Μετά την επιστροφή της ομάδας στην Ελλάδα είχαμε την ευκαιρία να πάρουμε από τον ίδιο τον κ. Πρατίλα πληροφορίες για αυτή την ανάβαση. Ακολουθεί η περιγραφή του.
«Όπως κάθε καλοκαίρι έτσι και φέτος διοργανώσαμε μια ανάβαση σε ψηλό βουνό. Η επιλογή του Mont Blanc ήταν η πιο λογική μέσα σε μια περίοδο οικονομικής κρίσης όπου τα ταξίδια σε μεγάλα βουνά της Ασίας είναι σχεδόν αδύνατο να πραγματοποιηθούν. Έτσι στη 1/08 ξεκινήσαμε για το Chamonix της Γαλλίας. Το διάσημο χωριό των Άλπεων μάλλον αποτελεί τον «ομφαλό» της ορειβασίας. Οι δύο πρώτες ημέρες αφιερώθηκαν σε αναρρίχηση sport climbing σε πεδία κοντά στο χωριό. Επίσης έγιναν οι απαραίτητες αγορές σε τρόφιμα και υλικά.
Η ανάβαση για το βουνό ξεκίνησε με τελεφερίκ και τρενάκι μέχρι τα 2100μ. Από εκεί ένα μονοπάτι οδηγούσε μέχρι το καταφύγιο Tete Rouse στα 3160μ. Η ομάδα αποτελούταν από τρεις ορειβάτες από την Κρήτη, έναν από το Κιάτο και εμένα. Μέχρι το καταφύγιο χρειαστήκαμε 5 ώρες και το βουνό μας έδειξε το άγριο πρόσωπό του μιας και έβρεχε συνέχεια. Τελικά φτάνοντας στο πλάτωμα δίπλα από το καταφύγιο στήνουμε τα αντίσκηνα ενώ πλέον χιονίζει.
Η επόμενη μέρα έχει καλό καιρό αλλά το χιόνι έχει «πασπαλίσει» τη διαδρομή μέχρι το επόμενο καταφύγιο. Εμείς ανεβαίνουμε για εγκληματισμό μέχρι τα 3700μ. Είναι ένα δύσκολο τμήμα στο οποίο είμαστε συνεχώς δεμένοι ενώ υπάρχουν και συρματόσχοινα τύπου via ferata. Είναι το γνωστό couloir του Mont Blanc όπου χρειάζεται πολύ προσοχή μιας και συχνές κατολισθήσεις προκαλούν ατυχήματα. Είναι σημαντικό να γνωρίζουμε αυτό το τμήμα της διαδρομής μια και θα το κάνουμε νύχτα.
Τελικά επιστρέφουμε στα αντίσκηνα το απόγευμα και ετοιμάζουμε φαγητό και υγρά για την τελική ανάβαση. Κοιμόμαστε νωρίς και στη μία τη νύχτα τρώμε πρωινό στα αντίσκηνα. Στις δύο με φακούς πάνω στα κράνη ξεκινάμε την ανάβαση. Πίσω μας αλλά και μπροστά πολλοί ορειβάτες κινούνται προς το καταφύγιο Gouter. Στις 5 τα ξημερώματα φτάνουμε κι εμείς και κάνουμε μια μικρή στάση για ξεκούραση. Η μία από τις δύο κοπέλες της ομάδας έχει στομαχικές διαταραχές από το υψόμετρο και θα σταματήσει την προσπάθεια.
Οι υπόλοιποι ξεκινάμε και πλέον η διαδρομή είναι εύκολη με περπάτημα σε χιόνι-πάγο. Σύντομα ένας λαμπρός ήλιος ξεπροβάλει προσφέροντας τη δυνατότητα να απολαύσουμε εκπληκτική θέα. Στα 4380μ. συναντάμε το καταφύγιο ανάγκης Vallot. Από εδώ και πάνω η διαδρομή είναι πολύ όμορφη καθώς κινείται πάνω σε μια στενή κόψη. Χρειάζεται πολύ προσοχή μια και ο αέρας είναι ικανός να σε γκρεμίσει. Γι’ αυτό και παραμένουμε δεμένοι σε όλη τη διαδρομή. Τα βήματα είναι πλέον αργά από την έλλειψη του οξυγόνου και την κούραση της απότομης ανηφόρας.
Κάπου στις 12:00π.μ. φτάνουμε στην κορυφή και τα παιδιά είναι ευτυχισμένα που ανεβαίνουν για πρώτη φορά σε αυτή την «διάσημη» κορυφή. Μου εκμυστηρεύονται ότι περίμεναν τη διαδρομή πιο εύκολη μιας και είναι η κλασσική. Όμως οι τεχνικές δυσκολίες που συνάντησαν στο πρώτο κομμάτι τους κάνουν πιο υπερήφανους για αυτή τους την ανάβαση. Μετά τις απαραίτητες φωτογραφίες ξεκινάμε την κατάβαση. Εδώ ο ρόλος μου είναι πιο σημαντικός. Χρειάζεται πολύ προσοχή. Λόγω της κούρασης τα πιο πολλά ατυχήματα συμβαίνουν στην κατάβαση.
Τελικά όλα πήγαν καλά και στις 9/08 είχαμε επιστρέψει στο Chamonix. Ευχαριστώ πολύ το Γιάννη, το Μάικ, τη Νατάσσα και την Άννα για την άψογη συνεργασία τους. Λειτουργήσαμε σαν ομάδα και έτσι καταφέραμε να πετύχουμε το στόχο. Εύχομαι πάντα επιτυχίες παιδιά.»
lamiareport.gr
Περισσότερες πληροφορίες για το ταξίδι πατήστε ΕΔΩ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε να σέβεστε τους συνομιλητές σας και να αποφεύγετε, τις ύβρεις και τους χαρακτηρισμούς. Να αποφεύγετε να γράφετε ανώνυμα. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν δημοσιευθούν.