Έχουμε βραστό, έχουμε πλακί, έχουμε πατάτες γιαχνί, απ' όλα έχουμε

Έχουμε βραστό, έχουμε πλακί, έχουμε πατάτες γιαχνί, απ' όλα έχουμε.Ο κάπελας με το καρακόλι σε συσκευασία προσφοράς.
Ο όψιμος αντιμνημονιακός Λοβέρδος.
Η εν μία νυκτί καραμνημονιακή Βούλτεψη....

Ο mea culpa καραμερκελικός πρωθυπουργός.
Ο μούργος.
Και άλλοι, πολλοί, δύσμοιροι "άφωνοι" βουλευτές που σε πολλές ψηφοφορίες έπαιρναν χάπια γιά να στέκονται όρθιοι.
Ζώ και αναπνέω γιά να δω τον Πάγκαλο και τον Βενιζέλο αντιμνημονιακούς.
Μήπως μας διακατέχει εκτός από το σύνδρομο της Στοκχόλμης, όπου η απαχθείσα όμηρος, ερωτεύεται και διακονεί τον απαγωγέα της και το σύνδρομο του πεοδείκτη (στην καθομιλουμένη λέγεται γραβάτα);
Μήπως παραδώσαμε σημασία στα γραβατωμένα ανθρωπάκια που ατυχώς μεν, αδικαιολόγητα δε, ένα τμήμα των εκλογέων εντολοδότησε να διαβουλεύονται και να αποφασίζουν γιά τις τύχες μας;
Ποιός είναι άραγε ο ενημερωμένος πολίτης;
Αυτός που θα πιστέψει οτι ο κομουνισμός παραμένει η μεγαλύτερη απειλή, είκοσι χρόνια μετά από την κατάρρευσή του, θα έρθει και θα μας πάρει τα σπίτια;
Ποιός είναι ο ώριμος πολίτης και ψηφοφόρος;
Αυτός που θα πιστέψει οτι η τρομοκρατία είναι η μεγαλύτερη απειλή γιά την κοινωνία και θα το βουλώνει όταν του λένε χαμογελαστά οτι είναι ελεύθρος να κάνει ότι τον διατάζουνε;
Αυτός που αποποιείται μετά βδελυγμίας τον ναζισμό και τον εθνικοσοσιαλισμό, αλλά δίνει την δυνατότητα στον Μιχαλολιάκο να ρεύεται και να πέρδεται μέσα στο Κοινοβούλιο με την ψήφο του;
Αυτός που κλείνει τα μάτια μπροστά στο γεγονός οτι επί εικοσαετίες αποτελούσε εκλογική πελατεία κυβερνήσεων που δανείζονταν υπερβολικά πολλά, γιά να μπορούν οι λίγοι να κλέβουν πολλά, αφήνοντας πολλούς να κλέβουν λίγα και την πλειοψηφία να βράζει στο ζουμί της, μη μπορώντας να ανέβει σκαλοπάτι, να γίνει οι πολλοί που κλέβουν λίγα;
Αυτή ήταν η πολιτική παιδεία που κληροδότησε η απερχόμενη πολιτική αντίληψη στην κυβέρνηση που έρχεται.

Εναπόκειται στην κυβέρνηση που έρχεται να μην προδώσει την ελπίδα του μεγαλύτερου πλέον τμήματος του Ελληνικού Λαού, υποκύπτοντας στις πιέσεις της εγγενούς,πατροπαράδοτης κακοδαιμονίας της Αριστεράς, που συνοψίζεται στην ατάκα του Πανούση(όχι του εγκληματολόγου):Η Αριστερά γηράσκει αεί διασπώμενη. Περιορίστε την εσωτερική κριτική στο εσωτερικό, μην λοιδορείτε τους πολιτικούς σχηματισμούς εξ αριστερών σας και δεχθείτε ισότιμα τις ανεξάρτητες κινήσεις αλληλεγγύης προς τους αναξιοπαθούντες συμπολίτες σας. Όλα αυτά γίνονται γιά αυτούς, όχι γιά να μοιραστούν οι καρέκλες.
Οι κυβερνήσεις που επί εικοσαετίες κάνανε κουμάντο, λανσάρισαν ένα νέο είδος πολιτικού, χωρίς βέβαια αυτό να αποτελεί αποκλειστικά ελληνική ευρεσιτεχνία: τον πολιτικό που μπορεί να υποστηρίξει με σθένος, αδιαμφισβήτητα επιχειρήματα και υψηλή ρητορεία μία άποψη, και την επόμενη στιγμή, αν χρειαστεί, να υποστηρίξει με το ίδιο σθένος και υψηλή ρητορεία την αντίθετη.
Η Σοφία Σακοράφα τα είπε "ένα χεράκι", πιστεύω πως από εδώ και πέρα οι εσωτερικές αψιμαχίες δυσκολεύουν την στρατηγική της "διαπλάτυνσης" της αποδοχής του ΣΥΡΙΖΑ.
Αποφύγετε τα αυτογκόλ.

Γράφει ο Μπαγασάκος

alithinapsemata.gr