Κ.Κ
Η πολυαγαπημένη και λατρεμένη τραγουδίστρια σε συνέντευξή τηςεξομολογήθηκε τις δύσκολες στιγμές που πέρασε στο παρελθόν. Μίλησε για την......
πίστη της στον Θεό αλλά και για τον έρωτα.
Η Ελένη Βιτάλη εξομολογήθηκε τις δύσκολες στιγμές που πέρασε στο παρελθόν.
«Στη συμπόρευση με τα θεία υπήρχε πάντα ένα αόρατο χέρι που με επανέφερε. Έτσι τα κατάφερα και με την απεξάρτηση από τα υπνοστεντόν. Είχα την ίδια αρρώστια που αντιμετωπίζει κάποιος με τα ναρκωτικά. Χρόνια ολόκληρα κρατούσε αυτή η δουλειά, είχα πάει σε κλινικές, από δω κι από κει, αλλά δεν γινόταν τίποτα. Ήμουν σαν ζωντανό πτώμα. Φαντάσου ότι ο άνδρας μου πήγαινε στους συγγενείς των Ανώνυμων Αλκοολικών για να καταλάβει τι γίνεται. Κάποια μέρα μου πρότεινε η μητέρα μου να πάω στην εκκλησία του Χριστού στα Σπάτα. Μου φάνηκε αφελές. Δύο χρόνια μετά ένιωσα την ανάγκη να πάω και την πήρα τηλέφωνο.
Μπήκα στην εκκλησία, συνομίλησα με τον Θεό, ξέσπασα σε ένα γοερό κλάμα και όταν επέστρεψα σπίτι, πέταξα τα χάπια. Έκοψα μαχαίρι την εξάρτηση. Και ιατρικά να δεις το θέμα, δεν γίνεται αυτό»!
Ποια είναι η αχίλλειος πτέρνα σας;
«Ο γιος μου και η οικογένειά του, η γυναίκα του και ο εγγονός μου. Αυτοί και ο Τέλης είναι οι πολύ δικοί μου άνθρωποι».
Την καψούρα την έχετε βιώσει στη ζωή σας;
«Δεν υπάρχει ζωή χωρίς κάψιμο. Άμα δεν καίει, τι νόημα έχει; Χλιαρός έρωτας; Και τους ξαναζώ αυτούς τους έρωτες τραγουδώντας».
Ελένη Βιτάλη: «Ήμασταν μπερικέτηδες»
H Ελένη Βιτάλη είναι μια γυναίκα αριστερών καταβολών.
«Ναι, ο παππούς μου, ο πατέρας δηλαδή της μητέρας μου, πέθανε από βασανιστήρια, Στους εμφυλίους, βλέπεις, υπάρχει η λογική του «διαίρει και βασίλευε» και εντέλει βασιλεύει ο διάβολος. Χρειάζεται ενότητα και πρέπει να είμαστε συνετοί ιδιαίτερα στις σημερινές δύσκολες καταστάσεις. Ήμουν πάντα αριστερή, αλλά δεν ανήκα ποτέ σε κάποιο κόμμα, για να μπορώ να λέω τη γνώμη μου ελεύθερα και να κάνω αυτό που θέλω» τόνισε στο Πρώτο Θέμα.
-Τι θυμάστε από τα παιδικά σας χρόνια;
«Τον πατέρα μου, καλό μουσικό της εποχής, δάσκαλο και μέντορα μου να πηγαίνει στο μουσικό καφενείο της Αγίου Κωνσταντίνου καινά μαζεύει φτωχούς ανθρώπους για να έρθουν στο σπίτι μας για φαγητό. Ήμασταν μπερικέτηδες, υπήρχε πάντα στο πατρικό μου ένα πιάτο φαΐ για τον ξένο. Θυμάμαι τη Χαρούλα, τη μάνα μου, να διαμαρτύρεται: «Χριστιανέ μου, τι τον έφερες εδώ αυτόν τον βρωμιάρη;» και τον πατέρα μου να απαντά: «Χαρούλα, αν δεν ήταν βρωμιάρης, θα με είχε ανάγκη;». Ο πρώτος δάσκαλος στη ζωή μου ήταν ο πατέρας μου…»
ΚΟΥΣ-ΚΟΥΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε να σέβεστε τους συνομιλητές σας και να αποφεύγετε, τις ύβρεις και τους χαρακτηρισμούς. Να αποφεύγετε να γράφετε ανώνυμα. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν δημοσιευθούν.