Είχε αρχίσει να σουρουπώνει και αφού είδε πως δεν υπήρχαν γερμανικά αυτοκίνητα στο δρόμο και δεν ακούγονταν πυροβολισμοί, βγήκαμε όλοι από τον καταρράχτη. Εμένα με την αδερφή μου μας έστειλαν στο πατρικό μας, 50 μέτρα μακρύτερα. Βγαίνοντας απ’ την αυλόπορτα του Πίτσου, πάνω σε στέφλα είδαμε σκοτωμένο το Νίκο Σφουντούρη, ξάδερφό μου. Ήρθαμε στο σπίτι μας και αντικρύζω τη μάνα μου σκοτωμένη, γονατιστή στην αγκωνή στο τζάκι. Μόλις την ακούμπησα σωριάστηκε χάμω. Ο πατέρας μου ήταν σκοτωμένος πάνω στο κρεβάτι. Στο άλλο μικρό κρεβάτι δίπλα στο τζάκι ξεκοιλιασμένος ο αδερφός μου Νίκος, δύο χρονών.
(Αρχείο Νίκου Παπαναστασίου-Απόσπασμα)
Ο φασισμός δεν έρχεται απ’ το μέλλον.
Καινούργιο τάχα κάτι να μας φέρει.
Τι κρύβει μεσ’ τα δόντια του το ξέρω.
Καθώς μου δίνει γελαστός το χέρι.
Οι ρίζες του το σύστημα αγκαλιάζουν.
Και χάνονται βαθιά στα περασμένα.
Οι μάσκες του με τον καιρό αλλάζουν.
Μα όχι και το μίσος του για μένα.
Η σφαγή του Διστόμου δεν θα ξεχαστεί ποτέ καθώς
αποτυπώνει τα αποτελέσματα που γεννά η ιδεολογία του φασισμού και του ναζισμού.
Δεν θα επιτρέψουμε να επικρατήσει το μίσος και ο θάνατος.
Το φασισμός βαθιά κατάλαβέ τον
Δεν θα πεθάνει μόνος, τσάκισέ τον!
Ο φασισμός δεν έρχεται από μέρος.
Που λούζεται στον ήλιο και στ’ αγέρι!
Το κουρασμένο βήμα του το ξέρω.
Και την περίσσεια νιότη μας την ξέρει.
Μα πάλι θε ν’ απλώσει σαν χολέρα.
Πατώντας πάνω στην ανεμελιά σου.
και δίπλα σου φτάσει κάποια μέρα.
αν χάσεις τα ταξικά γυαλιά σου.
Μπέρτολτ Μπρεχτ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου