Ο θείος μου ο Αριστείδης Δρίβας, ήταν ένας φιλήσυχος άνδρας, που μιλούσε αργά και με στόμφο. Το επάγγελμά του ήταν μάστορας, δηλ. χτίστης πέτρας, λίγο αργός αλλά τα έργα του, μάντρες και σπίτια, μαρτυρούν έως και σήμερα την αριστοτεχνία του! .....
Ήταν επίσης και γεωργός με βοηθό του, το μουλάρι του τον ‘Μάρκο’. Ένα σκουρόχρωμο και μεγαλόσωμο ΄΄καματερό’’, δυνατό και φιλικό . Περνώντας τα χρόνια, οι περισσότεροι συγχωριανοί, είχαν αποκτήσει το δικό τους αγροτικό αυτοκίνητο, αλλά ο μπάρμπας μου είχε μείνει στο μουλάρι, στον συνεργάτη του τον αγαπημένο.
Κάποτε όμως ο Μάρκος τον εγκατέλειψε, λόγω γηρατειών κι ο θείος Αρίστος ήταν απαρηγόρητος…. ‘’Μάρκο μου , έλεγε κλαίγοντας, γιατί μ’ άφησες; Πώς θα πηγαίνω τώρα εγώ κάτω στον καψορόνη; ‘’ Πήγε τότε όλη η γειτονιά να παρηγορήσει το θείο μου, οι περισσότεροι συμπάσχοντας και τον βοήθησαν να μεταφέρουν το Μάρκο στην τελευταία του κατοικία…!
Ο θείος μου ήταν επίσης και καλός λαγοκυνηγός με δυο σκυλιά, τη Λίζα και τη Λάσι. Είχαμε πάει αρκετές φορές μαζί για λαγό. Κάποτε γυρίζοντας από τα Ισιώματα που είχε πάει για κυνήγι, η Λάσι λοξοδρόμησε και αντί να πάει στο σπίτι έκανε βόλτες στο χωριό…
Περνάει λοιπόν ένα αυτοκίνητο, εκεί κοντά στο φούρνο του Ματαρά, και την ‘’έκοψε’’ τη Λάσι.. Βρε τίνος είναι το σκυλί, βρε τίνος είναι…., κάποιος το γνώρισε, ‘’Α, είναι του Αριστείδη του Δρίβα το κυνηγόσκυλο’’ Κατά κακή τύχη περνάει την ώρα αυτή κι ο αστυνόμος ονόματι Δουβλέκας ( Μαγκάρετ τον παρονόμαζαν, αφού όλοι στο χωριό είχαν το παρατσούκλι τους), και μια και δυο, τραβάει μια μήνυση στο θείο μου, για ‘’πλημμελή φύλαξη’’. Ο θείος μου όταν το έμαθε ήταν ‘’φαρμάκι’’ απ’ τη στενοχώρια του. ‘’Δε φτάνει που μου σκότωσαν το καλύτερο σκυλί μου, θα πρέπει να πάω και στο δικαστήριο τώρα’’ έλεγε.
Μετά από λίγο καιρό, έγινε η δίκη για το σκυλί και ο μπάρμπας μου επιστράτεψε για μάρτυρα τον Μπάμπη τον Τσαρμακλή (Τσαμαντάνη).
Ρωτάει ο Πρόεδρος, ‘’το έδενες το σκυλί;’’ Κι ο μπάρμπας μου, βγάζοντας προς επιβεβαίωση τις αλυσίδες του σκυλιού απ’ την τσέπη του λέει:
‘’Το έδενα κύριε Πρόεδρε, ιδού και οι αλυσίδες, αλλά αυτή την ημέρα μου διέφυγε’’…
Εσείς τί λέτε κύριε μάρτυς, ρωτάει ο Πρόεδρος, ήταν καλό το σκυλί του κυρίου Δρίβα;
Εξαιρετικότατο, σούπερ κύριε Πρόεδρε, είπε ο Τσαμαντάνης, που ήταν συνήθειά του να χρησιμοποιεί συχνά αυτές τις λέξεις.
Αθώος ο κατηγορούμενος, είπε ο Δικαστής!
Άλλη φορά που είχαμε πάει για κυνήγι στον κάμπο ,εγώ κι ο μπάρμπας μου ο Αριστείδης, συνέβη η εξής σύμπτωση. Είχαμε ‘πάρει’ μια μπεκάτσα, όταν τη στιγμή εκείνη ακούστηκε ένα σφύριγμα τρένου, που ερχόταν από το Δαδί προς τα πάνω. Ο ξάδερφός μου ο Γιάννης Δρίβας και γιός του, ήταν μηχανοδηγός τρένου και ξαφνικά του λέω:
Δε θες να οδηγεί το τρένο ο Γιάννης;
Σήκωσε τη μπεκάτσα θείο και χαιρέτα…
Και ‘’ ω του (σουβαλιώτικου) θαύματος ‘’ μηχανοδηγός ήταν εκείνη τη μέρα ο γιός του ο Γιάννης, που μας είδε, μας αναγνώρισε και άρχισε να σφυράει το τρένο παρατεταμένα…
Βρε, Γιάννη σταμάτα να σου δώσω τη μπεκάτσα φώναζε ο μπάρμπας μου.Μετά, μας πήρε τηλέφωνο ο Γιάννης και μας είπε ότι όντως αυτός ήταν και μας γνώρισε, εκεί στου Καβαλάρη τον κάμπο…!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου