Παλιές ιστορίες - ΕΚΕΙΝΑ ΤΑ ΧΡΟΝΙΑ – Του Σταμάτη Σταματίου

Που είναι εκείνα τα χρόνια….

Αυτό σίγουρα το έχουμε πει όλοι μας κάποια στιγμή της ζωής μας.

Πάντως εγώ το συχνολέω, και έρχονται στη σκέψη μου εικόνες του παλιού καλού χωριού μας….

Και επειδή πιστεύω πως στα χρόνια που πέρασαν είχαμε θετικότερα ερεθίσματα, και χρώματα περισσότερο αγνά για ζωγραφιές στη φαντασία μας, στηρίζομαι πάνω σ’ αυτό για να σας θυμίσω πως καμιά φορά ο άνθρωπος έχει ανάγκη τις αναμνήσεις του, όσο και τα λουλούδια τον ήλιο.

Χιλιάδες εικόνες, ζωγραφισμένες άλλοτε με χαρά και άλλοτε με λύπη, έχουν για φόντο ένα περιβάλλον αλλιώτικο απ’ αυτό που υπάρχει σήμερα στο χωριό μας.

Κάτω από το τσιμέντο των δρόμων θάψαμε τα παιχνίδια μας όλα…. Τα πλατάνια της μικρής πλατείας μας γνώρισαν όλες τις χαρές και τις λύπες μας. Ο ίσκιος της συμπαραστάτης, της ζωής μας γαλουχητής, και η γιγαντοσύνη τους μαρτυρία στην ιστορία του χωριού μας. Στα καφενεία χορταίναμε πρέφα, ραμί και τάβλι και ακούγαμε ιστορίες και κατορθώματα των προγόνων μας.

Στις ταβέρνες μας τότε έκανες  <<κέφι>>, έβρισκες αυτό που λέμε κάτι άλλο.

Πρώτη και καλύτερη ο <<Έλατος>>, της θρυλικής Μαγγούλαινας, κάθε βράδυ συγκέντρωνε όλο το <<ανφαν γκατέ>> της νεολαίας. Πιο κάτω ο Μπάρμπα Θέμης ο <<ιδιόρρυθμος>>, ο αστείρευτος σε καλαμπούρια, σε παλιό κρασί και μπακαλιάρο, ο Μήτσος ο Τζιβάρας, ταβερνιάρης με πατέντα – το κρασοπότηρο το είχε πάντα στο χέρι-, οι Μαυράκηδες, μάστοροι στο ψήσιμο της μπριτζόλας – τη σερβίριζαν πάνω σε χασαπόχαρτο, με μπόλικο λεμόνι-, ο Καλλιμάνης, ξακουστός για τον πατσά και το σπληνάντερο, μάζευε όλους τους καλοφαγάδες.

Τι να πρωτοθυμηθείς από εκείνη την εποχή!

Το γλυκό μας ήταν σπιτίσιο και από ζαχαροπλαστεία δεν ξέραμε, η σούβλα μας από έλατο και ώσπου να ψήσουμε το σφαχτάρι, ιδρώναμε, τώρα ιδρώνει για μας η ηλεκτρική ψησταριά, τότε περιμέναμε την άνοιξη, για να πάμε στη φτερόλακα και μόνο στη φαντασία μας βλέπαμε τις πλαγιές χιονισμένες, τώρα γίναμε κατακτητές αυτού του ονείρου….

Εξουδετερώσαμε το χρόνο με την τεχνολογική μας εξέλιξη και συνεχίζουμε, δυστυχώς το ισοπέδωμα.

Γίναμε όλοι βιαστές της φύσης μας αδίσταχτοι φονιάδες των αναμνήσεων και των ονείρων μας αναζητούμε με πάθος επικίνδυνο το καταφύγιο της ύλης.

Γίναμε όλοι σύγχρονοι υλιστές και για το κέρδος αυτής της κατάρας μας αδιαφορήσαμε για το πότε θα πεθάνουμε.

ΦΕΒΡΟΥΑΡΙΟΣ 1980

ΣΤΑΜΑΤΗΣ ΣΤΑΜΑΤΙΟΥ
Χρ. Μουτσιανάς