «η μεγαλύτερη βία…» όπως έχει πει η κλινικός ψυχολόγος και ψυχοθεραπεύτρια Ελένη Νίνα «…είναι το να μην κάνουμε«.

Μάνα είναι εκείνη που δεν αγνοεί επειδή μάλλον δεν μπορεί να διαχειριστεί, τις κοινωνικές κατασκευές, την ιστορία και τους μύθους των προγόνων της, του συστήματος και του υπερσυστήματος που προέρχεται, γιατί διασθάνεται ότι θα αναγκαστούν να τις διαχειριστούν με μεγαλύτερο κόστος τα παιδιά της.

Μάνα είναι εκείνη που δεν αγνοεί και τα όποια δικά της τραύματα, γνωρίζοντας ότι το αδιαχείριστο τραύμα σταματά το χρόνο με το να επαναλαμβάνεται ακόμα και στις επόμενες γενιές.

Μάνα είναι εκείνη που η αγάπη για το παιδί της πηγάζει από την αγάπη για τη ζωή, τους ανθρώπους, τη συνύπαρξη, και άρα την κοινωνία, γι’ αυτό δημιουργεί ζωές, για να φροντίσει και για τους επόμενους και να τιμήσει τους προηγούμενους.

Μάνα είναι εκείνη, που έχει επίγνωση τον επίσης αναντικατάστατο ρόλο που παίζει στη ζωή του παιδιού και ο άλλος γονιός του, ο πατέρας, κι όταν για οποιονδήποτε λόγο απουσιάζει από τη ζωή του, δεν προσπαθεί να πείσει τον εαυτό της ότι μπορεί να τον καλύψει, αλλά προσπαθεί να συμπαρασταθεί στο παιδί της όχι μόνο για την απώλειά του αλλά και για το ακόμα πιο δύσκολο έργο που το περιμένει, όταν θα έχει ανάγκη να βασιστεί σε ένα απόντα πρότυπο κατά την ενηλικίωσή του, ώστε να γίνει το ίδιο ο πατέρας του εαυτού του (όπως και μητέρα του εαυτού του).

Μάνα είναι εκείνη που έχει τουλάχιστον ψιλιαστεί κι αυτό που έχει πει ο Μπερτ Χέλινγερ, πως «όποιος δεν έχει μάνα, δεν έχει σύντροφο». Κι όποιος κατάλαβε, κατάλαβε. Παιδιά δεν γεννάς για να είσαι εσύ καλά, ή καλύτερα, αλλά για να είναι καλά και καλύτερα από σένα τα παιδιά σου.

*Ομοίως και για τους πατεράδες.

Πηγή: afigisizois.wordpress.com

   ΚΑΙ  ..............  ΠΕΝΤΕ   ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ  ΓΙΑ  ΤΗ  ΜΑΝΑ