Έφυγε από την ζωή σήμερα Τετάρτη 15 Μαΐου 2019 ο Καθηγητής –
Λογοτέχνης Σουβαλιώτης Λουκάς Κούσουλας σε ηλικία 90 ετών.
Ο Λουκάς Κούσουλας γεννήθηκε στη Σουβάλα (Πολύδροσος) του
Παρνασσού το 1929......
Ήταν συνταξιούχος φιλόλογος και υπηρέτησε στη δημόσια Μέση
Εκπαίδευση, ως καθηγητής, γυμνασιάρχης και σχολικός σύμβουλος.
Παρουσιάστηκε στα γράμματα το 1955 με ποιήματα που
δημοσιεύτηκαν στο περιοδικό της Θεσσαλονίκης "Νέα πορεία".
Η κηδεία θα γίνει αύριο Πέμπτη 16 Μαΐου στις 13:00 στην Πολύδροσο.
Ο Λουκάς Κούσουλας είχε δημοσιεύσει: οχτώ ποιητικές συλλογές (δύο συγκεντρωτικές
εκδόσεις, "Σχηματοποίηση", Καστανιώτης 1984 και "Τα
ποιήματα", Δόμος 2003)·
Τα πεζογραφήματα "Το βουνό", Εστία 2003
και "Τα μαύρα μάτια", Νεφέλη 1994· τα δοκίμια λογοτεχνικής κριτικής
"Μετά τα φιλολογικά", Καστανιώτης 1983, "Η άλλη όψη", Λωτός
1990, "Ανθρώπους και κτήνη...", Νεφέλη 1993, "Ιστορίες ποιημάτων
κι ένα γράμμα", Γνώση 1996, "Φιλοσοφώτερον και σπουδαιότερον",
Δόμος 1992, "Ο Μακρυγιάννης και το σκάνταλο", Νεφέλη 2005· μεταφράσεις
αρχαίων συγγραφέων, Πλάτωνος, "Ίων", Καστανιώτης 1993, Πλουτάρχου
"Βίοι παράλληλοι", τ. Α΄, Β΄, Γ΄, Δ΄, Νεφέλη 1994-1996, Πλουτάρχου
"Βίοι παράλληλοι", Πατάκης 1999, Πλάτωνος "Αλκιβιάδης" Α΄
και Β΄, Πόλις 2001.
Συνεργάστηκε στις εφημερίδες "Το Βήμα" και "Η
Καθημερινή" καθώς και στα περιοδικά "Νέα Εστία", "Η
Λέξη", "Το Δέντρο", "Πλανόδιον", κ.ά.
"Τα
ποιήματα του Λουκά Κούσουλα σου δίνουν την εντύπωση ότι σαν τις ευέλικτες
σαύρες κινούνται με σπουδή στον απέραντο κόσμο, περνούν πάνω από πράγματα με
σημασία υπέρογκη, στέκονται μόλις μια στιγμή, αγγίζουν, δοκιμάζουν, γνωρίζουν,
και πάλι αστραπιαία χάνονται, για να ξαναφανούν αμέσως παραπέρα, σ' ένα σημείο
εντελώς αιφνιδιαστικό.
Κάποτε ο αναγνώστης, παρασυρμένος από τον γρήγορο ρυθμό του ταξιδιού, δεν προφταίνει να συλλάβει τη διαδικασία του.
Ωστόσο αξίζει τον κόπο να δοκιμάσει και δεύτερη φορά, τώρα σε εκγρήγορση.
Ο Κούσουλας ανάβει αν όχι εκτυφλωτικούς προβολείς, πάντως εκείνους τους μικρούς φακούς τσέπης, με την τόσο έντονη και διεισδυτική ακτίνα - αλλά δεν περιμένει. Αν τύχει να μην έχεις τα μάτια σου ανοιχτά, το θέαμα χάνεται. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
"Τα ποιήματα του Λουκά Κούσουλα μοιάζουν μ' ένα αλλόκοτο βιολογικό φαινόμενο: σαν να μην έχουν σάρκα, όμως μέσα τους κυκλοφορεί πλουσιοπάροχο το αίμα μιας σφριγηλής ποιητικής κράσης".
Κάποτε ο αναγνώστης, παρασυρμένος από τον γρήγορο ρυθμό του ταξιδιού, δεν προφταίνει να συλλάβει τη διαδικασία του.
Ωστόσο αξίζει τον κόπο να δοκιμάσει και δεύτερη φορά, τώρα σε εκγρήγορση.
Ο Κούσουλας ανάβει αν όχι εκτυφλωτικούς προβολείς, πάντως εκείνους τους μικρούς φακούς τσέπης, με την τόσο έντονη και διεισδυτική ακτίνα - αλλά δεν περιμένει. Αν τύχει να μην έχεις τα μάτια σου ανοιχτά, το θέαμα χάνεται. (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
"Τα ποιήματα του Λουκά Κούσουλα μοιάζουν μ' ένα αλλόκοτο βιολογικό φαινόμενο: σαν να μην έχουν σάρκα, όμως μέσα τους κυκλοφορεί πλουσιοπάροχο το αίμα μιας σφριγηλής ποιητικής κράσης".
(Λ.
Ζενάκος, Ο Ταχυδρόμος, αριθ. 620, Φεβρ. 1966)
Η
ΖΩΓΡΑΦΙΑ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
Η
ζωγραφιά του κόσμου,
όπως και πάσα εξάλλου ζωγραφιά,
δεν είναι να βλέπεται
από κοντά.
όπως και πάσα εξάλλου ζωγραφιά,
δεν είναι να βλέπεται
από κοντά.
Από
κοντά, αχ,
σύγχυση μόνο είναι όλα
και σκοτεινιά.
σύγχυση μόνο είναι όλα
και σκοτεινιά.
Η
ζωγραφιά του κόσμου,
παρά κάθε άλλη αυτή,
χρειάζεται απόσταση
να φανεί.
παρά κάθε άλλη αυτή,
χρειάζεται απόσταση
να φανεί.
Χρειάζεται
απόσταση, αλίμονο,
την κανονική
και που να βρεθεί.
την κανονική
και που να βρεθεί.
Πού να
βρεθεί που
εμπρός είναι το
βαθύ και πίσω
το ρέμα…
εμπρός είναι το
βαθύ και πίσω
το ρέμα…
ΛΟΥΚΑΣ ΚΟΥΣΟΥΛΑΣ, Τ Α Π Ο Ι Η Μ Α Τ Α, (1962-2002),
εκδόσεις Δόμος
ΛΟΥΚΑΣ ΚΟΥΣΟΥΛΑΣ : Με χάρισμα μάλλον αγγλοσαξονικό... ΜΙΑ ΣΥΝΕΝΤΕΥΞΗ ΠΟΥ ΕΔΩΣΕ ΣΤΗ ΣΟΥΒΑΛΙΩΤΙΣΣΑ ΜΑΡΙΑ ΤΟΠΑΛΗ ΚΑΙ ΔΗΜΟΣΙΕΥΣΕ Η "ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ" ΚΑΙ Ο "ΠΟΛΥΔΡΟΣΟΠΑΡΝΑΣΣΟΣ"
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://polydrososparnassou.blogspot.com/2015/06/blog-post_137.html#more
ΛΑΜΠΡΙΑΤΙΚΟ - Του Λουκά Κούσουλα
ΑπάντησηΔιαγραφήΘα δώσει, ελπίζω, και φέτος, να κάμει ο κόσμος Ανάσταση, να μαζευτούν οι ξενιτεμένοι στα σπίτια τους, να γιορτάσουν μαζί δικοί και φίλοι.....
Θα πήξουν οι επαρχιακοί δρόμοι απ’ τ’ αυτοκίνητα, θ’ αδειάσουν οι πόλεις και θα φισκάρουν τα κουτσοχώρια λαμπροφορεμένους τουρίστες και …
φυσιολάτρεις.
Θα πάνε χέρι – χέρι ξανά η ομορφιά που σώζει ακόμα η παράδοση, κι η αναστάτωση, από την άλλη, που συνεπάγεται η ραγδαία πρόοδος.
Δε γίνεται, φαίνεται, διαφορετικά.
Δε γίνεται ν’ αποκλείσεις τον άλλο απ’ το δικαίωμά του, να καβαλήσει τα’ αυτοκίνητό του οικογενειακώς, να ξεχυθεί κι αυτός κατά τα χώματα των προγόνων του, να νοστιμευτεί το ψητά αρνί, τις ωραίες πίτες και το κρασάκι της υπαίθρου….
