Nα μην καταβληθούν για 1-2 μήνες μισθοί των δημοσίων υπαλλήλων για να πληρωθούν οι δόσεις των δανείων που λήγουν, απαίτησαν οι εκπρόσωποι των δανειστών της χώρας κατά τη...
διάρκεια των συνομιλιών που έγιναν το προηγούμενο διάστημα στις Βρυξέλλες μεταξύ των τεχνικών κλιμακίων Αθήνας και θεσμών. Και ο υπουργός Οικονομικών Γ. Βαρουφάκης τούς είπε πώς «είναι ντροπή και να το συζητάτε, να μην ξανακούσω τέτοιες απόψεις».
Αυτά έγιναν γνωστά χθες το βράδυ και δεν νομίζω ότι υπάρχει πλέον καμιά αμφιβολία στην Ελλάδα και όπου αλλού παρακολουθούν την ανοιχτή κρίση στην ευρωζώνη, για τις πραγματικές προθέσεις και τους σχεδιασμούς των ευρωκρατών και εν γένει της χρηματοπιστωτικής νομενκλατούρας που διευθύνει το παγκόσμιο εκμεταλλευτικό σύστημα.
Τι μπορεί να κάνει λοιπόν κανείς με τέτοιους «εταίρους» που βγάζουν από τη μύγα όλο και περισσότερο ξύγκι για να χορτάσουν τη βουλιμία τους, αποκρύπτοντας την ουσία της κρίσης που οι ίδιοι προκάλεσαν (και μέσα στην αναπτυγμένη Ευρώπη); Οτι δηλαδή, δημιουργούν ενσυνείδητα οικονομικές φούσκες εδώ κι εκεί με άφθονο δανεισμό για να πουλάνε τα υπερτιμημένα προϊόντα τους και να συσσωρεύουν κέρδη που ξαναγίνονται δανειακά κεφάλαια πάλι για την κατανάλωση των προϊόντων τους από τις κοινωνίες οι οποίες ανεπαισθήτως κάποτε χρεοκοπούν. Και τότε τις κατηγορούν για ασωτείες και διαφθορά και υπό την απειλή οριστικής κατάρρευσης των οικονομιών τους αναλαμβάνουν να τις σώσουν με το ζόρι, αυξάνοντας κι άλλο το ήδη υπέρογκο χρέος τους. Χθές η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ελλάδα και η Ισπανία, αύριο, η Ιταλία η Γαλλία κ.ο.κ.
Ο ένας δρόμος είναι αυτός που ζήσαμε με την «εσωτερική υποτίμηση», την σχεδόν απόλυτη καταστροφή της εργατικής τάξης, τον αφανισμό του όποιου κράτους πρόνοιας είχε δημιουργηθεί στην Ελλάδα και τη βίαιη μεταφορά του ελληνικού δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου στα χέρια (ή στις τράπεζες) των δανειστών και της εγχώριας πλουτοκρατίας.
Ο άλλος δρόμος, που μόλις τώρα έχει ξεκινήσει με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ. προϋποθέτει πρώτον, ρήξη με τους «θεσμούς» και τις πολιτικές τους και δεύτερον, μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία μέσα κι έξω από την Ελλάδα, που θα πιστέψει και θα αντέξει αυτή την ιστορική ρήξη και θα εργαστεί συστηματικά για τη δίκαιη, δημιουργική, αλληλέγγυα και δημοκρατική ανασυγκρότηση σε νέες -σοσιαλιστικές- βάσεις της χώρας.
Οτιδήποτε άλλο θα είναι αποτυχημένο, θνησιγενές και συνεπώς μεταβατικό υπέρ μιας νέας ακόμα χειρότερης βαρβαρότητας…
Δημήτρης Τρίμης
διάρκεια των συνομιλιών που έγιναν το προηγούμενο διάστημα στις Βρυξέλλες μεταξύ των τεχνικών κλιμακίων Αθήνας και θεσμών. Και ο υπουργός Οικονομικών Γ. Βαρουφάκης τούς είπε πώς «είναι ντροπή και να το συζητάτε, να μην ξανακούσω τέτοιες απόψεις».
Αυτά έγιναν γνωστά χθες το βράδυ και δεν νομίζω ότι υπάρχει πλέον καμιά αμφιβολία στην Ελλάδα και όπου αλλού παρακολουθούν την ανοιχτή κρίση στην ευρωζώνη, για τις πραγματικές προθέσεις και τους σχεδιασμούς των ευρωκρατών και εν γένει της χρηματοπιστωτικής νομενκλατούρας που διευθύνει το παγκόσμιο εκμεταλλευτικό σύστημα.
Τι μπορεί να κάνει λοιπόν κανείς με τέτοιους «εταίρους» που βγάζουν από τη μύγα όλο και περισσότερο ξύγκι για να χορτάσουν τη βουλιμία τους, αποκρύπτοντας την ουσία της κρίσης που οι ίδιοι προκάλεσαν (και μέσα στην αναπτυγμένη Ευρώπη); Οτι δηλαδή, δημιουργούν ενσυνείδητα οικονομικές φούσκες εδώ κι εκεί με άφθονο δανεισμό για να πουλάνε τα υπερτιμημένα προϊόντα τους και να συσσωρεύουν κέρδη που ξαναγίνονται δανειακά κεφάλαια πάλι για την κατανάλωση των προϊόντων τους από τις κοινωνίες οι οποίες ανεπαισθήτως κάποτε χρεοκοπούν. Και τότε τις κατηγορούν για ασωτείες και διαφθορά και υπό την απειλή οριστικής κατάρρευσης των οικονομιών τους αναλαμβάνουν να τις σώσουν με το ζόρι, αυξάνοντας κι άλλο το ήδη υπέρογκο χρέος τους. Χθές η Ιρλανδία, η Πορτογαλία, η Ελλάδα και η Ισπανία, αύριο, η Ιταλία η Γαλλία κ.ο.κ.
Ο ένας δρόμος είναι αυτός που ζήσαμε με την «εσωτερική υποτίμηση», την σχεδόν απόλυτη καταστροφή της εργατικής τάξης, τον αφανισμό του όποιου κράτους πρόνοιας είχε δημιουργηθεί στην Ελλάδα και τη βίαιη μεταφορά του ελληνικού δημόσιου και ιδιωτικού πλούτου στα χέρια (ή στις τράπεζες) των δανειστών και της εγχώριας πλουτοκρατίας.
Ο άλλος δρόμος, που μόλις τώρα έχει ξεκινήσει με την κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝ.ΕΛΛ. προϋποθέτει πρώτον, ρήξη με τους «θεσμούς» και τις πολιτικές τους και δεύτερον, μια νέα κοινωνική και πολιτική πλειοψηφία μέσα κι έξω από την Ελλάδα, που θα πιστέψει και θα αντέξει αυτή την ιστορική ρήξη και θα εργαστεί συστηματικά για τη δίκαιη, δημιουργική, αλληλέγγυα και δημοκρατική ανασυγκρότηση σε νέες -σοσιαλιστικές- βάσεις της χώρας.
Οτιδήποτε άλλο θα είναι αποτυχημένο, θνησιγενές και συνεπώς μεταβατικό υπέρ μιας νέας ακόμα χειρότερης βαρβαρότητας…
Δημήτρης Τρίμης
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου