ΓΙΩΡΓΟΣ ΑΔΑΜΟΠΟΥΛΟΣ, ΕΝΑΣ ΜΕΓΑΛΟΣ ΤΗΣ ΔΙΑΣΠΟΡΑΣ - Ίδρυσε το πρώτο πανεπιστήμιο στις Φιλιππίνες

Ο Σωτήρης Χαντζημανώλης στο περιοδικό ΄΄Διασπορά΄΄το 2009 είχε αφιέρωμα στον Γιώργο Αδαμόπουλο του Λουκά, από την Πολύδροσο, τον ιδρυτή του πρώτου πανεπιστημίου Θετικών Επιστημών στις Φιλιππίνες....

Ο ομογενής Γιώργος Αδαμόπουλος (Adamson), είναι ο ΄΄πατέρας΄΄ ενός από τα πλέον αναγνωρισμένα σήμερα, πανεπιστήμια των Φιλιππίνων.

Το πανεπιστήμιο Adamson, που φέρει και το όνομά του μέχρι σήμερα, είναι γνωστό σε όλο τον κόσμο για τις ακαδημαϊκές του επιδόσεις, ξεκίνησε στην ουσία από ένα δωμάτιο, με μερικούς μαθητές και δάσκαλο τον Γιώργο Αδαμόπουλο και ήταν το πρώτο πανεπιστήμιο Θετικών Επιστημών των Φιλιππίνων.

Τζορτζ Άνταμσον (Γιώργος Αδαμόπουλος): 

Χημικός, δημοσιογράφος, επιχειρηματίας, διπλωμάτης και εκπαιδευτικός, ο Έλληνας της Διασποράς που ίδρυσε το πρώτο πανεπιστήμιο των Φιλιππίνων.
Ο Γιώργος Αδαμόπουλος, όπως ήταν το ελληνικό του όνομα, γεννήθηκε στο Πολύδροσο, ένα ορεινό χωριό του Παρνασσού, στις 28 Απριλίου του 1899. Ο πατέρας του, Λουκάς Αδαμόπουλος...
ήταν ευκατάστατος αγρότης και ασχολείτο με την καλλιέργεια βαμβακιού και σιταριού. Αφού τελείωσε το Γυμνάσιο στην Άμφισσα, η δίψα για γνώση οδήγησε τον νεαρό Αδαμόπουλο στην Αθήνα. Σπουδάζει για δύο χρόνια στη σχολή τηλεπικοινωνιών των Τ.Τ.Τ. και το 1918 είναι από τους πρώτους φοιτητές της νεοσύστατης Σχολής Χημείας του Πανεπιστημίου Αθηνών. Το 1920 διακόπτει τις σπουδές του για τρία χρόνια, για να υπηρετήσει στα πολεμικά μέτωπα της Μικράς Ασίας, της Θράκης και της Μακεδονίας. Θα αποφοιτήσει τελικά το 1924.

Η φτωχή και καθημαγμένη Ελλάδα από τη Μικρασιατική Καταστροφή δεν τον χωρά. Πνεύμα ανήσυχο, θα μεταναστεύσει στην Αυστραλία το 1927, μετά τη γνωριμία με τον ομογενή δικηγόρο του Σίδνεϊ, ονόματι Οικονόμου. Πρώτη δουλειά του ήταν αρχισυντάκτης της ομογενειακής εφημερίδας Εθνικό Βήμα, την οποία εξέδιδε ο Νικόλαος Μαρινάκης. Ο Τζορτζ Άνταμσον, όπως ήταν το νέο του αγγλοποιημένο όνομα, υπηρέτησε την εφημερίδα για τρία περίπου χρόνια. Η ενασχόλησή του με τη δημοσιογραφία δεν τον εμπόδισε να γίνει επιχειρηματίας. Το 1928 ίδρυσε μία εταιρεία παραγωγής μεταλλικών νερών και μεταλλικών αλάτων, τη Rayospa, με έδρα το Σίδνεϊ. Τον επόμενο χρόνο εργάστηκε παράλληλα ως τεχνικός σύμβουλος στην εταιρεία Australian Absorbent Cotton Wool Products.
Η αγάπη του για κάθε τι καινούριο τον οδηγεί στην απόφαση να πάει διακοπές στην Ιαπωνία. Δεν ήταν, όμως, γραφτό. Τον Οκτώβριο του 1930, το πλοίο που τον μεταφέρει στην Ιαπωνία σταματά στη Μανίλα. Εκεί γνωρίζεται με τον ομογενή οινοπαραγωγό Κυριάκο Τσουνάκο, ιδιοκτήτη της εταιρείας Mayon Distillery. «Τα κρασιά μου ξυνίζουν» του εκμυστηρεύεται, «χρειάζομαι τη βοήθειά σου». Ο χημικός ξυπνάει μέσα του. Αποφασίζει να παραμείνει στις Φιλιππίνες και να βοηθήσει τον συμπατριώτη του. Η Ιαπωνία μπορεί να περιμένει. Το πρόβλημα με το ξυνισμένο κρασί λύνεται γρήγορα από τον Αδαμόπουλο και πολύ σύντομα γίνεται συνέταιρος του Τσουνάκου στην εταιρεία παραγωγής χυμών Chunaco-Adamson Chemical Company.