Δε γίνεται να στρέψεις πίσω τον κόσμο, να του επιβάλεις εγκράτεια και σωφροσύνη τη σαρακοστή, ν’ απαιτήσεις καθαρή και αμόλευτη χαρά τη Λαμπρή, ορθόδοξη χριστιανική κατάνυξη..
Δε γίνεται!!!! Και γι’ αυτό, επιτέλους, θυμώνεις με τα νάϋλον λουλούδια του Επιταφίου και τα σπαρακτικά βεγγαλικά της Ανάστασης.!
Στάσου λίγο μακρύτερα. Θυμήσου την παλιά Ελληνική Μεγάλη Εβδομάδα, την ωραιότερη μορφή της άνοιξης, όπως είπε κι ο ποιητής.
Τους κήπους που φούντωναν, τις πασχαλιές τους κρίνους τα τριαντάφυλλα.. Τη συννεφιασμένη πάντα Μεγάλη Παρασκευή με την ανοιξιάτικη γλυκειά μπόρα.
Θυμήσου τα Εγκώμια το βράδυ με τους αυτοσχέδιους εθελοντές ψαλτάδες και τις σπαρακτικές …. παραφωνίες τους.
Την προσμονή του Σαββάτου ως τις πρωϊνές της Κυριακής που σήμαιναν οι καμπάνες για την Ανάσταση. ( Που δεν γινόταν μεσάνυχτα του Σαββάτου…Και δεν άδειαζε αμέσως η εκκλησία για να μην κρυώσει η λιπαρή μαγειρίτσα και ….ξεπαστώσουμε!)
Οι λάκκοι στο μεταξύ θ’ ανάψουν όπως και τότε. Θα ντουμανιάσει ο ουρανός απ’ τις κληματόβεργες και σε λίγο οι σούβλες θα στριφογυρίζουν παιχνιδιάρικα και χαρούμενα.
Τα παιδιά, πάντα, θα τριγυρίζουν με τα καλά τους, τα κόκκινα αυγά και, ίσως, τη φωτογραφική μηχανή τους!
Πώς αλλοιώς τέλος πάντων… Νέοι καιροί, νέα ήθη.
Δεν είναι ώρα για γκρίνιες.
Η άνοιξη, δόξα το Θεό, ξαναγυρίζει ακόμα στον κόσμο. Κι η αγάπη του Χριστού που σταυρώθηκε για μας, κι αναστήθηκε, η αγάπη στον κόσμο ούτε ποτά πάλιωσε, ούτε περίσσεψε.
Χριστός Ανέστη,
Χρόνια Πολλά,
Φίλοι συμπατριώτες.
ΛΟΥΚΑΣ ΚΟΥΣΟΥΛΑΣ
Από την Εφημερίδα ΄΄ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ΄΄ Τον Απρίλιο του 1978
ΑπάντησηΔιαγραφήΛΟΥΚΑΣ ΚΟΥΣΟΥΛΑΣ. Δύο ποιήματά του που επέλεξε και πρόβαλλε πολύ γνωστός ιστότοπος τέχνης και πολιτισμού.
Ο πολύ γνωστός ιστότοπος τέxνης και πολιτισμού dim.art επιλέγει κάθε εβδομάδα και παρουσιάζει τα καλύτερα κατά την κρίση του ποιήματα της εβδομάδας.
Τις εβδομάδες λοιπόν 1/7/15 και 27/1/16 διάλεξε δύο πραγματικά ξεχωριστά ποιήματα του δικού μας, του Σουβαλιώτη Καθηγητή, Λογοτέχνη, Συγγραφέα και ποιητή Λουκά Κούσουλα.
Σας τα παρουσιάζουμε......
ΠΟΙΗΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 1/7/15
Η ζωγραφιά του κόσμου
Η ζωγραφιά του κόσμου,
όπως και πάσα εξάλλου ζωγραφιά,
δεν είναι να βλέπεται
από κοντά.
Από κοντά, αχ,
σύγχυση μόνο είναι όλα
και σκοτεινιά.
Η ζωγραφιά του κόσμου,
παρά κάθε άλλη αυτή,
χρειάζεται απόσταση
να φανεί.
