Προς το τέλος του εμφυλίου "σε μια γειτονιά φτωχική ο νούς μου συχνά με γυρίζει και κάποιες χαρές που περάσανε μου θυμίζει..."
Κάποιες λέει το τραγούδι το παλιό και έτσι είναι δεν τις λές και πολλές.
Όσα παιδιά τα καταφέρανε με την πείνα στην Κατοχή είχανε πολλά να θυμούνται.
Σε μεγαλύτερη ηλικία πλέον από εμάς αλλά στις ίδιες οκάδες....
Πηγαινοερχόντουσαν στα σανατόρια...το παντελόνι δεν εύρισκε μέση να στερεωθεί και οι τιράντες έγιναν μόδα.
Φορούσαν μακριά παντελόνια τα αγόρια και δεν φαινόντουσαν τα καλαμάκια.
Έτσι έλεγαν οι μανάδες τα αδύνατα παιδικά πόδια και αναστενάζανε και προσπαθούσανε να μας πιέσουν να φάμε με ότι υπήρχε φυσικά και φυσικά αυτό που υπήρχε με δυσκολία το τρώγαμε και συχνά το ξαναβγάζαμε.
Στην ουρά στο ΠΙΚΠΑ για ακτινογραφίες τα μπακανιάρικα και δώστου πλάκες και κούναγε το κεφάλι το γιατρός και έδινε συνταγές και συμβουλές διαίτης και να έχεις τεφτέρι και στον χασάπη.
"Άφθονο κρέας....βουτύρατα...τυριά..."
Και πώς ρε γιατρέ και άστα να πάνε.
Φυσικά δεν το γλύτωνες το πρεβαντόριο στην Εκάλη που είχε όλα τα κομφόρ.
Κάτι σαν σέρβις δηλαδή και άντε πίσω στην γειτονιά και άντε ο αγώνας της υπερσίτισης και να μην παίρνεις δράμι.
"Τι να σου κάνει κόλλησε το στομάχι του...να του τα αλέθεις και να του κρατάς την μύτη και να τον τον ταϊζεις..."
Αυτή ήταν η γιαγιά της αυλής που είχε και τον πρώτο λόγο καθ΄ότι μάνα της σπιτονοικοκυράς.
Πώς μου ήρθανε όλα αυτά τώρα ούτε εγώ κατάλαβα...
Να φταίνε οι ημέρες μας ;
https://pisostapalia.blogspot.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου