«Στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό»!

Το να εκπροσωπείς το κόμμα σου στο Νομό, αντί να εκπροσωπείς τον Νομό σου στο Κοινοβούλιο, είναι επιλογή; 

Είναι επιλογή... 

Το να διαλέγεις απέναντι σε ποιους θα φοράς το κοστουμάκι του θεσμικού σου ρόλου αξιοποιώντας τα πιθανά οφέλη και, σε ποιους όχι, δεν είναι επιλογή; 

Είναι επιλογή. 

Κι απ’ την άλλη, ο τρόπος που αρέσκεσαι ή σύρεσαι να ασκείς το ... πολιτεύεσθαι, δεν είναι επιλογή; 

Είναι επιλογή.

Μεγάλα παιδιά είμαστε παρότι επιρρεπείς στα πάσης φύσεως παραμυθάκια!

Ποια είναι αυτά; Μπορεί για παράδειγμα να είναι, ότι αρέσκομαι στην άσκηση του να επιχειρώ να θέσω ιδεολογικό περίβλημα, στις συνήθειές μου. 

Εκείνες που, επαναλαμβάνω σκόπιμα, αρέσκομαι να λανσάρω σαν νόμους της φύσης. 

Εκείνους που ενίοτε, αρέσκομαι να επικαλούμαι όταν παρίσταται ανάγκη να επανακαθορίσω τους στόχους ή να επιχειρήσω κάποιον ή κάποιους τακτικούς ελιγμούς. 

Γιατί, μην ξεχνιόμαστε, το σημαντικότερο ατού στην πολιτική πρακτική είναι η γρήγορη προσαρμογή. Μπορεί να μην είναι πανάκεια, είναι όμως εκ των ων ουκ άνευ... Το ξέρουν καλά οι παλαιότεροι, το διαπιστώνουν εν ριπή οφθαλμού αντιμέτωποι μαζί τους οι νεώτεροι.

Είναι λάθος οι γενικεύσεις και, πράγματι, είχα την ευκαιρία στην ζωή μου να διαπιστώσω πως δεν είναι όλοι ίδιοι, αλλά... Αλλά οι συνήθειες, οι δικές μου και της φυλής μου, που συχνά αρέσκομαι να σερβίρω ως νόμους της φύσης, διανθισμένες μάλιστα με ιδεολογικό περίβλημα, έχουν μεγάλο fun club...

Ας μην κρυβόμαστε.

Ιδίως τούτες τις ημέρες, ιδίως τα επόμενα εικοσιτετράωρα.

Και ξέρετε κάτι;

Από αυτόν τον θλιβερό κανόνα, δεν δικαιούται να καμαρώνει πως κρατάει αποστάσεις ούτε ο Νομός μας. Ούτε ο Δήμος μας. Το προδίδουν οι επιλογές ανθρώπων που επικαλούνται το διαφορετικό και στην πράξη το μόνο που αποδεικνύουν είναι η προσαρμοστικότητά τους. Η δυνατότητά τους να παίρνουν όποιο σχήμα - κατά την οπτική τους πάντα- οι συνθήκες απαιτούν. Πώς είναι το νερό που όπου κι αν το βάλεις, θα καταλάβει τον χώρο; Πως είναι ο αέρας; Ένα τέτοιο πράγμα...

Σταματώ εδώ. Θα περιοριστώ στα του οίκου μου.

Στα του οίκου μας.

Απόψε (22/5), προτίθεται να επισκεφθεί και επισήμως το Γαλαξίδι ο επικεφαλής του επικρατέστερου Συνδυασμού ν’ αναλάβει τα ηνία την επόμενη 4ετία, κ.Παναγιώτης Ταγκαλής. Η κάλπη είναι εγκυμονούσα βέβαια και αρέσκεται στο να αναμετριέται με βεβαιότητες. Αλλά αυτή είναι η γενικότερη αίσθηση. Ή μήπως όχι;

Δεν είναι όμως αυτό το θέμα μας. Το θέμα μας είναι ότι ο σημερινός Δήμαρχος κι εκ νέου υποψήφιος για την ίδια θέση κ.Θ.Παναγιωτόπουλος, μέχρις ότου επιδιώξει κατά την υφέρπουσα φημολογία, την μετάβασή του στο Κοινοβούλιο, επέλεξε να’ναι μέχρι σήμερα Δήμαρχος της Άμφισσας, Δήμαρχος των Δελφών, Δήμαρχος της Ιτέας... Πατώντας στα βήματα των προκατόχων του, ξέχασε ή δεν βρήκε τον χρόνο, να’ναι και Δήμαρχος του Γαλαξιδίου, της Βουνιχώρας, των Πεντεορίων, των Αγίων Πάντων. Εκείνων που οψίμως κόπτεται να’ναι καθαρά, οψιλωμένα και με ικανή ποσότητα νερού να φθάνει στα σπίτια τους... Εκείνων που εξαγγέλλει χαμηλοφώνως μέχρι στιγμής, σειρά παρεμβάσεων και καμώνεται τον περιχαρή για τους καρπούς των προσπαθειών του...

Τι γήπεδα, τι λιμάνια, τι βιολογικοί, τι εξωστρέφεια, τι πολιτισμός...

Μέχρι και την Σπηλιά ανοίξαμε!

Ένα αεροδρόμιο μας απέμεινε και... το τερματίσαμε!

Πέρα από την πλάκα, όμως, ο Θανάσης Παναγιωτόπουλος μπορεί και να’ταν καλός Δήμαρχος.

Για κάποιους μπορεί και να’ναι.

Εμείς εδώ όμως, συμπαθάτε με, δεν το ξέρουμε!

Δεν το μάθαμε. Και σύμφωνα με την περιρρέουσα ατμόσφαιρα δεν θα το μάθουμε και ποτέ! Υποψιαζόμαστε βέβαια πως θα πρέπει να κουράστηκε για να καταφέρει να ενεργοποιήσει τον Βουλευτή μας ώστε ν’ ασχοληθεί στα σοβαρά με την διαγραφή των χρεών του Δήμου. Του υπό χρεοκοπία για σειρά ετών Δήμου. Σημαντικό, σημαντικότατο, αλλά μια τόσο δα μικρή δαφνούλα όλη κι όλη που δικαιούται ο βουλευτής μας, ας μην του την πάρουμε.

Κρίμα κι άδικο είναι.

Κι επειδή για τον κ.Ταγκαλή ο λόγος, όλα αυτά που αναφέρω στις πιο πάνω γραμμές, είναι αυτά που δεν θέλουμε να γίνει. Σήμερα μπορεί να μην είναι. Αυτό λένε όσοι συνομιλούν μαζί του. Μακάρι. Το ελπίζω:

Για εκείνον, για τον τόπο, για όλους μας. Ας ελπίσουμε, όμως να μην γίνει και στην πορεία. Γιατί, όπως σοφά διαπιστώνει σε ανάλογες περιπτώσεις ο λαός:

«Στο τέλος ξυρίζουν τον γαμπρό»!