Χρειάζεται απόσταση, αλίμονο,
την κανονική
και που να βρεθεί.
Πού να βρεθεί που
εμπρός είναι το
βαθύ και πίσω
το ρέμα…
Λουκάς Κούσουλας, Τα Ποιήματα, (1962-2002), εκδόσεις Δόμος
ΠΟΙΗΜΑ ΕΒΔΟΜΑΔΑΣ 27/1/16
Εξηγημένα
Αν αύριο με σκοτώσει η τρέλα,
με το ίδιο της το χέρι αν με χαντακώσει,
σαν το σκυλί ή όπως αλλιώς
το νου σας όσοι αγαπάτε: δεν είναι λόγος
να παρηγορηθείτε αυτό γρηγορότερα,
πως ήταν ατύχημα ότι συμβαίνουν κάτι τέτοια,
ότι τι περιμένεις,
ούτε πάλι να το παρατραβάτε
πως πήγα χαράμι ο ακέρδευτος
και δωρεάν!
Όταν η τρέλα θα με σκοτώνει,
όταν θα πέφτω στο πανηγύρι της,
τελειώνω κανονικά.
Αυτή είναι η αλήθεια.
Όσο αν πάσχισα να το ξεχάσω,
όσες δηλώσεις αποκηρύξεως αν υπέγραψα
δεν κρύβεται άλλο: είμαι
του λογικού οπαδός,
κι εχθρός βαμμένος της τρέλας.
Δίκαια μ’ έχει βαλμένο στο μάτι
κι επόμενο είναι να με πετύχει.
Ο ΛΟΥΚΑΣ ΚΟΥΣΟΥΛΑΣ γράφει για τη σημασία των λεπτομερειών στην αποτίμηση της δράσης ιστορικών προσώπων. Ο Άρης Βελουχιώτης και η πειθαρχία
ΑπάντησηΔιαγραφήΓράφτηκε και δημοσιεύτηκε στον τύπο της εποχής, από τον συμπατριώτη μας Καθηγητή, Λογοτέχνη, Ποιητή και Συγγραφέα Λουκά Κούσουλα στις 30 Αυγούστου του 1998. Εμείς το βρήκαμε, το "περιποιηθήκαμε " και σας το παρουσιάζουμε. Βιογραφικά και συγγραφικά στοιχεία του Λουκά Κούσουλα θα δείτε στο τέλος αυτής της ανάρτησης.
# Όταν πρωτοφάνηκε, λέει, το αντάρτικο στα βουνά της Ρούμελης, οι λιγοστοί αντάρτες του Βελουχιώτη στη δυτική Φθιώτιδα κι Ευρυτανία, κι άλλοι αλλού, νωρίς το καλοκαίρι του 1942, τα βουνά ήσαν ήδη κατειλημμένα από τους κλαρίτες.....
κατσικοκλέφτες, φυγόδικους, ληστές. Σκόρπιοι αυτοί ολούθε λυμαίνονταν από το χειμώνα κιόλας του '41 χώρες και χωριά.Στις επαφές ύστερα και συγκρούσεις που ακολούθησαν ανάμεσα στους αντάρτες και τους κλαρίτες όπως ανέκαθεν τους προσονόμαζαν τα πράγματα εξελίχθηκαν μάλλον καλά· οι δεύτεροι δηλαδή, μολονότι αγροίκοι (στην πρώτη και τη δεύτερη σημασία της λέξης), τη μια με το καλό την άλλη με τη βία, κατάλαβαν τις περιστάσεις της πατρίδας, οι περισσότεροι προσχώρησαν στο οργανωμένο αντάρτικο, με τους όρους του και τον κανονισμό του, λίγοι αποσύρθηκαν, κι ακόμα λιγότεροι σκοτώθηκαν. Ηταν από τους πρώτους στόχους του αγώνα η απαλλαγή του υπαίθρου από την πληγή αυτή, η αποκατάσταση μιας τάξεως μεταξύ των σκλαβωμένων στον ξένο κατακτητή Ελλήνων. Αν όχι λοιπόν αυτοί, ποιος θα νοιαζόταν τώρα όλ' αυτά...
Επειδή όμως, λέει η ιστορία κι ο θρύλος, έπρεπε και οι αντάρτες πρώτοι και καλύτεροι να δώσουν το παράδειγμα της συμμόρφωσης αυτής στην τάξη που επαγγέλλονταν, μέσα στις φοβερές δυσκολίες που αντιμετώπιζαν κι αυτοί, χρειάστηκε, ως γνωστόν, αρκετές φορές να τιμωρήσουν σκληρά τους δικούς τους παραβάτες. Ως γνωστόν, λέω, καθώς αναφέρονται διάφορα επεισόδια, και πιο συχνά, η εκτέλεση, μετά από ανταρτοδικείο, κάποιου νεοφώτιστου αντάρτη που «κατεχράσθη» κι έφαγε πεινασμένος την κότα ενός χωρικού... Κι άλλα όμως μέσα επιστρατεύτηκαν συχνά, βαριά κι ασήκωτα κάποτε, για την εξασφάλιση της απαραίτητης σ' ένα στρατό σαν το αντάρτικο πειθαρχίας.
Ιδού τώρα περί τίνος πρόκειται.
Επέστρεφε, λέει, στη Ρούμελη, στα δικά του λημέρια, με το Βελουχιώτη, ένα τμήμα του ΕΛΑΣ που είχε συναντήσει προηγουμένως το Ζέρβα στην Ηπειρο δεν είχαν συγκρουστεί ακόμα πολεμικά. Οι τόποι και οι άνθρωποι εδώ ήσαν ξένοι κι απόξενοι, έως κι εχθρικοί καμιά φορά, κι οι αντάρτες ταλαιπωρούνταν περισσότερο κι από το συνηθισμένο στο γυρισμό αυτόν. Σ' ένα χωριό κάπου στ' Αγραφα, προς τη μεριά της Θεσσαλίας, έγινε κατά τα καθιερωμένα μια συγκέντρωση του κόσμου, ομιλία του Βελουχιώτη για τους σκοπούς του αγώνα και τα μέσα του, είχε αναφερθεί πάλι στην ανάγκη της αλληλεγγύης των σκλαβωμένων και την ευθύνη του αντάρτικου να διαφυλάξει τη δικαιοσύνη και την ασφάλειά τους.
Δεν είχε τελειώσει πολλή ώρα το λόγο του, οι αντάρτες ξεκουράζονταν σκορπισμένοι, όπου, καταφτάνουν ασθμαίνοντας δυο ντόπιοι άντρες, πατέρας και γιος, και καταγγέλλουν ότι δυο αντάρτες, πριν λίγη ώρα, «έκαμαν, λέει, έρευνα στο σπίτι τους και τους πήραν τα χρυσαφικά, κάτι χρυσαφικά...». Ο Βελουχιώτης διέταξε αμέσως συγκέντρωση και παράταξη του τμήματος, και ζήτησε από τους ανθρώπους ν' αναγνωρίσουν τους αντάρτες που κατάγγειλαν ή αν καλοθυμάμαι να παρουσιαστούν αυτοί μόνοι τους. Βγήν μπροστά...
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
.....Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ
ΑπάντησηΔιαγραφήΒγήκαν πράγματι μπροστά οι δυο αντάρτες, καταταραγμένοι, ομολόγησαν ότι πήγαν στο σπίτι των χωρικών, αρνήθηκαν όμως ότι πήραν τίποτα, ότι πήραν, αυτό ακριβώς, τίποτα χρυσαφικά. Ο Αρης δεν είχε περάσει, είπαμε, πολλή ώρα από το λόγο του, όπου δήλωνε την αφοσίωσή τους, των ανταρτών, στην προάσπιση των δικαιωμάτων και συμφερόντων του λαού... αφαρπάχτηκε από το θυμό του όσο λίγες φορές· τράβηξε το πιστόλι του, κοίταξε το ρολόι του και είπε στους δυο αντάρτες: αν σε τρία λεπτά δε φανερώσουν τα κλεμμένα χρυσαφικά, θα τους εκτελέσει, χωρίς άλλη κουβέντα, επί τόπου. Αυτοί, που ήξεραν ότι μπορεί και να γίνει έτσι, πάγωσαν, ψέλλισαν πελιδνοί ότι δεν ξέρουν τίποτα, δεν πήραν τίποτα, το τμήμα όλο κι ο κόσμος απόμεινε, αυτός όμως, ο Αρης, άρχισε να μετράει το χρόνο. «Ενα λεπτό, είπε, δύο λεπτά, μαρτυρήστε πού τα έχετε κρύψει», ο χρόνος σταμάτησε μια στιγμή, μες στη σιωπή, τέλειωναν τα τρία λεπτά, όταν, πρόβαλε τρέχοντας μια γυναίκα στο δρόμο, αυτή του σπιτιού, φωνάζοντας: «Μη, μη, έχω κρύψει εγώ αλλού τα χρυσαφικά!» (και το αγνοούσαν οι άντρες).
