(Dimitris Soultas)
Επειδή κάποιοι θα μας τρελάνουν, μια σκληρή φωτογραφία μπορεί να δημοσιευτεί αν αποδεικνύει κάτι που κάποια εξουσία ή κάποιος μηχανισμός θέλει να αποκρύψει. ....
Η φωτογραφία των παιδιών στο Βιετνάμ που τρέχουν γυμνά, ενώ μόλις έχουν δεχτεί βομβαρδισμό από ναπάλμ είναι απόδειξη της θηριωδίας των Αμερικάνων στο Βιετνάμ. Τα νεκρά κορμιά από τα στρατόπεδα συγκέντρωσης των ναζί είναι η απόδειξη της θηρωδίας της χιτλερικής παράνοιας. Εδώ υπάρχουν άνθρωποι που αμφισβητούν το Ολοκαύτωμα, ενώ έχουν δημοσιευτεί αυτές οι φωτογραφίες, φαντάσου τι θα έλεγαν αν δεν είχαν δημοσιευτεί ποτέ. Μια σκληρή φωτογραφία από τον πόλεμο συνήθως αποκαλύπτει αυτά που θέλουν οι εμπλεκόμενοι σ' αυτόν να αποκρύψουν. Και εν πάση περιπτώσει δεν είναι όλες οι εικόνες νεκρών οι ίδιες. Μια φωτογραφία ενός πατέρα ή μιας μητέρας που κρατούν στην αγκαλιά τους το νεκρό τους παιδί δημιουργεί ένα σφίξιμο, αλλά δεν μπορείς να την χαρακτηρίσει αποτρόπαια.
Στην πρόσφατη τραγωδία όλοι μας γνωρίζουμε ότι υπήρξαν θύματα και ότι τα περισσότερα απ' αυτά απανθρακώθηκαν. Τι "αποδεικνύει" περισσότερο η φωτογραφία ενός καμένου παιδικού κορμιού; Απολύτως τίποτα. Δεν αποτελεί αποδεικτικό στοιχείο, δεν είμαι ηλίθιος να μην καταλαβαίνω τι σημαίνει ένα απανθρακωμένο πτώμα. Η δημοσίευση της φωτογραφίας δεν κάνει μεγαλύτερη την ευθύνη της κυβέρνησης, της Περιφέρειας ή των Δήμων. Είναι ίδια η ευθύνη είτε δω το καμένο κορμί είτε όχι.
Μου θυμίζει πριν από πολλά χρόνια τη δημοσίευση σε δύο εφημερίδες του τεμαχισμένου πτώματος γυναίκας που είχε δολοφονηθεί και τεμαχιστεί από τον σύζυγο της. Δεν ήταν αποδεικτικό στοιχείο. Ήταν κανιβαλισμός. Όταν ο δολοφόνος παραδέχτηκε ότι τεμάχισε τη γυναίκα του, όταν κανείς δεν απέκρυψε ότι αυτή η αποτρόπαιη δολοφονία συνέβη, τι προσφέρει η σοκαριστική φωτογραφία, εκτός από περισσότερα φύλλα ή (στις μέρες μας) περισσότερα κλικ και share;
Ας σταματήσουμε λοιπόν να δίνουμε άλλοθι στον κανιβαλισμό, ονομάζοντάς τον "αποκαλυπτική δημοσιογραφία"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου