«Οποιος πίνει το νερό μας, πάντα ξαναγυρίζει». Ετσι κι εγώ γυρίζω ξανά
Πού, πώς; Η Ανω Σουβάλα βρίσκεται στον νομό Φωκίδας. Από την Αθήνα ο ευκολότερος τρόπος πρόσβασης είναι οδικώς από τη νέα εθνική οδό Αθηνών-Λαμίας, στρίβοντας στον κόμβο του Κάστρου. Αφού στρίβετε δεξιά, περνάτε έξω από το χωριό Κάστρο με κατεύθυνση Αμφίκλεια. Βγαίνοντας από την Αμφίκλεια υπάρχει διασταύρωση και σήμανση προς Πολύδροσο (Κάτω Σουβάλα). Μπαίνετε στο Πολύδροσο, ανηφορίζετε τον κεντρικό δρόμο και βγαίνοντας πια από το χωριό ακολουθείτε τον ανηφορικό ασφαλτόδρομο που οδηγεί στριφογυριστά μέσα από έλατα στην Ανω Σουβάλα.
Ανάσταση στην Ανω Σουβάλα Παρνασσού
Για να κάνεις Ανάσταση χρειάζονται κάποιες βασικές προϋποθέσεις. Πρώτον, να είναι η κατάλληλη ημερομηνία. Ητοι, την ίδια που γιορτάζεται επίσημα το Πάσχα, σύμφωνα με τον ορισμό της Ορθόδοξης Εκκλησίας. Το έχουμε! Δεύτερον, εκκλησία. Η εκκλησούλα της Κυργιάς στην Ανω Σουβάλα είναι χάρμα οφθαλμών. Μικρούλα, πνιγμένη στο πράσινο, καθώς είναι χτισμένη ανάμεσα στα δέντρα, με ρυάκια να δίνουν το δικό τους μουσικό ρεσιτάλ. Το έχουμε! Τρίτον, οικογένεια, φίλους, αγαπημένα πρόσωπα απαραίτητα στη χαρά και στο γλέντι. Το έχουμε. Τέταρτον, τα απαραίτητα πασχαλινά αξεσουάρ. Λαμπάδες, φαναράκια και μερικά βεγγαλικά για να μεταδοθεί το νέο. Διότι, άντε κι αναστήσαμε, πώς θα το μάθουν τα γύρω χωριά, αν δεν το γράψουμε φωτεινά στον ουρανό με τις πολύχρωμες φλογίτσες τους. Το έχουμε. Για να δούμε, ξέχασα κάτι; Α, ναι! Θεωρείται απαραίτητη και η παρουσία παπά για να λειτουργήσει. Αυτό δεν το έχουμε! Ενας είναι ο ιερέας και φυσικά λειτουργεί στο Πολύδροσο, οπότε για μας δεν περισσεύει ούτε καμηλαύκι. Πειράζει;
«Εις το βουνό ψηλά εκεί
είναι εκκλησιά ερημική
Το σήμαντρό της δεν χτυπά
Δεν έχει ψάλτη ουδέ παπά».
Ετσι λέει το ποιηματάκι των παιδικών μας χρόνων κι εμείς αισθανόμαστε τυχεροί, γιατί η δική μας ούτε πολύ ψηλά είναι ούτε ερημική. Το σήμαντρό της χτυπά τέλεια και παπά μεν δεν έχουμε, αλλά από ψάλτη κάτι υπάρχει. Ενας από τους κατοίκους-παραθεριστές έχει κάνει ψάλτης στην εκκλησία της ενορίας του και σώζει την κατάσταση. Μας μοιράζει χαρτάκια με τις ψαλμωδίες της βραδιάς, το τρανζιστοράκι ενός άλλου παίρνει θέση πάνω στην Αγία Τράπεζα με απευθείας μετάδοση από τη Μητρόπολη Αθηνών, εμείς μαζί με άλλους τυχερούς παραθεριστές που έχουν εδώ τα εξοχικά τους παίρνουμε θέση στο κυρίως μέρος του ναΐσκου και η αναστάσιμη λειτουργία αρχίζει. Δεν θυμάμαι να έχω παρακολουθήσει θεία λειτουργία με τόση προσήλωση άλλη φορά. Οχι μόνο γιατί έπρεπε να είμαι έτοιμη να πω κάθε φορά τα λόγια που μου αναλογούσαν, μια και ήμουν ενεργό μέλος της, αλλά κυρίως γιατί όλοι όσοι αποτελούσαμε το εκκλησίασμα εκείνη τη βραδιά ήμασταν αποφασισμένοι να κάνουμε την Ανάστασή μας ολοκληρωμένη και σωστή.
Οι αυτόκλητοι ψάλτες, άνδρες, φίλοι μας, άλλοι παραθεριστές, έκαναν φιλότιμες προσπάθειες να κρατήσουν το... ίσο στις ψαλμωδίες και… τη σοβαρότητά τους. Εμείς, τα γυναικόπαιδα, κάναμε ότι δεν καταλαβαίναμε τα απίστευτα φάλτσα τους και τα σαρδάμ σε κείμενα που έβλεπαν κάποιοι πρώτη φορά. Κάποιοι που ως παιδιά είχαν διατελέσει παπαδάκια προσπαθούσαν να πάρουν επάνω τους τον κύριο όγκο των ψαλμών κι άφηναν τους άλλους να μουρμουρίζουν αμήχανα διάφορα «ναιιι», «μμμ», ενώ όλοι μαζί αναφωνούσαν ανακουφισμένοι τα «αλληλούια». Κι όλα αυτά χωρίς να ακούγεται κιχ από άλλους ήχους, αφού τα αυτιά μας ήταν προσηλωμένα και στην αναμετάδοση της θείας λειτουργίας από τη Μητρόπολη, η οποία μας έδινε κάθε φορά το στίγμα σε ποιο σημείο βρισκόμασταν. Οι ψαλμοί ψάλθηκαν, το Αγιο Φως διά χειρός του «επίσημου» ψάλτη δόθηκε μέσα από το Ιερό και ήρθε η ώρα να βγούμε έξω για να συνεχιστεί το μέρος της λειτουργίας εκτός ναού. Κανείς δεν κούνησε ρούπι, γιατί το τρανζιστοράκι έπιανε καλά μόνο στο σημείο που ήταν ακουμπισμένο πάνω στην Αγία Τράπεζα, ενώ έξω από τον ναό έκανε πολλά παράσιτα.
Βγήκαμε αφού αναφωνήσαμε το «Χριστός Ανέστη», πρώτα μέσα στο εκκλησάκι. Κι ύστερα έξω, σ' ένα αλαλούμ χαράς για το επίτευγμά μας και ανακούφισης που είχαμε φέρει εις πέρας το επιχείρημα Ανάσταση self service, φιληθήκαμε κι ευχηθήκαμε. Μπαμ μπουμ πασχαλινών πιστολιών δεν υπήρχαν για να αντηχήσουν οι γύρω πλαγιές του βουνού και στον ουρανό, ελλείψει άλλων βεγγαλικών, στάλθηκαν να μεταφέρουν το μήνυμα δύο φωτοβολίδες SOS που είχε φέρει μαζί του κάποιος άλλος που είχε σκάφος. Υστερα όλοι μαζί, μανάδες, γέροι και παιδιά, που λέει και το τραγούδι, με αναμμένες τις λαμπάδες μας (ο μόνος τρόπος άλλωστε για να βλέπουμε πού πατάμε, αφού το σκοτάδι ήταν πίσσα), ανηφορίσαμε για την πάνω ταβέρνα του Νίκου, όπου θα τρώγαμε τα αναστάσιμα. Μαγειρίτσες, κόκκινα αβγά, συκωταριές κι αντεράκια τηγανητά, μαρουλοσαλάτες και μπόλικο κρασάκι μάς έδεσαν όλους μαζί σε μια παρέα, γνωστούς κι αγνώστους, τα αστεία και τα πειράγματα για τον ρόλο του καθενός στη λειτουργία έδωσαν τη θέση τους λίγο αργότερα στο τραγούδι, με αποτέλεσμα να φύγουμε ο καθένας για το δικό του κατάλυμα τις πρώτες πρωινές ώρες.
Ρακές και μεζέδες
Το πρωί άδικα ο φίλος μας που μας φιλοξενούσε στο εξοχικό του προσπαθούσε να μας ξυπνήσει για να βάλουμε τον οβελία πάνω στον λάκκο με τα κάρβουνα προκειμένου να αρχίσει το ψήσιμο. Κι όταν σηκωθήκαμε, οι ρακές και οι μεζέδες που είχαν ήδη στρωθεί πάνω στο τραπέζι, έξω στο λιβάδι, δίπλα στο σπίτι, ήταν απείρως πιο δελεαστικά από το γύρισμα της σούβλας. Την κατάσταση έσωσαν τα παιδιά που φορτώθηκαν το μεγαλύτερο μέρος του γυρίσματος, αφού τα πείσαμε ότι έτσι θα είχαν πραγματική εμπειρία της παράδοσης! Κάπως έτσι ήταν η πρώτη από αρκετές φορές που κάναμε Ανάσταση στη Σουβάλα.
ΕΡΡΙΚΑ ΠΕΛΩΡΙΑΔΟΥ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε να σέβεστε τους συνομιλητές σας και να αποφεύγετε, τις ύβρεις και τους χαρακτηρισμούς. Να αποφεύγετε να γράφετε ανώνυμα. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν δημοσιευθούν.