Το επεισόδιο τελειώνει κανονικά εδώ. Συγχρόνως σχεδόν σηκώθηκε, λέει, κάποιος συναγερμός, ότι φάνηκαν κάπου Ιταλοί κι έσπευσαν όλοι, αντάρτες κι ο άλλος κόσμος, να λάβουν μέτρα... (Μνημονεύονται, νομίζω, και βιαστικές βλαστήμιες του Βελουχιώτη σ' αυτούς που παρά λίγο να γίνουν αιτία του εγκλήματος). Κάπως έτσι. Από την κρίσιμη ωστόσο άποψη, αφού δε σκοτώθηκαν οι δύο αντάρτες, δεν τους σκότωσε ο αρχηγός τους, αφού αποδείχτηκαν αθώοι και πρόφτασε το κακό η γυναίκα, πήγαν όλα καλά. Λάθη γίνονται, κι εγκληματικά κάποτε, να όμως που εδώ, κατ' ευτυχή συγκυρία, αποφεύχθηκε το χειρότερο. Το επεισόδιο εξάλλου που μεσολάβησε με το συναγερμό και τράβηξε αυτό πάνω του την προσοχή και πάσα ενέργεια της στιγμής, πρέπει να λειτούργησε λυτρωτικά για τη φόρτιση που προηγήθηκε. Και δεν αναφέρεται πουθενά ύστερα καμιά συνέχεια στο συγκεκριμένο περιστατικό· μόνο οι γενικές εκείνες κρίσεις εχθρών και φίλων του Αρη για τη δικαιολογημένη ή απαράδεκτη αυτή συμπεριφορά του.
Καμιά, λέω,.....
ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...
ΚΑΙ ΤΟ ΤΕΛΟΣ....
ΑπάντησηΔιαγραφή... άλλη συνέχεια. Τίποτα για τους δυο αντάρτες, τι απόγιναν, τι απόκαμαν μετά απ' αυτά· πώς άραγε ήσαν στη συμπλοκή με τους Ιταλούς που ακολούθησε, και ύστερα, κάθε μέρα που περνούσε, και θα 'βλεπαν βέβαια κάπου κάπου τον αρχηγό τους, και πάντοτε τους συναγωνιστές τους. Πώς άραγε έπαιρναν το γλιτωμό τους από τον παρά τρίχα άδικο κι ατιμωτικό θάνατό τους, από το χέρι του καπετάνιου τους, μπροστά στους συντρόφους τους, πώς σκέφτονταν την αθωότητά τους.
Ούτε όμως και για το Βελουχιώτη, πώς ένιωθε τώρα... Μπορούσε άραγε να ξαναδεί όπως πρώτα τους δυο αντάρτες, αλλά κι όλο το τμήμα που είχε παραστεί στη σκηνή, εξακολουθούσε να εφαρμόζει τη μέθοδό του της πειθαρχίας, ν' απονέμει, όταν χρειάζονταν, με τον ίδιο τρόπο τη δικαιοσύνη; Του έγινε άραγε ή όχι μάθημα το παρά λίγο πάθημα;
Αυτά όλα, για να πω την αλήθεια, με πειράζουν πολύ, κι αποφεύγω, όσο μπορώ, να τα σκέφτομαι και να τα κουβεντιάζω· είμαι κιοτής, όπως έλεγε ο Μακρυγιάννης, μου αρέσουν οι μαλακοτοπιές του κόσμου, θέλω εκεί ν' αναπνέω, κλείνω, σαν τη στρουθοκάμηλο, τα μάτια μου στο κακό... Δε θα 'γραφα και τώρα όλ' αυτά, δε θα είχα υποχωρήσει στον πειρασμό, αν δε μου είχε τύχει, πριν λίγες μέρες, τώρα στα 1998, το εξής. Λέγαμε σε παρέα, σε τόνο συναναστροφής, κάτι για τα καινούργια βιβλία, σχετικά με το Βελουχιώτη. Εγώ παρασύρθηκα μια στιγμή κι αναφέρθηκα αθώα, όπως λέει πάλι ο Μακρυγιάννης, στο παραπάνω περιστατικό· ότι αξίζει να το ξεχωρίζει κανένας. Για ν' ακούσω από το φίλο μου, που ήξερε κι αυτός την υπόθεση, το σχόλιο: «Αυτά είναι λεπτομέρειες», και προχώρησε σε άλλα.
