1910 - Εἰς τὴν τελουμένην πανήγυριν πρὸς τιμήν τοῦ πολιούχου τῆς πόλεως Ἁγίου Γεωργίου

Ἀράχωβα, Μάιος. - Τὴν εἰκοστήν δευτέραν Ἀπριλίου περί ὥραν 2 μ.μ. ἐγκαταλείψαντες  τὸν ἱερόν τόπον τοῦ εὐκλεοῦς Ἀπόλλωνος, ἐβαδίζομεν ἐπί ἡμιόνων πρὸς Ἀράχωβαν, ἵνα παρευρεθῶμεν εἰς τὴν τελουμένην πανήγυριν πρὸς τιμήν τοῦ πολιούχου τῆς πόλεως Ἁγίου  Γεωργίου....

Ἐπί δίωρον ἐβαδίζομεν δι’ ἁμαξιτῆς ὁδοῦ μεταξύ ἀμπελώνων καὶ ὑπό τοὺς ἤχους τῶν κωδώνων τοῦ ἐπί λόφου ὑψηλοῦ κειμένου ναοῦ, καλούντων τοὺς κατοίκους καὶ ἐλθόντας  ξένους πρὸς τιμήν τοῦ Ἁγίου.

Περί ὥραν 4 μ.μ. ἀρχίζει ὁ ἑσπερινός, μετά τὴν τέλεσιν τοῦ ὁποίου ἀρχίζει χορός, εἰς τὸ προαύλιον τοῦ ναοῦ, ἔνθα οἱ γεροντότεροι τῶν ἐντοπίων τῇ συνοδείᾳ καὶ ἐγχωρίων ὀργάνων χορεύουσι τὸ πανηγυράκι.

Τὴν πρωΐαν ἦχοι σαλπίγγων ἀναγγέλλουσι τὸ  χαρμόσυνον τῆς ἡμέρας, οἱ δὲ κώδωνες τοῦ ναοῦ καλοῦσι τοὺς κατοίκους καὶ ξένους τους, μουσαφιραίους  καλουμένους, εἰς τὴν  λειτουργίαν.

Μετά τὴν τέλεσιν δὲ τῆς δοξολογίας μεγαλοπρεπέστατα ἐν ὑπαίθρῳ τελοῦνται ἀγῶνες δρόμου, εἰς τὸν νικητὴν τοῦ ὁποίου δίδεται ὡς ἔπαθλον ἀμνός, ἐκ τῶν  ἀφιερωμένων εἰς τὴν μνήμην  τοῦ Ἁγίου ὑπ’ ἐγχωρίων ποιμένων. Καὶ τὰς δύο ἑπομένας ἡμέρας γίνονται ἀγῶνες ἅλματος  καὶ δίσκου εἰς τοὺς νικητάς τῶν ὁποίων δίδονται ταὐτά βραβεῖα.

Ἡ διάρκεια τῆς πανηγύρεως  εἶναι τριήμερος  καὶ τὰς μὲν πρωινάς ὥρας γίνονται οἱ προμνημονευθέντες ἀγῶνες, τὰς δὲ μεταμεσημβρινάς ἐξέρχονται ἅπαντες οἱ κάτοικοι μετά τῶν ξενιζομένων εἰς πλατεῖαν, κειμένην εἰς τὸ δυτικόν ἄκρον τῆς κωμοπόλεως, ἔνθα γίνεται χορός ἐκ καλλιπαρείων  ἐγχωρίων, μὲ τὸ  ἑλληνικόν ἔνδυμα ἀπαστράπτον ἐκ λευκότητος, καθώς καὶ ἐκ ξένων  λαμβανόντων μέρος εἰς τὸν χορόν καὶ αὐξανόντων  τὴν  κίνησιν. ἐκεῖ δὲ παρατηρεῖ τις συναγωνιζόμενον τὸ ἐγχώριον φόρεμα ἀμφοτέρων τῶν φύλων μὲ τὸ τεῖνον νὰ καταβάλλῃ τοῦτο εὐρωπαϊκόν, καθ’ ὅσον πολλοί καὶ πολλαί ἦσαν οἱ μοδοφοροῦντες.

Τὰς ἑσπερινάς δὲ ὥρας ἐπιστρέφοντες ἐντός τῆς πόλεως ἐπιδίδονται εἰς διαφόρους χορούς ἐντός τῶν καφενείων ἐξ ἀνδρῶν ἀποτελουμένους καὶ διαρκοῦντας μέχρι βαθείας νυκτός, ἔνθα ἄφθονος ρέει ὁ ἐγχώριος μέλας ρητινίτης ὁ ὀνομαζόμενος  ἀραχωβίτικος.

Ἐν γένει δὲ, ἡ πανήγυρις αὕτη παρουσιάζει τι τῶν ἀρχαίων ἑλληνικῶν συγκεντρώσεων, ἀλλ’ ἴσως σὺν τῷ χρόνῳ ἐκφυλισθῇ καθώς πᾶν τὸ ἑλληνικόν. Ἄξιον δὲ θαυμασμοῦ τυγχάνει ὅτι καθ’ ὅλας τὰς ἡμέρας τῆς πανηγύρεως ἐπεκράτησεν ζηλευτή τάξις, χάρις εἰς τὸν φιλήσυχον λαόν καὶ τὸν ἀξιέπαινον διευθυντήν  τῆς  ἀστυνομίας, οὗτινος τὸ  ὄνομα διαφεύγει τὴν μνήμην μου καὶ πρὸς ὅν ἀπευθύνω τὰ  συγχαρητήριά μου.

          

«Ἐπισκέπτης»

ΠΗΓΗ: Από το βιβλίο:

Τὸ πανηγύρι τῆς Ἀράχωβας

Μέσα ἀπό δημοσιεύματα στὸν ἑλληνικό τύπο

(1873 - 1973)

 Εφημερίδα: «ΠΑΤΡΙΣ» της 11/5/1910.

rakopolio.blogspot