Έφτασε λοιπόν η μέρα που θα το ζούσαμε κι αυτό. Με κυβέρνηση της Αριστεράς οι εργαζόμενοι να απεργούν να κατεβαίνουν στους δρόμους και να ζητούν να σταματήσει η πολιτική της λιτότητας. ....
Έφτασε λοιπόν εκείνη η αμήχανη στιγμή που είσαι οπαδός, ψηφοφόρος, μέλος του κόμματος που κυβερνά και θα απεργήσεις. Γιατί εσύ δεν είσαι σαν του άλλους. Τους πράσινους και τους μπλε που η αγωνιστικότητα τους κρινόταν από το αν ήταν στην κυβέρνηση ή στην αντιπολίτευση. Θα ξαναχάσεις το μεροκάματο. Θα πας στη συγκέντρωση που θα διοργανώσει η ΓΣΕΕ η ΑΔΕΔΥ κι άλλοι καρνάβαλοι που δεν εκπροσωπούν κανέναν. Θα ακούσεις με υπομονή να βγάζουν δεκάρικους λόγους κάτι αξιοθρήνητα ανθρωπάκια που συνηθίσαμε να τα αποκαλούμε «εργατοπατέρες». Θα ακούς με υπομονή συνθήματα κατά της τρισκατάρατης κυβέρνησης που θα την χαρακτηρίζουν ως την χειρότερη που πέρασε ποτέ από τούτο τον τόπο. Θα πορευτείς σε μια πορεία μαζί με άλλους εργαζόμενους ακούγοντας ξανά το «πάρτε τα μνημόνια και φύγετε από δω». Και θα εννοούν εσένα και την κυβέρνηση σου. Ίσως σε λοιδορήσουν κι όλας. Ίσως κάποιοι ακραίοι σε προπηλακίσουν κι όλας. Όπως συνέβη και με την πορεία για τον φράχτη. Θα τα υποστείς όλα. Την άλλη μέρα θα γυρίσεις στη δουλειά και θ ακούσεις τους συναδέλφους σου που πάλι δεν απήργησαν να σου παραπονιούνται για τη φτώχεια τους…..Και δε θα ξέρεις αν θα πρέπει να ουρλιάξεις, να τους μουντζώσεις ή να μουντζωθείς.
Έχω κλείσει 4 χρόνια ως άνεργος που κυνηγά κάποιο μεροκάματο στη ζούλα. Άλλοτε ως εργάτης κι άλλοτε ως «ελεύθερος επαγγελματίας». Δίχως ασφάλεια, δίχως κανονικό μισθό. Συμμετείχα πάντα στις συγκεντρώσεις, στις πορείες, στα συλλαλητήρια. Με βαριά καρδιά. Γιατί ένοιωθα πάντα πως με κορόιδευαν και ταυτόχρονα κορόιδευα κι εγώ τον εαυτό μου. Οι ίδιες επετειακές απεργίες, οι ίδιες βαρετές συγκεντρώσεις, τα ίδια ανόητα συνθήματα για το λαό που δεν πρέπει να σκύψει το κεφάλι…..η ίδια περιφορά επιταφίου
Αν σήμερα δούλευα κανονικά, θα ξανα απεργούσα. Όμως δε θα κατέβαινα στους δρόμους. Νομίζω αρκετά επέζησαν και με δική μου ευθύνη εργατικά κέντρα, ομοσπονδίες, ΓΣΕΕ. Αυτά τα καθάρματα που με καλούσαν να ψηφίσω ΝΑΙ στο δημοψήφισμα με καλούν τώρα ενάντια στην πολιτική της λιτότητας. Χάνουμε το στόχο ψάχνοντας την παράνοια στην ανακοίνωση του Σύριζα για συμμετοχή στην απεργία. Η πραγματική παράνοια είναι να περιμένουμε από τον κάθε λογής Παναγόπουλο να καθοδηγήσει τον αγώνα της εργατικής τάξης. Παράνοια είναι να στηρίζουμε θεσμούς ξεπερασμένους και γραφειοκρατικούς που δεν έχουν να μας δώσουν τίποτε παραπάνω. Παράνοια είναι να μην ψάχνουμε για κάτι νέο. Για κάτι αυθεντικό που θα οργανώσει εργαζόμενους και άνεργους. Κάτι αμεσοδημοκρατικό, ταξικό, ακηδεμόνευτο, μακριά από τα γνωστά κολλήματα της αριστεράς για συνδικάτα και πρωτοπορίες. Δεν ξέρω τι ακριβώς είναι αυτό που θα ήθελα, δεν έχω απάντηση σε όλα, αλλά ξέρω τι δε θέλω!
Υ.Γ. Και ναι εκείνη τη μέρα, τη μέρα της απεργίας, κανόνισα μια δουλειά σε κάποια αυλή μιας φίλης και δε ντρέπομαι καθόλου που θα πάω. Κάποιοι άλλοι θα έπρεπε να ντρέπονται
Θ. Τσελεπής
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου