Η μοναχικότητα και η μοναξιά των ανθρώπων

"Κάθε που νιώθω πλοίο σε ναυάγιο / ψάχνω της μοναξιάς τον άγιο...ψυχή μου λέω πώς θ’ αντέξεις  / αν στάζουν προσευχές οι λέξεις".

      

"Ας ξεκινήσουμε με μία λεξιλογική διάκριση: Αυτή ανάμεσα στις έννοιες της μοναξιάς και της μοναχικότητας.
Η μοναχικότητα αναφέρεται στο να είναι κανείς μόνος, χωρίς συντροφιά,...

συνήθως με την θελησή του, επειδή επιλέγει να ζει μόνος του, χωρίς παρέα, η τάση απομόνωσης από το κοινωνικό περιβάλλον...
Από την άλλη η έννοια της μοναξιάς είναι περισσότερο αναφορική μιας εσωτερικής κατάστασης. Είναι μία αίσθηση για το πως νοιώθουμε, πως βιώνουμε τον εσωτερικό μας κόσμο. Γι αυτό και μπορεί να νιώθουμε μοναξιά ακόμα κι αν έχουμε σχέσεις (φίλους, σύζυγο, παιδιά, συνεργάτες..).

Η μοναξιά μας αποξενώνει. Γινόμαστε σιωπηλοί θεατές της ζωής μας και της ζωής των άλλων, σκιές μιας καθημερινότητας που εξελίσσεται μέσα μας και δίπλα μας. Μοναξιά έχει το πένθος, ο φόβος, η χαμηλή αυτοπεποίθηση, η απόρριψη, το bullying. Μοναξιά επιφέρει η έλλειψη αγάπης και πάνω απ'όλα η γονεϊκή απόρριψη.
Τα παιδιά, ακόμα και όταν γίνονται ενήλικες, ενήλικες που μεγάλωσαν χωρίς αγάπη και αποδοχή από τους γονείς τους, βιώνουν ένα έντονο συναίσθημα μοναξιάς που συνήθως καταφέρνουν να το ξεπεράσουν μόνο όταν αγαπήσουν και αγαπηθούν πραγματικά σε κάποια φάση της ζωής τους.

Αυτό ακριβώς είναι το φάρμακο για τη μοναξιά: Η αγάπη! Tα υπόλοιπα, όπως χρήματα, επαγγελματική καταξίωση, αναγνώριση, όλα, λειτουργούν ως παρηγορητική αγωγή. Χρήσιμη πολύ και αυτή αλλά ανεπαρκής για να “γιατρευτούν” οι πληγές. Γιατί το τραύμα της μοναξιάς είναι βαθύ, βαθαίνει μέσα στο χρόνο, ριζώνει στο παρελθόν, αντιστέκεται γεμάτο αμφιβολία στο δώρο της αλλαγής.
Το ίδιο βλέπουμε να συμβαίνει και στους ανθρώπους που πενθούν. Αυτοί συναντούν τη μοναξιά κατά τη διάρκεια της ζωής τους, συνήθως απότομα, απρόσκλητα, απρόσμενα. Χάνοντας ένα αγαπημένο πρόσωπο, έναν άνθρωπο που έχεις μάθει να ζεις μαζί του, να τον αγαπάς και να σε αγαπάει, η ζήση μας φτωχαίνει και σε μεγάλο βαθμό χάνει το νόημα της- τουλάχιστον όπως το είχαμε γνωρίσει μέχρι τότε.

Θέλει χρόνο και υπομονή απ' αυτόν που πενθεί (και κατανόηση απ΄το περιβάλλον του, προκειμένου να κάνει υπομονή και να του δώσουν το χρόνο που χρειάζεται...) μέχρι το τραύμα σιγά σιγά να επουλωθεί, μέχρι καινούρια νοήματα να διαμορφωθούν και να τοποθετηθούν δίπλα στα παλαιότερα."

Το κείμενο που βρήκαμε , μας άρεσε και σας παρουσιάζουμε είναι του  Γιάννη Ξηντάρα.

Ο Γιάννης Ξηντάρας είναι πτυχιούχος Ψυχολογίας από το Εθνικό Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, Επιστημονικός Υπεύθυνος στο Κέντρο Συμβουλευτικής και Ψυχολογικής Υποστήριξης «Επαφή». Μέλος της Εθνικής Εταιρείας Ψυχοθεραπείας Ελλάδος, του Συλλόγου Ελλήνων Ψυχολόγων & και της Ελληνικής Εταιρείας Εφηβικής Ιατρικής.

                                            #################

Πολλά τραγούδια έχουν γραφτεί  για  τη μοναξιά κάποια από τα  οποία  έχουμε  παρουσιάσει κατα καιρούς από αυτό εδώ  το  μπλόγκ .

Την σημερινή μας ανάρτηση όμως επιλέξαμε να  κλείσουμε  με  το θαυμάσιο  "μοναχικό" τραγούδι  "Ο  άγιος  της  μοναξιάς"  του αείμνηστου  ποιητή  και  στιχουργού  Ηλία  Κατσούλη  και του φίλου  Γιώργου Τζώρτζη.

Ο άγιος της μοναξιάς - 2006

Στίχοι: Ηλίας Κατσούλης
Μουσική: Γιώργος Τζωρτζής

Προλογίζει ο στιχουργός.
Ο άγιος της μοναξιάς της Ιωάννας Καρυστιάνη, είναι το δικαίωμα στη μελαγχολία
κατά τον κριτικό και συγγραφέα Κ. Καλαμαρά που συμπληρώνει: Η ανάγνωση του αγίου της μοναξιάς δεν σε κάνει ευτυχέστερο ή δυστυχέστερο, ανακαλεί στιγμές μελαγχολίας που είναι κομμάτι δικό μας και όλων μας και όταν τις σβήνουμε είμαστε μισοί γιατί μέσα στη λύπη μας  χαιρόμαστε το μέλλον της χαράς μας.

Κάθε που νιώθω πλοίο σε ναυάγιο

ψάχνω της μοναξιάς τον άγιο
καίω το μαύρο μου λιβάνι
και στο βυθό ζητώ λιμάνι,
ζητώ λιμάνι και καρνάγιο
από της μοναξιάς τον άγιο.

Κάθε που μοιάζω έρημη επαρχία
πιάνω στα, ναι μου, τα ηχεία
κάτι φωνές από κουρέλια
που παίζουν με σπασμένα τέλια
αυτοί που κάπου ξενυχτάνε
θεριά της νύχτας π’ αλυχτάνε.

Κάθε που απλώνει γύρω και με ψάχνει
μαύρο του έρωτα μελάνι
λέω ψαλμούς παίρνω κουράγιο
από της μοναξιάς τον άγιο,
ψυχή μου λέω πώς θ’ αντέξεις

αν στάζουν προσευχές οι λέξεις.