"Kι ωσάν από μικρόν αβγό πουλί μικρόν εβγαίνει, /τρεμουλιασμένο
κι άφαντο, και με Kαιρόν πληθαίνει,/κάνει κορμί, κάνει φτερά, κάθ' ώρα
μεγαλώνει,...."
Όταν κάποιος κατακτήσει την αληθινή, την εσωτερική
ωραιότητα, τότε δεν απογοητεύεται. Η αρμονία του ψυχικού κόσμου, η ηρεμία, η
γαλήνη, η καλοσύνη και η αγάπη, είναι όλα πράγματα και καταστάσεις που.....
έρχονται να φωτίσουν ακόμη και την εξωτερική μορφή του
ανθρώπου που τα κατέχει. Σε αντίθεση με τις εντυπώσεις της εξωτερικής
ωραιότητας ,που γρήγορα εξανεμίζονται, αυτή η ωραιότητα εκτιμάται από τους
άλλους όλο και περισσότερο με την πάροδο του χρόνου.
"Η αληθινή ωραιότητα είναι αυτή που ξεκινά από τον
εσωτερικό κόσμο ενός ανθρώπου"
Στις μέρες μας, το μόνο που μας ενδιαφέρει είναι να γίνουμε
πιο ωραίοι "άνθρωποι". Έτσι, όταν τελικά "κατακτούμε" αυτή
την ωραιότητα, συνήθως μένουμε απογοητευμένοι. Η πραγματικότητα της εσωτερικής
ασχήμιας, εμφανίζεται σιγά σιγά και ακυρώνει τις θετικές εντυπώσεις που μας
είχε αφήσει η εξωτερική ωραιότητα... Θαυμάστε παρακαλώ το παρακάτω video clip
και συγκινηθείτε τόσο τρυφερά και όμορφα όσο και '' α ν ο ξ ύ δ ω τ α '' όπως
και εγώ ... "Μια Ωδή για Σένα" !! .
ΚΑΙ
ΝΤΥΝΕΙ ΤΗΝ ΠΑΡΟΥΣΙΑΣΗ ΤΟΥ ΒΙΝΤΕΟ ΚΑΙ ΜΕ
ΜΕΡΙΚΟΥΣ ΥΠΕΡΟΧΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΕΡΩΤΟΚΡΙΤΟ ΤΟΥ ΒΙΤΣΕΝΤΖΟΥ ΚΟΡΝΑΡΟΥ.
Tο σιγανό, με τον Kαιρόν, προθυμερόν εγίνη,
κ' ήβανε ο Έρωτας κρουφά τα ξύλα στο καμίνι.
Kι ωσάν από μικρόν αβγό πουλί μικρόν εβγαίνει,
τρεμουλιασμένο κι άφαντο, και με Kαιρόν πληθαίνει,
κάνει κορμί, κάνει φτερά, κάθ' ώρα μεγαλώνει,
και πορπατεί, χαμοπετά, φτερούγια του ξαπλώνει,
κι απ' άφαντο κι από μικρό, που'τον όντεν εφάνη,
κορμί, φτερά, και δύναμη, και μεγαλότη κάνει-
το ίδιο εγίνη κ' εις εμέ, στην άπραγή μου νιότη.
Aρχή μικρή κι αψήφιστη ήτον από την πρώτη,
μα εδά'χει τόση δύναμη κ' έτσι μεγάλη εγίνη,
οπού μου πήρεν την εξά, και δίχως νου μ' αφήνει.
K' η Aγάπη, που στα βάσανα αντρεύγει και πληθαίνει,
κι οπού με τσ' αναστεναμούς θρέφεται και πλαταίνει,
θάμασμα πούρι το κρατούν όλοι, μικροί-μεγάλοι,
πώς στην αρχήν τση ανήμπορη γεννάται στην αθάλη·
σπίθα μικρή κι αψήφιστη, δε λάμπει, μηδέ βράζει,
και πως να κάμει αναλαμπήν κιανείς δεν το λογιάζει.
Kαι αγάλια-αγάλια θρέφεται, σαν το καμίνι ανάφτει,
κεντά και καίγει δυνατά, και το κορμί μας βλάφτει.
Ποτέ δεν είχα δει τη μητέρα μου να γελάει· χαμογελούσε μόνο, και τα βαθουλά μαύρα μάτια της κοίταζαν τους ανθρώπους γεμάτα υπομονή και καλοσύνη. Πηγαινόρχουνταν σαν πνέμα αγαθό μέσα στο σπίτι, κι όλα τα πρόφταινε ανέκοπα κι αθόρυβα, σαν να’ χαν τα χέρια της μιαν καλοπροαίρετη μαγική δύναμη, που κυβερνούσε με καλοσύνη την καθημερινήν ανάγκη. Μπορεί και να’ ναι η νεράιδα, συλλογιζόμουν κοιτάζοντάς την σιωπηλά, η νεράιδα που λεν τα παραμύθια, και κινούσε στο παιδικό μυαλό μου η φαντασία να δουλεύει: μια νύχτα ο πατέρας μου, περνώντας από τον ποταμό, την είδε να χορεύει στο φεγγάρι, χίμηξε, της άρπαξε το κεφαλομάντιλο, κι από τότε την έφερε σπίτι και την έκαμε γυναίκα του. Κι ολημέρα τώρα πάει κι έρχεται η μάνα μέσα στο σπίτι και ψάχνει να βρεί το κεφαλομάντιλο, να το ρίξει στα μαλλιά της, να γίνει πάλι νεράιδα και να φύγει. Την κοίταζανα πηγαινοέρχεται, ν’ ανοίγει τα ντουλάπια και τις κασέλες, να ξεσκεπάζει τα πιθάρια, να σκύβει κάτω απ’ το κρεβάτι, κι έτρεμα μην τύχει και βρεί το μαγικό κεφαλομάντιλό της και γίνει άφαντη. Η τρομάρα αυτή βάσταξε χρόνια και λάβωσε βαθιά τη νιογέννητη ψυχή μου· κι ακόμα και σήμερα αποκρατάει μέσα μου πιο ανομολόγητη η τρομάρα ετούτη: παρακολουθώ κάθε αγαπημένο πρόσωπο, κάθε αγαπημένη ιδέα, με αγωνία, γιατί ξέρω πως ζητάει το κεφαλομάντιλό της να φύγει.
ΑπάντησηΔιαγραφήΝίκος Καζαντζάκης,η μάνα μου,απόσπασμα από "Αναφορά στο Γκρέκο"