Αγαπητή μου Μήνα
«… σε ποιο δρόμο να ακουμπήσω;
και σε ποιο δρόμο θα σε βρω;”
Νιώθει κανείς ιδιαίτερη συγκίνηση
όταν έρχεται σε πρώτη επαφή με κάποια καινούργια πνευματική δημιουργία. Και
αυτή τη συγκίνηση την ένοιωσα γιατί η δημιουργία σου αυτή παρέχει αξιόπιστες
υποσχέσεις για μια μελλοντική εξελικτική συνέχιση της......
Τα «Ερωτικά Ξόρκια» είναι μια
λυρική ποίηση που με τους δικούς της ειρμούς γεμίζει τα σωθικά μας αισιοδοξία
και πίστη πως τελικά η αγάπη είναι το μόνο που αξίζει στη ζωή μας.
Η ζωή αυτή η ανεπανάληπτη για τον καθένα μας
δεν είναι παρά μια σειρά έγχρωμες φωτογραφίες, που τα χρόνια και ο ήλιος τις
κάνουν ασπρόμαυρες.
Όλα χάνονται με τον θάνατο. Όλα εκτός από τον
έρωτα.
Αυτός μένει ακατάλυτος! Είναι ο νόμος, ο ένας
και μοναδικός που ρυθμίζει την αρμονία του κόσμου.
Μου αρέσει που ακολουθείς τον
παραδοσιακό τρόπο γραφής και προσέχεις να αποφύγεις τις περιπλεγμένες
περιπλοκές που μερικοί τις παρουσιάζουν
σαν υπόδειγμα ύφους για να εντυπωσιάσουν ή να κάνουν επίδειξη ενός κακώς νοουμένου μοντερνισμού.
Η ποίηση σου λυρική στο σύνολό
της, με θαυμάσιες εικόνες, τέρπει τον αναγνώστη και οικειώνεται μαζί της. Ο
ρυθμός της απαλός και μελωδικός. Η αγάπη και ο πόνος είναι τα κυρίαρχα
αισθήματα.
Η λυρική ποιότητα αυτής της
ποιητικής συλλογής, σε υποχρεώνει να την ξεχωρίσεις από την πληθώρα των άλλων
στιχοπλόκων του καιρού μας.
Η εύθραυστη τρυφερότητά της
μοιάζει με εκείνη τη «φλεγόμενη βάτο» της βίβλου που ολοένα καίγεται, μα ποτέ
δεν γίνεται στάχτη.
Σου εύχομαι να εξακολουθήσεις τον
ανηφορικό δρόμο σου ανεβαίνοντας όλο και πιο ψηλά. Το ξέρεις βέβαια πως η σκάλα
της ποίησης είναι ατελείωτη.
Με εκτίμηση
Βασίλης Τσακίρογλου
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου