Ημέρα της μάνας σήμερα και εμείς διαλέξαμε να σας παρουσιάσουμε το γνωστό τραγούδι του Τσιτσάνη, την ιστορία του, ένα βίντεο φροντισμένο από το φίλο Γιώργο Βιδάκη , καθώς και σε μιά σπάνια συναυλιακή εκτέλεση από τους Μίκη και Τσιτσάνη. Δείτε τα όλα......
Ίσως το πιο γνωστό, σήμερα, τραγούδι της εποχής του Εμφύλιου, το οποίο ηχογραφήθηκε στα 1947 και κυκλοφόρησε ελεύθερα για ένα μήνα. Αυτό όμως έφτανε για να το μάθουν και να το τραγουδάνε όλοι στις γειτονιές, στα χωριά, στις εξορίες, στις φυλακές – ακόμα και στο Γράμμο! (Οι προσεχτικοί θεατές το άκουσαν να τραγουδιέται στην ταινία του Παντελή Βούλγαρη Ψυχή Βαθιά, από τους στρατιώτες)
Το κάποια μάνα αναστενάζει εξακολουθεί να παραμένει δημοφιλές και να ακούγεται παντού, ακόμα και σήμερα. Όπως και το κάνε λιγάκι υπομονή (1948), το νύχτωσε χωρίς φεγγάρι, του Καλδάρα (1947) και άλλα τραγούδια του Εμφυλίου. Τα τραγούδησαν και τα τραγουδάνε άνθρωποι που δε γνωρίζουν καν για ποιο λόγο είναι γραμμένα και σε τι αναφέρονται.
Αυτό είναι ενδεικτικό της αυθεντικής καλλιτεχνικής τους αξίας και της ακαταμάχητης δύναμης που κρύβουν μέσα τους τα μεγάλα λαϊκά έργα τέχνης, στην αντιπαράθεσή τους με το χρόνο.
Ο ίδιος ο Τσιτσάνης έλεγε για το "Κάποια μάνα αναστενάζει" ότι:
" Η σειρά, η ουρά των μανάδων από την οδό Λυκούργου, όπου ήταν το πρατήριο της Κολούμπια, έφτανε μέχρι την Ομόνοια. Ουδείς δίσκος, ούτε από συλλέκτες, ευρέθη σε καλή κατάσταση από τους 35.000-40.000 που έχουν πουληθεί. Όλοι είναι καταφαγωμένοι. Γι αυτό ειδικά το τραγούδι πρέπει να πω ότι από μουσικής πλευράς το θεωρώ από τις κορυφαίες μουσικές μου συνθέσεις". Κάποιες φορές μάλιστα οι αριστεροί αλλάζουν τη στροφή που λέει "(...) ο λεβέντης να γυρίσει από τη μαύρη ξενιτιά" και την κάνουν "(...) ο λεβέντης να γυρίσει από τη μαύρη Ικαριά".
Για το τραγούδι αυτό ο Ρένος Αποστολίδης έγραψε στο μυθιστόρημά του, "Πυραμίδα 67":
Στους νυχτερινούς δρόμους των πόλεων, μεθυσμένοι, στις ταβέρνες και στα καφενεία, στις παράγκες και στα βουνά, στ’ αμπριά των υψωμάτων και στα φυλάκια των γεφυρών, μια τριετία ολάκερη τούτη η σπαραγμένη χώρα, η ματωμένη, σε φριχτό βυθό πεσμένη, δίχως ένα φέγγος από πουθενά, μητ’ ελπίδα – παντού όπου υπήρχε στρατός, παντού όπου υπήρχε αντάρτικο, παντού όπου καπνός, χαλασμός κι ερείπια! – η χώρα τούτη ολάκερη, μια ολόκληρη τριετία, τραγούδησε ένα τραγούδι, το ίδιο και πάλι το ίδιο, μ’ επιμονή, με άφατο πόνο, με σπαραγμό και δάκρυα σ’ όλα τα μάτια, κάππιο απλό, λαϊκό, σερέτικο. (…) Κι όταν στις ταβέρνες σηκωνόταν άξαφνα κάποιος να το χορέψει δέος τους κάτεχε όλους – εξομολόγηση ομαδική… Το απαγόρεψαν, το κυνήγησαν, διάταξαν πια να μην παίζεται, να μην ακούγεται πια, στόμα που φοράει το χακί να μην το τραγουδήσει, στόμα κανένα να μη το ξαναπεί!… μα εκείνο ανίκητο! Σ’ όλα τα στόματα είχε κολλήσει, σ’ όλα τα’ αυτιά είχε βιδωθεί (…) Μια ολάκερη χώρα, με δαύτο τα έλεγε όλα: την κούρασή της, την οδύνη, την απόγνωσή της! Το "όχι" της ήταν – το ανένδοτο! Δεν υποστήριζε ιδέες, δεν αμφισβητούσε πίστεις, δεν έκανε θεωρία. Μόνο έλεγε πως μ’ όλα αυτά που κάνετε, που κάνετε όλοι σας, τόσο άσπλαχνα όλοι σας… Στα όσα πράξατε ο λαός αυτός, σοφότερός σας, πολύ ανθρωπινότερός σας, δεν σας αντέτασσε τα όπλα, που όλοι του βάζατε στα χέρια, παρά ένα τραγούδι, έναν πόνο – τον πιο βαθύ του ανθρώπου! (…) Πάνω στα υψώματα, απ’ τα μεγάφωνα των μονάδων, που ήταη στημένα για την προπαγάνδα κι απ’ τα χωνιά τ’ αντάρτικα, που ήταν για τη "διαφώτιση", τρία ολάκερα χρόνια, σαν τελείωναν τα διαταγμένα λόγια τους οι "επίτροποι" και οι "Α2", τραγουδούσαν οι άλλοι το ίδιο τραγούδι: Κάποια μάνα αναστενάζει........
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου