ΕΠΕΤΕΙΟΙ Του Δημήτρη Φαφούτη

Στις μεγάλες επετείους, οι άνθρωποι της εξουσίας
κατεβάζουν απ’ τη μνήμη
τις μεγάλες στολές με τα σιρίτια....

Μεταμφιεσμένοι προσέρχονται στις παρελάσεις,
για να αποτίσουν φόρο τιμής
στου έθνους τους κεκοιμημένους
Και οι γραφικοί γραφιάδες στα σκοτεινά τυπογραφεία,
σκύβουν για να φωτίσουν τα βαθιά νοήματα,
που στοίχειωσαν τα όνειρα των σκοτωμένων

Τότε, απ’ την ντουλάπα με τη ναφθαλίνη
ξεκρεμώ κι εγώ το τσαλακωμένο κουστούμι
και βγαίνω στο δρόμο,
κρατώντας το σημαιάκι της λύπης μου
Παράμερα περιμένω τη μεγάλη πομπή,
για ν΄ αντικρύσω το γερασμένο κλέος των ηρώων μου.

Ποτέ δεν έγραψα δυο λόγια για τις επετείους,
κράτησα για ίδιον πένθος τις αποφράδες ημέρες
Στους τυμβωρύχους χρεώθηκε η περιούσια μνήμη,
για να τροχίζουν τα παράσημα μες τα πραιτόρια του έθνους.

Μα οι ήρωες ασφυκτιούν στα λαμπερά τους σάβανα.
Ντυμένοι τη σιωπή και τα ένδοξα τραύματα,
ξεπαγιάζουν μες στο βαθύ πηγάδι που τους έριξαν
και το χαλάζι του επιλήσμονος καιρού.

Αυτή η ευθύνη πόσο συχνά με βασανίζει.
Πώς δηλαδή διέλαθε της προσοχής
και φύτεψε βαθιά την υποβόσκουσα τύψη
Και συλλογίζομαι, πώς θα απαλύνω αυτή την ενοχή.

Τέτοιες μέρες συναντώ πίσω απ’ το λόφο
τους ήρωες με τα κομμένα χέρια και τα θραύσματα.
Στήνουμε μαζί στα σκουριασμένα βάθρα
τις αληθινές μορφές των ξεχασμένων.
Να φωνάζουν πάνω απ’ τους καπνούς τα ζήτω,
όπως τα ξέρασε ο ματωμένος ουρανίσκος
κι όπως τα κράτησε ο γαλάζιος ουρανός.

Αχ, γιατί δεν τους υπερασπίστηκα
την ώρα του μεγάλου χαλασμού
και τους παράτησα στα φονικά μαχαίρια,
να τους ματώσουν τη ζωή.

Και τώρα κάθε βράδυ
κατεβαίνω στο βαθύ πηγάδι,
να αδειάζω την ψυχή τους απ’ τα δάκρυα
και το αψύ παράπονο του μαύρου σκοτωμού.

Δημήτρης Φαφούτης
«ΤΑ ΛΥΠΗΜΕΝΑ ΠΟΙΗΜΑΤΑ»