Νότα Κυμοθόη: "Ο σκούφος ενός ζητιάνου"

Αυτό οπού στον καθέναν συμβαίνει είναι για την βελτίωσή του κι αυτό έχει ξεκινήσει και τίποτα δεν είναι όπως ήταν πριν 1 λεπτό.....

Ίσως γιατί το φως αλλάζει συνεχώς, καθώς η Γη κινείται συνεχώς.

Κάνει κρύο σήμερα, αλλά ο ίδιος άνθρωπος είναι εκεί, στην ίδια θέση. Ένας άνθρωπος ζητιάνος, μέσα στην αχανή πολιτεία. Πιο πέρα κι άλλος κι ο άνεμος να σφυρίζει αδιάφορα.

Έδωσα σ΄ έναν ζητιάνο ένα πακέτο αρωματισμένα χαρτομάντιλα και με κοίταξε περίεργα. Έβγαλα ένα αρωματισμένο μαντηλάκι και το άρωμα τον συνεπήρε και πήρε το πακέτο.

Δεν έβγαλε τα γάντια του. Σκούπισε το πρόσωπό του δίχως να με κοιτάζει. Χαιρόταν όλο το άρωμα.

Κρύωνε.

 Έβγαλε το σκούφο του.

Σκούπισε όλο του το μέτωπο και το φαλακρό του κεφάλι κι η ευχαρίστηση ήταν όλη στο πρόσωπό του. Έστρεψε έπειτα το πρόσωπό του προς τον ουρανό.

Ο ήλιος έπαιζε κρυφτό με τα σύννεφα, αλλά είχε παγωνιά. Δεν ξέρω τι σκεφτόταν. Ύστερα φόρεσε πάλι το σκούφο του, πήρε το σερνάμενο καροτσάκι του και με βήμα αργό προχώρησε μέσα στο πλήθος των ανθρώπων. Ξεκούμπωσε το παλτό του κι ανέμιζαν οι άκρες του στο διάβα του.

Έβγαλε το σκούφο του, τον ανέμισε δυο τρεις φορές και τον πέταξε στο κενό, έτσι, όπως μια νύφη πετάει την ανθοδέσμη της...

Nota Kimothoi <kimothoinota@gmail.com>