Ηξερα πάντα τη σημασία των λεπτομερειών, τη λέει κι ο Αμλετ, «να πεις όλα όσα έγιναν, με λεπτομέρειες, πώς έγιναν», γι' άλλη όμως μια φορά τώρα, κατάλαβα καλά, την απέραντη σημασία τους: των λεπτομερειών, αυτών πάνω απ' όλα... #
ΚΑΙ ΟΛΟΚΛΗΡΗ Η ΑΝΑΡΤΗΣΗ ΜΕ ΑΝΑΛΥΤΙΚΑ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΆ ΤΟΥ ΠΡΑΓΜΑΤΙ ΞΕΧΩΡΙΣΤΟΥ ΛΟΥΚΑ ΚΟΥΣΟΥΛΑ ΚΑΙ ΠΛΟΥΣΙΟ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΚΟ ΥΛΙΚΟ ΣΤΟΝ "ΠΟΛΥΔΡΟΣΟΣΠΑΡΝΑΣΣΟ" ΕΔΩ....
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://polydrososparnassou.blogspot.com/2016/02/blog-post_198.html
ΣΟΥΒΑΛΙΩΤΙΚΟ ΧΙΟΥΜΟΡ - Εμείς είχαμε πολλά ….πανηγύρια μονάχα!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφήΈνα χιουμοριστικό ανέκδοτο, γνωστό σε ποικίλες παραλλαγές, και το αφήνω χωρίς σχόλια. Μιλάει μόνο του......
Η Σουβάλα ήταν, κατά τα προπολεμικά χρόνια, ένα πολύ φτωχό χωριό.
Συνθλίβοταν ανάμεσα στους νοικοκυραίους του Δαδιού και της Αγόριανης, που είχαν μετρητά και χτήματα περιποιημένα.
Εμείς είχαμε πολλά ….πανηγύρια μονάχα!!!!
Κατά τα Ψυχοσάββατα λοιπόν του Δαδιού, μαζεύονταν πάνω στο λόφο του νεκροταφείου τους κάμποσοι Σουβαλιώτες, με ταγάρια και σακουλάκια, όπου μάζευαν τελικά τα’ αφράτα ψυχούδια και τις άλλες προσφορές, όσες οι ευλαβητικές χριστιανές θεωρούσαν καλές για το συχώριο των πεθαμένων τους.
Ζαχάρωναν αυτές και μέλωναν τα ψωμάκια και τα σιτάρια όπως ταιριάζει σε αρχόντισσες και νοικοκυρές.
Την κρίσιμη ώρα της διανομής των προσφορών γινόταν βέβαια συνωστισμός κι επακολουθούσαν προστριβές και, δια λόγων τουλάχιστο, διαπληκτισμοί.
Σε μια τέτοια λοιπόν, καλή ώρα, περίσταση μια Δαδιώτισσα θύμωσε και, ανάμεσα στ’ άλλα, εκφράστηκε, φαίνεται, προσβλητικά, για τους Σουβαλιώτες:
<>
Γυρνάει λοιπόν με το ανάλογο τουπέ κάποιος απ’ τους προγόνους μας και της δηλώνει:
<>
ΛΟΥΚΑΣ ΚΟΥΣΟΥΛΑΣ
''ΠΑΡΝΑΣΣΟΣ'' Μάρτιος 1978
ΔΕΙΤΕ ΕΔΩ.....
ΑπάντησηΔιαγραφήhttps://polydrososparnassou.blogspot.com/2014/11/blog-post_219.html