Ο Νικηφόρος Βρεττάκος και η Απάνω Σουβάλα –Μια λυρική μαρτυρία μέσα από τον Παρνασσό

Ο Παρνασσός δεν ήταν ποτέ απλώς ένα βουνό. Ήταν πάντα μια πηγή έμπνευσης, ένα καταφύγιο στοχασμού, ένας τόπος ποιητικής ανάτασης. Στην καρδιά του, η Απάνω Σουβάλα, στολίδι της φύσης, χάρισε σε τρεις σημαντικές προσωπικότητες της ελληνικής διανόησης μια εμπειρία που ξεπέρασε τα όρια του απλού ταξιδιού.

 Μετατράπηκε σε ποίημα......

Μέσα από τις σελίδες του βιβλίου του Γιάννη Μαρρέ «Πολύδροσος – Σουβάλα Παρνασσού», αναδύεται ένα περιστατικό σχεδόν μυσταγωγικό: Ο Λουκάς Κούσουλας και ο συγγραφέας φιλοξενούν τρεις αγαπημένους φίλους — ανάμεσά τους ο Νικηφόρος Βρεττάκος. Τους προτείνουν μια βόλτα στην ανθισμένη Απάνω Σουβάλα. Εκείνοι ανεβαίνουν. Και κατεβαίνοντας, είναι "κυριολεκτικά ξετρελαμένοι".

Λίγες μέρες αργότερα, ένα ποίημα φτάνει αφιερωμένο στους οικοδεσπότες. Τίτλος: «Τρεις άνθρωποι στον απάνω κόσμο». Ένα λυρικό αφήγημα για την ανάβαση – κυριολεκτική και υπαρξιακή – στην παρνασσική φύση. Για την επαφή με το άφθαρτο, με το παράδεισο της Άνοιξης, και για την πτώση – όχι τραγική, αλλά στοχαστική – πίσω στην καθημερινότητα.

________________________________________

ΤΡΕΙΣ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΣΤΟΝ ΑΠΑΝΩ ΚΟΣΜΟ

Πρωϊνός δρόμος ήσυχος εκείνος ο δρόμος

Της Απάνω Σουβάλας. Κι ο ουρανός ολοκάθαρος.

Θαρρείς και στο βάθος γαλάζιες λαμπάδες

Πήγαιναν κι έρχονταν. Κι ο Παρνασσός κυριακάτικος

Ξεδιπλωνόταν πάνω μας. Κινούμενα, πράσινα

Ρούχα τα έλατα ντύναν τους λόφους του.

 

Ανεβαίνοντας σκύψαμε κάτω απ’ τα δέντρα

Εγώ κι οι συντρόφοι μου

ως να μπαίναμε στον παράδεισο.

Δεν ξέραμε τι ήταν αυτό που είχε ανθίσει,

Οι μηλιές ή ο άνεμος. Το άσπρο διάφανο,

Γιόμιζε τον απάνω κόσμο.

Όλοι του οι κάτοικοι τέσσερα

Κι η κυρά των πουλιών, που βγήκε φορώντας

Ένα τσίτι από φώς, μας φίλεψε μια καλημέρα

Κι ασπρίσανε οι μηλιές περισσότερο..

 

Αλλά ο χρόνος, Θεός χωρίς οίκτο ο χρόνος,

Γύρισε γρήγορα της μέρας το φύλλο,

Ο ήλιος χαμήλωσε. Όσο που έκλεισε

Την πόρτα του πίσω μας τα’ ολόλευκο φώς

Και μας άφησε απόξω. Σηκωθήκαμε τότε

Πετρωμένοι κι οι τρείς σαν ένα παράπονο.

Σκυφτοί, σιωπηλοί, κατεβαίνοντας έπειτα

Θυμίζαμε τους πρωτόπλαστους.

________________________________________

Το ποίημα του Βρεττάκου είναι μια κατάθεση ψυχής. Μια ποιητική εικονογράφηση της ομορφιάς της φύσης και του αμετάκλητου του χρόνου. Η Απάνω Σουβάλα δεν παρουσιάζεται απλώς ως τοπίο, αλλά ως υπερβατικός χώρος – ένας «απάνω κόσμος» όπου η ψυχή βρίσκει προσωρινά την αρμονία της με το σύμπαν.

Η καταγραφή αυτή αποτελεί όχι μόνο φόρο τιμής στον τόπο, αλλά και στην ποίηση ως μέσο μνήμης και αναγνώρισης του κάλλους.

Η φωτογραφία που συνοδεύει το περιστατικό είναι εξίσου πολύτιμη:

Ο Νικηφόρος Βρεττάκος, ο Λουκάς Κούσουλας, ο Γιώργος Σκουρογιάννης και ο ίδιος