Έφη Θάνου
Πάντα είναι όμορφα τα βράδια στην Αθήνα.
Ξέρεις, φώτα, κόσμος, γέλια χιλιάδων ανθρώπων που αντηχούν στα στενά αυτής της πόλης, μπαράκια που σφύζουν από ζωή, χορός μέχρι τις πρώτες πρωινές ώρες και το αλκοόλ να ρέει άφθονο, σε μια πόλη που κυριολεκτικά «Νοσεί»....
- Μύρισε ξανά η πόλη αγάπη - θα ακούσεις στα κλεφτά από κάποιον περαστικό. Στα αλήθεια, πόσο όμορφο και ταυτόχρονα πόσο αντιφατικό…
Αν πας πιο κάτω, η εικόνα είναι λίγο διαφορετική. Έξω από την επιβλητική κόκκινη πόρτα εκείνου του όμορφου μπαρ στέκεται εκείνος, κάπου στα 50, πάνω του έχει μια μάλλινη ροζ κουβέρτα και ένα μικρό χάρτινο κουτί για τα κέρματα που έχει σφιχταγκαλιάσει λες και κάποιος θα του το αρπάξει από τα χέρια. Λίγο πιο δίπλα στη στάση του μετρό στέκεται άλλη μια κυρία και άλλος ένας κύριος. Μάλλον είναι ο χώρος τους, σκέφτεσαι. Είναι που προσπαθούν να κοιμηθούν ακόμη και έτσι…
Εσύ, απλά τους προσπερνάς, κοιτάς και προσπερνάς. Καμιά φορά, άθελα σου, πάνω στο μεθύσι σου τους προσέχεις. Προσέχεις να μην παραπατήσεις και πέσεις. Και εκείνοι απλά σε κοιτούν. Άνθρωποι που προσπαθούν να επιβιώσουν, άνθρωποι που αμφιταλαντεύονται στη ζωή και στο θάνατο, άνθρωποι που δεν κρύβουν διόλου μίσος μέσα τους.
Ψυρρή , Σύνταγμα, Μοναστηράκι, Εξάρχεια, σε κάθε συνοικία της Αθήνας θα τους δεις να στέκονται εκεί. Άλλους σε παγκάκια, άλλους να είναι όρθιοι και να περιπλανιούνται στο σκοτάδι και άλλους να κοιμούνται στα αυτοσχέδια χαρτόκουτά τους. Άνθρωποι που παλεύουν καθημερινά με την φτώχεια και την εξαθλίωση, άνθρωποι που δεν θέλουν να φύγουν, που θέλουν να υπάρχουν και αύριο, άνθρωποι που μιλάνε για αξιοπρέπεια. Το πιο επιβλητικό όμως είναι πως μιλάμε για ανθρώπους που μου μοιάζουν, που σου μοιάζουν, που μας μοιάζουν…
Νομίζω τελικά, πως η πόλη δε μύρισε ξανά αγάπη. Νομίζω πως είμαστε η πόλη των άψυχων όντων. Έξω από τα άψυχα μπαρ, συναντάς εκείνους. Προκλητικά, χωρίς να το καταλάβεις, χορεύεις δίπλα τους.
- Ξυπνήστε ρε! Υπάρχει Άνθρωπος στο πεζοδρόμιο.
Θες να το φωνάξεις όσο πιο δυνατά μπορείς, αλλά δειλιάζεις…
Άραγε υπάρχει κάποιος που να είναι ακόμη «ζωντανός» σε τούτη εδώ την πόλη ή μήπως είμαστε κιόλας «Νεκροί»;
Γυρνώ στο σπίτι και αποφασίζω να γράψω. Όχι, δεν είναι από ματαιοδοξία, άλλωστε πότε δεν υπήρξα ματαιόδοξη. Είναι, που καμιά φορά εκείνη η ριμάδα η ενοχή σε στοιχειώνει και δε σε αφήνει να πας παρακάτω. Ναι ενοχή, γιατί κοιτάζοντας τα υλικά αγαθά χάσαμε εκεί έξω τους εαυτούς μας.
Ενοχή για όσα επιτρέψαμε να γίνουν αλλά και για εκείνα που θα’θρουν…
Ξέρεις, εσύ είσαι υπεύθυνος για όλες τις φυσαρμόνικες του κόσμου, για όλα τ΄άστρα, για όλες τις λάμπες και για όλα τα όνειρα. Αν βέβαια θέλεις να λέγεσαι άνθρωπος, αν βέβαια θέλω να λέγομαι άνθρωπος…
Eύγε Έφη …
ΑπάντησηΔιαγραφήΔεν σε γνωρίζω , ή μπορεί και να σε γνωρίζω εξ αποστάσεως αφού το επώνυμό σου (Θάνου) παραπέμπει σε Σουβάλιωτοπούλα … και αν έτσι είναι , να ένας ακόμη λόγος που με υποχρεώνει για το παρόν σχόλιό μου προκειμένου σε ΣΥΓΧΑΡΩ για το Εξαίρετο κείμενο σου . Συνοπτικό , περιεκτικό και έμπλεο νοημάτων και μηνυμάτων . Είναι ένα κείμενο που μπορούσε να φέρει ως επιγραφή ‘’ Η αλήθεια … μέσα στο ψέμα μας …’’ Ένα κείμενο σκέψης και προβληματισμού αλλά και προτροπής , του καθένα μας , σε… επώδυνη ενδοσκόπηση . Προσωπικά με συγκίνησε , αλλά συνάμα και με δεδομένο ότι γράφεται από ένα νέο παιδί ,της Σουβάλας παιδί , με κάνει να νοιώθω αισιοδοξία και ελπίδα για το μέλλον , το δικό σας μέλλον που , εν πολλοίς , εμείς οι μεγαλύτεροι διακυβεύσαμε . Και μια προτροπή Έφη , προσπάθησε να σκέπτεσαι έτσι ανθρώπινα , όπως από το κείμενό σου εκπέμπεται, να εξωτερικεύεις τις σκέψεις και τα συναισθήματά σου και κυρίως προσπάθησε να βρείς μιμητές γιατί η εποχή που ζούμε ή , αν θές , η ζωή όπως την κάναμε , από τέτοια μυαλά ,τέτοιες σκέψεις και τέτοιες ψυχές έχει ανάγκη πιά για να υπάρξει συνέχεια … Εύγε και πάλι Έφη .
ΟΙ ΝΕΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΑΝ ΤΗΝ ΕΦΗ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΠΙΔΑ ΜΑΣ.......ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΕΜΠΙΣΤΕΥΤΟΥΜΕ ΝΑ ΤΟΥΣ ΑΓΚΑΛΙΑΣΟΥΜΕ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟΥΣ ΠΙΣΤΕΨΟΥΜΕ.......ΛΙΓΟ ΔΥΣΚΟΛΟ ΑΛΛΑ ΑΞΙΖΕΙ ΤΟΝ ΚΟΠΟ,,
ΑπάντησηΔιαγραφήΝ.Σ.
Σας ευχαριστώ πολύ για τα όμορφα λόγια. Καλή συνέχεια και καλή αντάμωση.!
ΔιαγραφήΚύριε Αλέκο, αρχικά σας ευχαριστώ πολύ για το σχόλιο σας και κυρίως σας ευχαριστώ που αφιερώσατε χρόνο για να διαβάσετε το κείμενο μου. Επίσης, όντως το Θάνου παραπέμπει στη Σουβάλα μιας και παππούς μου ήταν ο Γιάννης Θάνος, γνωστός σε όλους Κοντογιάννης. Είναι πολύ όμορφα αυτά που γράφετε. Δυστυχώς όμως η εποχή που ζούμε δε χρειάζεται μιμητές αλλά εμπνευστές για να μπορέσουμε να συνεχίσουμε και για να μπορέσουμε να λεγόμαστε ακόμη άνθρωποι. Μόνο εαν υπάρξει ο άνθρωπος ξανά στο προσκήνιο θα υπάρξει συνέχεια... Μέχρι τότε,σας εύχομαι καλό φθινόπωρο και καλή αντάμωση στα πάτρια εδάφη.
ΑπάντησηΔιαγραφήΕφούλα και γιά μια ακόμα φορά συγγχαρητήρια κοπέλα μου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΘέλουμε να μας γράψεις εδώ τους ιστότοπους που μπορούμε να μπαίνουμε και να σε διαβάζουμε.
Τίς ακριβείς ηλεκτρονικές διευθύνσεις.
Να είσαι πάντα καλά και να γράφεις ...να γράφεις...να γράφεις..
Με κατάλαβες.....
ΕΦΗ ΜΟΥ ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ ΠΟΥ ΔΙΑΒΑΖΩ ΤΑ ΚΕΙΜΕΝΑ ΣΟΥ ΝΟΙΩΘΩ ΠΕΡΗΦΑΝΙΑ , ΑΙΣΙΟΔΟΞΙΑ ,ΑΛΛΑ ΚΑΙ ΜΙΑ ΑΙΣΘΗΣΗ ΠΕΡΙΦΡΟΥΡΗΣΗΣ ΤΩΝ ΑΞΙΩΝ ΤΗΣ ΖΩΗΣ. ΒΡΕΣ ΤΟΥΣ ΟΜΟΙΟΥΣ ΣΟΥ ΚΑΙ ΓΙΝΕΤΕ ΕΣΕΙΣ ΟΙ ΕΜΠΝΕΥΣΤΕΣ ΚΑΙ ΣΥΝΕΧΙΣΤΕ.ΣΥΓΧΑΡΗΤΗΡΙΑ ΓΛΥΚΙΑ ΜΟΥ ΕΦΗ. ΜΙΑ ΘΕΙΑ ΣΟΥ
ΑπάντησηΔιαγραφή