Γιάννης Μαρκόπουλος - ΠΕΙΡΑΣΜΟΣ - Νίκος Ξυλούρης

George Vidakis

Η ωραιότης της φύσης, που τους περιτριγυρίζει, αυξαίνει εις τους εχθρούς την ανυπομονησία να πάρουν την χαριτωμένη γη, και εις τους πολιορκημένους τον πόνο ότι θα την χάσουν. Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη.....

Ποίηση :   Διονύσιος Σολωμός

Μουσική:   Γιάννης Μαρκόπουλος

Ερμηνεία :Νίκος Ξυλούρης - Χορωδία Πρέβεζας

Από τον Δίσκο "ΕΛΕΥΘΕΡΟΙ ΠΟΛΙΟΡΚΗΜΕΝΟΙ "  1977 

«Τα μάτια μου δεν είδαν τόπον ενδοξότερον από τούτο το αλωνάκι.»

Η ωραιότης της φύσης, που τους περιτριγυρίζει, αυξαίνει εις τους εχθρούς

την ανυπομονησία να πάρουν την χαριτωμένη γη, και εις τους πολιορκημένους

τον πόνο ότι θα την χάσουν. Μάγεμα η φύσις κι όνειρο στην ομορφιά και χάρη,

η μαύρη πέτρα ολόχρυση και το ξερό χορτάρι.

Με χίλιες βρύσες χύνεται με χίλιες γλώσσες κραίνει:

Όποιος πεθάνει σήμερα, χίλιες φορές πεθαίνει.

Έστησ’ ο έρωτας χορό με τον ξανθόν Απρίλη

κι η φύσις ηύρε την καλή και τη γλυκιά της ώρα

και μες τη σκιά, που φούντωσε και κλεί δροσιές και μόσχους,

ανάκουστος κηλαηδισμός και λιποθυμισμένος.

Νερά καθάρια και γλυκά, νερά χαριτωμένα,

χύνονται μες την άβυσσο τη μοσχοβολισμένη

και παίρνουνε το μόσχο της κι αφήνουν τη δροσιά τους

κι ούλα στον ήλιο δείχνοντας τα πλούτια της πηγής τους,

τρέχουν εδώ, τρέχουν εκεί και κάνουν σαν αηδόνια.

Έξ’ αναβρύζει κι η ζωή σ’ ’γη, σ’ ουρανό, σε κύμα.

Αλλά στης λίμνης το νερό, π’ ακίνητο `ναι κι άσπρο,

ακίνητ’ όπου κι αν ιδείς και κάτασπρ’ ως τον πάτο,

με μικρόν ίσκιον άγνωρον έπαιξ’ η πεταλούδα,

πούχ’ ευωδίσει τς’ ύπνους της μέσα στον άγριο κρίνο.

Αλαφροΐσκιωτε καλέ, για πες απόψε τι `δες.

Νύχτα γιομάτη θαύματα, νύχτα σπαρμένη μάγια!

Χωρίς ποσώς γης, ουρανός και θάλασσα να πνένε,

ουδ’ όσο κάν’ η μέλισσα κοντά στο λουλουδάκι,

γύρου σε κάτι ατάραχο, π’ ασπρίζει μες τη λίμνη,

μονάχο ανακατώθηκε το στρογγυλό φεγγάρι

κι όμορφη βγαίνει κορασιά ντυμένη με το φως του.