Translate

ΕΡΩΧΟΣ

ΚΟΙΝΩΝΙΚΑ ΠΕΡΙΟΧΗΣ

....Παρασκευή 29 Μαρτίου σήμερα..... Β Χαιρετισμοί της Παναγίας....

Τρίτη 15 Απριλίου 2014

Συνοικία το όνειρο: Το Δικό μου Πάσχα.!

Το Πάσχα η αλήθεια είναι πως το έχω συνδέσει με το χωριό μου.Να ξέρεις, έχω μνήμες από τους ανθρώπους του χωριού, από τοπία, από σοκάκια, από τον λάκκο μας καθώς και από τις γιαγιάδες και τους παππούδες μου......
 Θυμάμαι τον παππού μου με το μαύρο του κοστούμι να πηγαίνει τις ημέρες αυτές στην εκκλησία. Δε θεωρώ πως ήταν ο κλασσικός θρησκόληπτος άνθρωπος που θα συναντούσες στο δρόμο.
Απλά να του άρεσε τις ημέρες αυτές να αναβιώνει ξανά "την ανάσταση του Κυρίου". 
Του άρεσε πολύ να έχουμε στο σπίτι ανοιχτή την τηλεόραση ακούγοντας κάποια λειτουργία εκείνων των ημερών, η μυρωδιά από το λιβάνι, η περιφορά του επιταφίου, η ανάσταση αλλά και το κυριακάτικο τραπέζι που σμίγαμε ξανά όλοι μαζί. Ακόμη θυμάμαι την γιαγιά μου που με έπαιρνε από το χέρι και με πήγαινε στο ευχέλαιο την Μ.Τετάρτη, ακόμη και σήμερα θα μου κρατήσει στα κλεφτά το βαμβάκι με το λάδι. Την Μ. Πέμπτη πριν πάμε στην εκκλησία παρατηρούσα την γιαγιά μου που έβαφε τα αυγά. Την κοίταζα πάντα λες και έκανε κάτι πολύ σπουδαίο.
Όλο ερωτήσεις ήμουνα θυμάμαι.Το βράδυ πηγαίναμε και στα δώδεκα Ευαγγέλια.Μου είχε πάρει και σύνοψη. Πλάκα είχε.Με έβαζε να κάθομαι στον γυναικωνίτη μαζί με τα παιδιά της ηλικίας μου. Μια χρονιά μάλιστα με είχε πείσει να γίνω και μυροφόρα. Την Μ.Παρασκευή πηγαίναμε στην περιφορά. Πλέον σταμάτησα.Πιο παλιά όμως πήγαινα.Να για να της κάνω το χατίρι. 'Ύστερα θυμάμαι και την Ανάσταση. Κάθε φορά περνάγαμε να της πούμε το " Χριστός Ανέστη" εθιμοτυπικά πάντα. Ακόμη περνάμε.Είναι ωραία ναι.Είναι σαν να χαίρονται που σε βλέπουν με τη λαμπάδα στο χέρι ερχόμενος από την Εκκλησία και έχοντας πάρει το "Άγιο Φως".Δε ξέρω νιώθουν πως κάπως τους καταλαβαίνεις.Πως κάπως ταυτίζεσαι μαζί τους. Ναι νιώθουν πως ταυτίζεσαι με την πίστη τους και με την αφοσίωση τους στον Χριστό. Μετά στο νου μου φέρνω την Κυριακή του Πάσχα. Γέλια, χαρά, γλέντι, ο οβελίας που κάποιος δεν πρόσεξε και κάπου κάτι πήγε στραβά ακόμη και αυτό το σύννεφο της τσίκνας που δημιουργείται είναι όμορφο. Έπειτα είναι και ο Εσπερινός της Αγάπης τη Δευτέρα. Θυμάμαι να φοράω τα καλά μου και να παίρνω την λαμπάδα μου παραμάσχαλα και να πηγαίνω περιχαρής στην εκκλησία. Ξέχασα δε, να πω για τον στολισμό του Επιταφίου τη Μ. Πέμπτη. Είχα συμμετάσχει και εγώ μια φορά, μη φανταστείς λίγα πράγματα. Εκείνη την ημέρα δε, νομίζω πως η γιαγιά μου ένιωσε η πιο περήφανη από όλες τις άλλες γιαγιάδες. Όσο το σκέφτομαι γελώ.Από την άλλη με πιάνει και μια νοσταλγία για το Παρελθόν. Ακόμη στο νου μου φέρνω τις ατελείωτες ώρες που κολλάγαμε στην τηλεόραση για να δούμε τον Ιησού από την Ναζαρέτ του Τζεφιρέλι. Δεν είχαμε χάσει επεισόδιο για επεισόδιο. Δε θυμάμαι τον λόγο που το κάναμε, ίσως επειδή έπρεπε, ίσως επειδή το επέβαλαν οι ημέρες. Ίσως...
 Δε ξέρω γιατί τα θυμήθηκα όλα αυτά σήμερα. Ίσως γιατί για μένα το Πάσχα είναι όλα τα παραπάνω. Όχι δε νηστεύω, όχι δε πηγαίνω στην εκκλησία, όχι δεν πιστεύω σε εικόνες που δακρύζουν, ούτε πιστεύω στα θαύματα. Σε αυτό όμως που πιστεύω είναι στην αγάπη των ημερών αυτών, σε αυτό που πιστεύω είναι στην ανιδιοτέλεια των ανθρώπων. Σε αυτό όμως που πιστεύω είναι στην κινητήριο δύναμη που κρύβει μέσα του ο κάθε άνθρωπος για να μπορέσει να επιτύχει το σκοπό του, για να μπορέσει να λυτρωθεί και να αποδεσμευτεί από οτιδήποτε τον κατακλύζει. Για μένα το Πάσχα είναι η αναβίωση των εθίμων στο τόπο που μεγάλωσες, είναι ο Παππά-Βασίλης, που πλέον δε ψέλνει αλλά χαίρεσαι όταν τον βλέπεις στο δρόμο, είναι τα πρόσωπα μου μεγάλωσες  μαζί και θα χαρείς να τα δεις τις ημέρες αυτές. Αυτό είναι για μένα το Πάσχα. Ναι...
Μπορεί να μην πιστεύω με τον τρόπο που πιστεύεις εσύ, μπορεί να μην ανάψω όσα κεριά ανάψεις εσύ, μπορεί να μην νηστέψω όσες μέρες νηστέψεις εσύ. Άλλα όσο περίεργο και αν φαίνεται έχουμε κάτι κοινό,πιστεύουμε και οι δύο στο Χριστό. Απλώς εγώ πιστεύω σε εκείνον τον αληθινό Χριστό που περπατάει και αγωνίζεται και σταυρώνεται και ανασταίνεται μαζί με τους ανθρώπους...

Καλό Πάσχα




Υ γ: Το κείμενο μου το έκλεισα με ένα απόφθεγμα του Νίκου Καζαντζάκη.


2 σχόλια:

  1. Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΧΡΙΣΤΟΣ --ΜΕΡΟΣ 1ο15 Απριλίου 2014 στις 9:30 π.μ.

    Ο Δικός μας Χριστός


    Τι έκανε ο Χριστός; Μήπως έκατσε να συζητήσει με τους εμπόρους; Όχι. Ο Χριστός ήξερε, πως από ένα σημείο και πέρα, δεν έχουν νόημα τα λόγια. Ακόμα και τα δικά Του. Όταν οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν και μετατρέπουν τον οίκο του Πατρός σε οίκο εμπορίου, μόνο μια λύση υπάρχει. Μαστίγιο (όπλο) και διώξιμο.

    Σύμφωνα με την σχετική περικοπή του Ευαγγελίου, ο Χριστός, πηγαίνοντας στο ναό του Σολομώντα, βλέπει εκατοντάδες μικροπωλητές. Τότε έκανε ένα μαστίγιο από σκηνιά και τους έβγαλε όλους έξω από το ναό μαζί με τα πρόβατα και τα βόδια. Τα τραπέζια δε και τα καθίσματα εκείνων που πουλούσαν περιστέρια, τα αναποδογύρισε. ‘Μην κάνετε τον οίκο του πατρός μου, οίκο εμπορίου’, τους είπε σύμφωνα με το Ευαγγέλιο.

    Ο Χριστός μας δείχνει το δρόμο. Τι ακριβώς έκανε;

    Πρώτα πρώτα διαπίστωσε μια κατάσταση. Την έλλειψη απόλυτου σεβασμού ενός χώρου.

    Και εμείς σήμερα, όλοι σχεδόν, διαπιστώνουμε την απόλυτη έλλειψη σεβασμού στην ανθρώπινη ζωή. Στη φύση που μας περιβάλλει. Στο σύνολο. Διαπιστώνουμε την κυριαρχία μιας παγκόσμιας ομάδας σε όλους τους λαούς της γης. Με τις κατά τόπους εντεταλμένες αρχές, στη δύση δήθεν ‘δημοκρατικά’ εκλεγμένες, οι κυρίαρχοι, έχουν ως σκοπό την πλήρη υποταγή μας. Θέλουν να κυριαρχήσουν στο χρόνο μας δημιουργώντας ένα σύστημα ψεύτικων αναγκών. Πείθοντάς μας ότι πρέπει να τις ‘καλύψουμε’, αφιερώνουμε το μεγαλύτερο μέρος του χρόνου μας στην ‘δουλειά’ (δουλεία) ή στην αναζήτησή της. Μα οι κυρίαρχοι, θέλουν κυρίως να επικρατήσουν στη σκέψη μας. Θέλουν την ‘κατάληψη’ του μυαλού μας. ‘Εκεί είναι ο στόχος’ . Γιατί αν μας κάνουν να ‘σκεφτόμαστε’ με τον τρόπο που εκείνοι επιθυμούν, νομίζοντας πως αυτό που σκεπτόμαστε είναι δικό μας δημιούργημα, γινόμαστε απείρως προθυμότεροι να πράττουμε σύμφωνα με τα δικά τους συμφέροντα. Γινόμαστε ‘πρόθυμοι δούλοι’. Έτσι τα αφεντικά δεν διακινδυνεύουν εξεγέρσεις, αφού ο σκλάβος, έχει εσωτερικεύσει αυτά που θα πρέπει να πιστεύει και να πράττει. Πιστεύει ας πούμε, τόσο πολύ πως το πολίτευμά μας, είναι ‘δημοκρατία’ που έχει κάνει δική του υπόθεση την υπεράσπισή της. Για να πετύχουν την «νοητική υποδούλωση’ έχουν αναπτύξει τα μέγιστα, τα Μέσα Μαζικής Αποβλάκωσης και ιδίως την τηλεόραση. Γιατί ιδίως με την τηλεόραση, γινόμαστε πρόθυμοι δούλοι.

    Η τέλεια υποδούλωση. Παρά την πρόοδό μας, είμαστε πολύ χειρότερα από τους αρχαίους σκλάβους. Εκείνοι διέθεταν στο αφεντικό το σώμα τους. Εμείς και το μυαλό μας. Εκείνοι δεν είχαν να αντιμετωπίσουν τον συνεχή βομβαρδισμό των μηνυμάτων (εμπορικών ή πολιτικών) από την τηλεόραση. Σε μας ο αγώνας για να ξυπνήσει το μυαλό είναι πολύ πιο δύσκολος.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. Ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΧΡΙΣΤΟΣ--ΜΕΡΟΣ2ο -ΔΙΑΠΙΣΤΩΣΕΙΣ ΚΑΙ ΠΡΑΞΕΙΣ-ΜΕΡΟΣ15 Απριλίου 2014 στις 9:37 π.μ.


    Όλα αυτά τα διαπιστώνουμε. Τι κάνουμε όμως;

    Τι έκανε ο Χριστός; Μήπως έκατσε να συζητήσει με τους εμπόρους; Όχι. Ο Χριστός ήξερε, πως από ένα σημείο και πέρα, δεν έχουν νόημα τα λόγια. Ακόμα και τα δικά Του. Όταν οι άνθρωποι δεν καταλαβαίνουν και μετατρέπουν τον οίκο του Πατρός σε οίκο εμπορίου, μόνο μια λύση υπάρχει. Μαστίγιο (όπλο) και διώξιμο.

    Εμείς τι λέμε αφού γνωρίζουμε ότι η κατάσταση είναι τόσο άσχημη; Εμείς, ως λαός ‘μεγαλόψυχος’, θα δώσουμε άλλη μια ευκαιρία, στους εμπόρους να φύγουν. Θα πέσουμε στα πόδια τους. Θα τους θερμοπαρακαλέσουμε. ‘Σας παρακαλούμε, μη μας βυθίζετε άλλο στο χρέος. Μην πουλάτε την πατρίδα μας. Μην παίρνετε άλλους φόρους. Αφήστε και κάτι να ζήσουμε και εμείς. Μην τα δίνετε όλα στα παγκόσμια αφεντικά σας’

    Εκείνοι θα σταματήσουν τα γέλια που τους προκαλούν οι ικεσίες μας, θα μας κοιτάξουν σοβαρά, ίσως και με δάκρυα στα μάτια (είναι μέρος του παιχνιδιού, πρέπει κάπως να βγάζουν το ψωμί τους, για αυτό τους πληρώνουν τα παγκόσμια αφεντικά), θα μας κρατήσουν σφιχτά το χέρι και θα πουν: «Καταλαβαίνουμε, θλίβεται η καρδιά μας, αλλά … έτσι πρέπει να γίνει. Μην είστε απάτριδες. Θυσιαστείτε εσείς σήμερα και τα παιδιά σας αύριο θα έχουν ψωμί». Ο χορός των δημοσιογράφων θα απαντήσει με μια φωνή, «Έτσι πρέπει να γίνει, δεν υπάρχει άλλη λύση». Τότε η Ιφιγένεια, (ο Ελληνικός Λαός), θα οδηγηθεί στη θυσία.

    Αν πραγματικά όμως πιστεύαμε στο Χριστό (στις πράξεις του δηλαδή), τι ακριβώς πρέπει να κάνουμε; Να συνειδητοποιήσουμε πως όταν οι ιθύνοντες δεν παίρνουν από λόγια, είναι καιρός να υπερασπιστούμε τους εαυτούς μας με έργα. Να πάρουμε το μαχαίρι που θα μας σφάξουν και να το βυθίσουμε στο στήθος του εχθρού. Να διώξουμε τον εχθρό από τον οίκο μας. Εμείς, έχουμε την δύναμη. Από τη στιγμή που ο ίδιος ο Χριστός, ο Χριστός της αγάπης, δηλώνει με την πράξη του στο ναό, ένα όριο ανοχής απέναντι στις πράξεις διεφθαρμένων ανθρωποειδών, τι οφείλουμε να κάνουμε εμείς σήμερα, αν όχι να τον μιμηθούμε;

    *ΣΠΑΡΤΑΚΟΣ*

    " olympia.gr"

    ΑπάντησηΔιαγραφή