ΣΤΑ ΒΑΘΗ ΤΗΣ ΑΝΑΤΟΛΗΣ ή Σαν βγαίνει ο Χότζας στο τζαμί....

Ξημέρωσα μια Κυριακή και μιά καλήν ημέρα

στου Παρνασσού σ' ένα χωριό, Σουβάλα τ' όνομά του

και κάθησα να πιώ καφέ, στου πλάτανου τον ίσκιο

ν' αφουγκραστώ τον κότσυφα και το κελάηδισμά του...

Ξάφνου! φωνή ακούστηκε, μεγάφωνα στο τέρμα

κι αλαφιαστήκαν τα πουλιά, τα ζωντανά φρουμάξαν...

Τί έγινε ορέ παιδιά; τί διαλαλεί ο ιμάμης;

ποιός ψέλνει, ποιός αγκομαχά, τί κράζει ο μουεζίνης;

Απόειασαν τα διάσελα, εσείστηκε ο κάμπος

κι ο ένας τον άλλον ρώταγε, τί πράμα είναι τούτο;

που τρόμαξε τον κότσυφα κι αλάφιασε τα γίδια

κι οι δρόμοι αντικούφαγαν κι εσειόνταν τα σοκκάκια....

Δεν  ήταν οι ιμάμηδες, δεν ήταν μουεζίνης

παπάς και ψάλτες ήτανε, στην εκκλησιά 'πο μέσα

και με το ζόρι πάσχιζαν, μ' ενισχυτές κι ηχεία

για να μας κάνουν χριστιανούς, θέμε δε θέμε όλους....

Φίλοι μου αυτά τα κάνουνε, σε άλλες  πολιτείες

στα βάθη της Ανατολής, εκεί που βγαίνει ο ήλιος,

στη Ζβάλα αν θέλει ο χριστιανός, στην εκκλησιά θα πάει

κι εκεί θ' ακούσει τον παπά, θ' ακούσει τους ψαλτάδες.....

Ξεφτέρης Παπαρδόπουλος