ΠΕΡΙΠΑΤΟΣ ΣΤΟ ΒΟΥΝΟ

Είχαμε πάει στη Φτερόλακα για ξύλα.

Πήγαμε από την Μαριολάτα και ανεβήκαμε από τον καινούριο δρόμο, περάσαμε το Μοναστήρι της Παντάνασσας και βγήκαμε αγνάντια στην Απάνω Μαριολάτα.

Έως εκεί δρόμος καλός, μετά ένα κομμάτι πετρώδες ως τον Αγιώργη και πάλι καλός ως την Φτερόλακα.

Η Μαριολάτα έχει το καλύτερο δάσος.....

Είναι όλο γούπατα και τα έλατα πολύ ψηλά.

Πριν το δάσος και μετά την πάνω Μαριολάτα, απότομα βράχια και πολύ βαθιά φαράγγια.

Τέλος φτάσαμε στο Πουρνάρι.

Γύρω από τη βρυσούλα, χορτάρια και χωρίς πατησιές από ζωντανά. Η περιοχή θλιμμένη – νεκρή.

Σταματήσαμε, ήπιαμε νεράκι και τραβήξαμε για τη Φτερόλακα.

Άλλη ερημιά εκεί, που άλλοτε έβουζε η κουδούνα και τα κονάκια των τσελιγκάδων φκιαγμένα και οι τσαντίλες με το τυρί κρεμασμένες.

Πήγα στη θέση που έριχνε κονάκι ο μπάρμπα Ανδρέας Γαλώνης (Καρακώστας).

Δεν υπήρχε κανένα σημάδι.

Μετά έφερα τα μάτια μου γύρω στα άλλα κονάκια.

Τίποτα, ούτε εκεί.

Οι φτέρες είχαν κλείσει και σκεπάσει όλον τον τόπο.

Έβαλα μια φωνή κι αντιλάλησε γύρω όλη η περιοχή.

Φώναξα τον μπάρμπα μου, όπως τότε που του πήγαινα τα τσιγάρια με τα τρόφιμα ή με ρούχα ν’ αλλάξει.

Με πήρε το παράπονο!

Του είχα μεγάλη αδυναμία!

Μετά κάθισα σ’ ένα λιθαράκι κι έκλεισα τα μάτια.

Και τότε είδα όλους τους τσελιγκάδες και την πραμάτεια τους.

Κατερίνα Ζαπανιώτη

Από τα ΄΄ΑΓΟΡΙΑΝΙΤΙΚΑ ΝΕΑ΄΄