Όμως Παναγιώτη, δεν έπρεπε! Όλοι πονάγαμε που ήταν κενή εκείνη η θέση
και σήμερα πονάμε διπλά… κι ακόμα δεν μπορούμε να το πιστέψουμε. Περιμένουμε το
γάργαρο γέλιο σου, την καλοσυνάτη σου ματιά, να μας καθησυχάσεις, να μας πεις
ότι πρόκειται για φάρσα. Από αυτές τις αθώες που κάναμε όλοι μας από τότε…
Αν είναι όμως φάρσα, Παναγιώτη, γιατί χτυπάει η καμπάνα πένθιμα σήμερα;
Γιατί; Αν στ’ αλήθεια έχεις φύγει, γιατί δεν είμαστε όλοι και όλες κοντά σου να
σε αποχαιρετίσουμε;
Εσένα που ακόμη κι όσοι δεν ήμασταν ποτέ πολύ κοντά σου, δεν είμαστε
ποτέ πολύ φίλοι σου, σε είχαμε πάντα φίλο από τα μικράτα μας. Γιατί ήταν πάντα
η θωριά σου, η λάμψη στο πρόσωπό σου, αυτή του φίλου. Και μας άφησες και πάλι
μόνους… Ξεκινήσαμε κάποτε η μεγαλύτερη τάξη του σχολείου και τώρα μείναμε η
μικρότερη… Γιατί κι ένας αν φύγει δεν θα είμαστε ποτέ πολλοί. Και τώρα που
λείπουν δύο είναι σαν να μην είμαστε πια κανείς εδώ… Κι έχουμε όλοι μας πόνο
πολύ… που έφυγες… που αρχίσαμε να γράφουμε
στο απουσιολόγιο της τάξης μας… Απουσίες
βαριές κι ασήκωτες…
Δεν θα κάνουμε ποτέ λοιπόν εκείνο το αντάμωμα που λέγαμε, Παναγιώτη; Θα
το κάνουμε! Να μας περιμένεις. Ίσως χωρίς προειδοποιητικό τηλεφώνημα. Αλλά θα
έρθουμε όλοι και όλες μας! Δεν ξέρουμε ποια ώρα ο καθένας, αλλά θα έρθουμε. Μέχρι
τότε θα συμπληρώνουμε την εικόνα σου, εκεί στο πρώτο, το γωνιακό θρανίο… και θα
ξέρουμε ότι δεν θα είσαι μόνος και έτσι λίγο θα ησυχάζουμε κι εμείς εδώ… κι ας
μας λείπουν τα αστεία σου…
Συγχώρεσέ μας που δεν σου ετοιμάσαμε έναν καλύτερο αποχαιρετισμό, μα
μας βρήκες εντελώς απροετοίμαστους και 45 χρόνια είναι λίγα για να
προλάβουμε… Αντίο, φίλε μας, αντίο
συμμαθητή μας! Δεν ξέρουμε πότε, αλλά θα έρθουμε! Να μας περιμένεις! Κι αν
λιγοψυχήσεις, βάστα γερά το χέρι του Θανάση! Και το θρανίο σας εμείς θα το
έχουμε πάντα μαζί μας και θα το βλέπουμε πάντα γεμάτο…
Οι συμμαθητές και οι συμμαθήτριές σου από το γυμνάσιο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου