Τούτες τις μέρες.! - Της Έφης Θάνου

Έφη Θάνου

Τούτες τις μέρες, ο νους μου πάει όχι μόνο σε εκείνους που έχουν φύγει,....

αλλά και σε κείνους που είναι εδώ μαζί μας και περιμένουν καρτερικά εκείνη την μέρα που δεν θα αργήσει να φανεί.

Τούτες τις μέρες, θυμάμαι τα μαθητικά μου χρόνια. Ξέρεις, εκείνα τα χρόνια που ο κόσμος φάνταζε τόσο μικρός και εσύ θαρρούσες πως ήσουν τόσο τρανός. Θυμάμαι, τα συνθήματα στους τοίχους και στους πίνακες, θυμάμαι την Κ. Μαρία να μας μιλά για την Ελευθερία, θυμάμαι ακόμη και την πρώτη μου πορεία. Θα΄μουν γύρω στα 17. Είναι που εκείνη η εποχή σηματοδότησε πολλά για μένα, είναι αν θες εκείνη η εποχή της ενδοσκόπησης που είναι υπαίτια για αυτό που είμαι σήμερα.

Τούτες τις μέρες φέρνω στο νου μου το Πολυτεχνείο. Από πιο μικρή ακόμη, άκουγα τους γονείς μου να μιλάνε για τον Νοέμβρη του 73. Θυμάμαι να ακούγεται η Ρωμιοσύνη και το Άξιον Εστί, θυμάμαι πως μίλαγαν για κάποιον Μίκη. Το όνομα Μαρία Φαραντούρη δε, δεν μου ήταν διόλου άγνωστο. Ρίτσος, Ελύτης, Σεφέρης κοσμούσαν στη πρώτη σειρά της καφέ βιβλιοθήκης μας.

Τούτες τις μέρες ξέρεις, φέρνω στο νου μου, τον Λαμπράκη, τον Σωτήρη και εκείνο το τραγούδι του νεκρού αδερφού. Φέρνω στο νου μου τον Παναγούλη, τον μαθητή τότε Διομήδη Κομνηνό αλλά και εκείνη τη φωνή του Ξυλούρη σχεδόν να απαγγέλει, ο Ταχυδρόμος πέθανε.

Αυθόρμητα μου΄ρχονται στο νου, ο Καλτεζάς, η Κανελλοπούλου, ο Κουμής, αλλά και ο Αντρέας Λεντάκης με εκείνο το σφαγείο που δεν έχει να σταματήσει να μυρίζει θυμάρι από τότε.

Τούτες τις μέρες, φέρνω στο νου μου, όλα εκείνα τα γελαστά παιδιά, τον λεβέντη που εροβόλαγε αλλά και εκείνο το σύνθημα που κάποιος έγραψε στο τοίχο με μπογιά.

Φέρνω στο νου μου όλους εκείνους τους φοιτητές που δεν το βάζουν κάτω, εκείνα τα παιδιά που αντιστέκονται, ελπίζουν και ονειρεύονται, εκείνα τα παιδιά που με τα ιδανικά τους θέλουν να φτιάξουν έναν κόσμο στο μπόι των ονείρων και των ανθρώπων.

Τούτες τις μέρες, σκέφτομαι ακόμη και τα λόγια του Γιώργου Σεφέρη που έλεγε πως: "Στὶς δικτατορικὲς καταστάσεις ἡ ἀρχὴ μπορεῖ νὰ μοιάζει εὔκολη, ὅμως ἡ τραγωδία περιμένει ἀναπότρεπτη στὸ τέλος. Τὸ δράμα αὐτοῦ τοῦ τέλους μᾶς βασανίζει, συνειδητὰ ἢ ἀσυνείδητα, ὅπως στοὺς παμπάλαιους χοροὺς τοῦ Αἰσχύλου. Ὅσο μένει ἡ ἀνωμαλία, τόσο προχωρεῖ τὸ κακό."

Αλήθεια, δε ξέρω τελικά πως γίνεται πάντα τη σημερινή μέρα να φέρνω στο νου μου κομμάτια από το παρελθόν μου αλλά και μνήμες, πολλές μνήμες. Δε ξέρω ακόμη, πως γίνεται πάντα αυτή τη μέρα στις 17 του Νοέμβρη να έχω ένα σφύξιμο στο στήθος. Το μόνο που ξέρω είναι πως το Πολυτεχνείο θα είναι για μένα, για σένα, για μας, ένα κομμάτι του εαυτού μας που θα υπάρχει πάντα μέσα μας.

Το μόνο που ξέρω και  θα φωνάζω περίτρανα είναι πως "Ετούτος εδώ ο λαός δε γονατίζει παρά μονάχα μπροστά στους νεκρούς του".

Καλή συνέχεια.!

Υγ: Το κείμενο έχει αναρτηθεί και στοhttp://theoldschoolmusic.com στη στήλή Μικρόκοσμος