Το 1932 τελειώνει τη συνεργασία του με τον Τσουνάκο και ξεκινά τη δημιουργία ενός δικού του χημείου, το οποίο εξελίσσεται σ' ένα από τα κορυφαία της χώρας. Το πάθος του να μεταδώσει τις δικές του γνώσεις στους νέους της χώρας παραμένει άσβεστο. Βλέποντας το κενό που υπάρχει στην τεχνική εκπαίδευση στις Φιλιππίνες ιδρύει στις 20 Ιουνίου 1932 την πρώτη σχολή του είδους, τηνAdamson School of Industrial Chemistry, με έμβλημα τη θεά της Σοφίας, Αθηνά. Μέσα σ' ένα δωμάτιο, ο Γιώργος Αδαμόπουλος προσπαθεί να μεταδώσει τα μυστικά της χημείας στους 40 μαθητές του, που αποτελούν τον πρώτο πυρήνα της σχολής. Σε ένα χρόνο οι 40 μαθητές γίνονται 300 και σε δύο χρόνια 400. Το 1934 το Adamson School μεγαλώνει, με τη δημιουργία Τεχνικής Σχολής.
Η εποχή που επέλεξε ο Γιώργος Αδαμόπουλος να δημιουργήσει αυτό το πρωτότυπο σχολείο για τα δεδομένα των Φιλιππίνων ήταν η καταλληλότερη, αφού το χρονικό διάστημα 1935 -1941 θεωρείται ως η περίοδος της βιομηχανοποίησης της χώρας. Στις 5 Φεβρουαρίου του 1941, μόλις μετά από εννέα χρόνια λειτουργίας του Κολεγίου, το Υπουργείο Παιδείας των Φιλιππίνων αποφασίζει την προαγωγή του σε πανεπιστήμιο. Ο Γιώργος Αδαμόπουλος γίνεται πρόεδρος του πανεπιστημίου και ο εξάδελφος Αλέξανδρος, αντιπρόεδρος και ταμίας.

Ο Β' Παγκόσμιος Πόλεμος και η ιαπωνική κατοχή στις Φιλιππίνες (1942-1945), προκαλούν ανεπανόρθωτες ζημιές στο πανεπιστήμιο. Οι Ιάπωνες δεν άφησαν τίποτε στο πέρασμά τους. Έως και η βιβλιοθήκη του πανεπιστημίου στάλθηκε με πλοίο στην Ιαπωνία. Η επιμονή και το πάθος του Γιώργου Αδαμόπουλου δεν άφησαν το πανεπιστήμιο να χαθεί. Με τη βοήθεια μιας ομάδας καθολικών μοναχών, όχι μόνο έκτισε πάλι το πανεπιστήμιο, αλλά κατάφερε η φήμη του να φτάσει στα μεγάλα ακαδημαϊκά κέντρα των ΗΠΑ και να γίνει αποδεκτό ως ένα αξιόλογο πανεπιστημιακό ίδρυμα. Η συνέχεια ήταν λαμπρή για το Adamson University και οι φοιτητές του έρχονταν από όλες τις χώρες της Νοτιοανατολικής Ασίας. Σήμερα στο Adamson University φοιτούν περίπου 22.000 φοιτητές και θεωρείται το όγδοο μεγαλύτερο πανεπιστημιακό ίδρυμα των Φιλιππίνων.
Ο Γιώργος Αδαμόπουλος παρέμενε Έλληνας και ποτέ του δεν αποποιήθηκε την ελληνική του υπηκοότητα για να πάρει αυτή των Φιλιππίνων. Έτσι αναγκάστηκε το 1964 να παραχωρήσει το πανεπιστήμιο στην καθολική εκκλησία, μιας και ως αλλοδαπός δεν μπορούσε να είναι ιδιοκτήτης ιδιωτικού πανεπιστημίου στη χώρα. Παρέμεινε, όμως, πρόεδρος του πανεπιστημίου για 37 συναπτά έτη και παραιτήθηκε της θέσης του στις 26 Ιανουαρίου του 1967.
Ο Γιώργος Αδαμόπουλος διετέλεσε και διπλωμάτης. Ως πρόξενος της Ελλάδας στις Φιλιππίνες (1946-1973) συνεισέφερε σημαντικά στις καλές σχέσεις των δύο χωρών και στην υπογραφή μιας σειράς συνθηκών μεταξύ τους. Οι τιμές που του αποδόθηκαν ήταν πολλές, τόσο από την ελληνική πολιτεία, όσο και από τις Φιλιππίνες. Το 1973 ο Γιώργος Αδαμόπουλος επέστρεψε στην Ελλάδα κι ένα χρόνο αργότερα, στις 28 Φεβρουαρίου 1974, άφησε την τελευταία του πνοή στην Αθήνα, σε ηλικία 73 ετών.

Στον χώρο του Adamson University, το μικρό παρεκκλήσι του Αγίου Γεωργίου ακόμα και σήμερα θυμίζει στον επισκέπτη την καταγωγή του ακαδημαϊκού ιδρύματος. Αυτό το μικρό παρεκκλήσι χτίστηκε από τον μοναχογιό του Γιώργου Αδαμόπουλου, Δρα Λουκά Αδαμόπουλο, στη μνήμη του πατέρα του και συνδυάζει τη βυζαντινή αρχιτεκτονική με πολλά στοιχεία παραδοσιακής τέχνης των Φιλιππίνων. Ακόμα και σήμερα, οι Έλληνες ναυτικοί που πιάνουν λιμάνι στη Μανίλα το επισκέπτονται για να προσευχηθούν.