Κοντεύει η ώρα.
Χαμογελάει η άνοιξη
Ο απολογισμός στο στενό μας περιβάλλον ακέραιος.
Βγήκαμε στο μετρό, έλεγε ο παππούς μου μετά τον πόλεμο......
Έτσι αρχίσαμε τα κοντινά μας σχέδια και τα μακρινά μας όνειρα.
Από μαγαζιά άνοιξαν μόνο τα μικρά. Τι να μας κάνουν! Ολόκληρο mol και δεν μας φτάνει.
Βλέπεις πέρισυ δεν αγοράσαμε γιατί, άντε πως να τα δοκιμάσεις και τάχα να έχουν απολυμανθεί;
Ότι προλάβαμε την τελευταία ώρα, κι από αυτά, αλλά μας έρχονται και αλλά ψάχνουμε που να τα χαρίσουμε.
Ανοίξαμε όμως την ντουλάπα μας. Βγάλαμε ότι είχαμε και δεν είχαμε τα απλώσαμε στο κρεβάτι με τις κρεμάστρες, τα ταξινομήσαμε κατά κατηγορίες, και αρχίσαμε να δοκιμάζουμε.
Οποία Απογοήτευση!
Είχανε μπει όλα στο πλύσιμο. Είναι που δεν γυμναζόμαστε μάλλον, και όχι τόσο το φαγητό γιατί ορκιζόμαστε ότι προσέχαμε.
Το άλλο πρόβλημα είναι ότι μάθαμε να ζούμε με βολικά και άνετα ρούχα, και άντε τώρα να μπεις στο στενό μπλουτζίν, να φορέσεις το εφαρμοστό μπλουζάκι, το μεσάτο φουστάνι.
Ελπίζω να το προβλέψουν οι οίκοι μόδας και στις πασαρέλες να δούμε παντελόνι τύπου φόρμας και ριχτά φορέματα, αν θέλουν να πουλήσουν, να αγοράσουμε και εμείς, να μπορούμε να τα φορέσουμε, και να είμαστε και στη μόδα.
Χρυσοντίνα Παπαδάμ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου