Όπλο μας, η αλληλεγγύη

"Είμαι ηλεκτρολόγος με 22 χρόνια προϋπηρεσία. Δουλεύω σε βάθος 20 και 30 μέτρων κάτω από τη γη, που υπάρχουν κίνδυνοι για την υγεία. Έχω περάσει λεπτοσπείρωση από ποντίκι....
Συντηρώ συστήματα με τάση 20.000 βολτ, όπου για ένα λάθος μπορείς να γίνεις κάρβουνο. Δουλεύω νυχτερινά και τρεις Κυριακές υποχρεωτικά τον μήνα. Όλα αυτά δεν υπολογίζονται πλέον. Στον βασικό μισθό των 750 ευρώ, δικαιούμαι 150 ευρώ τον μήνα γιατί δουλεύω σε ιδιαίτερες συνθήκες και 110-120 ευρώ για τρεις Κυριακές τον μήνα. Όλα μεικτά".
Κάπως έτσι ξεκινά τις δηλώσεις του ο Σπύρος Ρεβύθης, αντιπρόεδρος των σωματείων, των εργαζομένων του μετρό.  Εδώ και 8 μέρες η Αθήνα βρίσκεται χωρίς μετρό, ενώ οι στάσεις εργασίας από τα υπόλοιπα μέσα μεταφοράς, καθώς και οι κινητοποιήσεις πληθαίνουν μέρα με τη μέρα. Μόνο που η σημάσια της απεργίας για κάποιους δεν είναι ακριβώς η ίδια. Στα αυτιά μου το τελευταίο διάστημα το μόνο που ηχεί είτε από τα ραδιόφωνα είτε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης είναι το εξής: Συνεχίζεται και σήμερα η ταλαιπωρία των κατοίκων της Αθήνας, καθώς οι εργαζόμενοι στο μετρό κήρυξαν νέα απεργία για 8η συνεχή ημέρα.

Συγχρόνως ο Χατζηδάκης, υπουργός ανάπτυξης δηλώνει απερίφραστα τα εξής: ''Δε μπορεί η κοινωνία και η κυβέρνηση να είναι όμηροι συντεχνιακών επιχειρήσεων.'' Και συνεχίζει: "Αποτέλεσμα της Απεργίας είναι να ταλαιπωρείται η Αθήνα και να δημιουργείται σοβαρό πρόβλημα στην οικονομική ζωή της χώρας.'' Πόσο αστείο,και πόσο λυπηρό ταυτόχρονα; Εν έτει 2013 να ακούγονται τέτοιες δηλώσεις, ενώ δεν δισταζεί μάζι με τον Σαμαρά να προχωρήσουν στο μέτρο της επίταξης, στην ποινικοποίηση των απεργιών και στις απολύσεις των εργαζομένων. Την ίδια στιγμή που το σύστημα έχει καταρεύσει, που οι ζωές μας έχουν καταρεύσει, που το μέλλον μας έχει καταρεύσει. Την ίδια στιγμή που όλα διαλύονται, την ίδια στιγμή που ο μισθός ανέρχεται στα 400 ευρώ μετά βίας πλέον.

Ο Χατζηδάκης αναφέρθηκε στο σοβαρό οικονομικό πρόβλημα που δημιουργείται από την απεργία των μέσων μαζικής μεταφοράς. Εγώ προσωπικά λοιπόν θέλω να του ζητήσω μία συγνώμη που δε θα μπορέσω αύριο να ενισχύσω την αγορά της Ερμού. Που δε θα μπορέσω να πάω την βόλτα μου στην Βουκουρεστίου, που δε θα πιώ τον καφέ μου στο Κολωνάκι, που δε μπορέσω να επισκεφθώ το Mall αλλά και που δε θα μπορέσω να  βάλω ένα μπουκάλι στα μπουζούκια ώστε να ενισχύσω την οικονομία της χώρας μου.
Λυπάμαι κύριε Χατζηδάκη αλλά η αξιοπρέπεια μου είναι αυτό που μου έχει απομείνει και θεωρώ χρέος μου να σταθώ δίπλα στους εργαζομένους-απεργούς, που με κίνδυνο τη ζωής τους καθημερινά εισπράτουν εξεφτελιστικά χρηματικά ποσά ώστε να γυρνούν στο σπίτι τους με μια φρατζόλα ψωμί, και να μπορούν να κοιτάνε την οικογένεια τους στα μάτια.
Ξέρω ότι αυτές τις μέρες όλοι περνάμε δύσκολα λόγω των απεργιών. Ξέρω επίσης ότι όλοι έχουν τις δουλείες τους και τις  ασχολίες τους και θα ταλαιπωρηθούν αυτές τις μέρες. Αλλά ξέρω επίσης  ότι τώρα είναι πιο αναγκαία από ποτέ η στήριξη και η αλληλεγγύη στους ανθρώπους αυτούς. Σήμερα είναι αυτοί. Αύριο όμως; Μπορεί να είσαι εσύ, εγώ,ο καθένας από εμας.

Ας σταματήσουμε να κοιτάμε τον εαυτό μας. Οι άνεργοι ανέρχονται πλέον στα 2.000.000 και δυστυχώς το ποσοστό αυτό συνεχίζει και αυξάνεται ραγδαία.. Όταν η δημόσια παιδεία και υγεία καταργούνται. Όταν  τα φαινόμενα υποσιτισμού στην χώρα μας αυξάνονται όλο και περισσότερο, καθώς και το ποσοστό των αυτοκτονιών πως γίνεται να κάνουμε μείζον πρόβλημα μας τον αγώνα των εργαζομένων; Πως γίνεται ακόμη και σήμερα να περπατάς στον δρόμο και να ακούς φράσεις όπως: '' Ακόμη έχει απεργία το μετρό,θέλω να πάω για ψώνια στα μαγαζιά.''. Πως γίνεται ακόμη και σε αυτή τη κρίσιμη στιγμή ο καθένας να κοιτάει για ακόμη μια φορά την πάρτη του;.

Ίσως να έγινα σκληρή, ίσως με παρέσυρε ο θυμός. Ίσως...Δε μπορώ όμως να μείνω θεατής σε όλον αυτό τον παραλογισμό. Αυτή τη στιγμή οι εργαζόμενοι στο μετρό δίνουν ένα μεγάλο αγώνα για την υπεράσπιση των δικαιωμάτων και της αξιοπρέπειας τους. Αυτόν τον αγώνα τον στηρίζουν ανοιχτά ο ΗΣΑΠ, η ΕΘΕΛ και η ΠΝΟ, οι οποίοι δείχνουν έμπρακτα την αλληλεγγύη τους.

Στα Σεπόλια αυτή τη στιγμή γίνεται ένας τεράστιος αγώνας των απεργών εργαζομένων απέναντι στο μέτρο της επίταξης. Ας τον στηρίξουμε και ας γίνει αυτό αφορμή προς όλους τους εργαζομένους.  Αν όχι τώρα πότε; Aν όχι εμείς, ποιοί;; Όπλα μας είναι οι φωνές μας και η αλληλεγγύη μας. Δε μπορούν να μας τα πάρουν. Καλή συνέχεια...

Υ.Γ: Για μένα το λοιπόν, το πιο εκπληκτικό, πιο επιβλητικό, πιο μυστηριακό και πιο μεγάλο είναι ένας άνθρωπος που τον εμποδίζουν να βαδίσει, είναι ένας άνθρωπος που τον αλυσοδένουνε... (Ναζίμ Χικμέτ)
Της Έφης Θάνου στο http:/hlektrikosthiseas.blogspot.gr, 24/1/2013