Π.Ε.Α.Ε.Α. Δ.Σ.Ε.– 76 χρόνια από την ίδρυση της ΕΠΟΝ – Ομιλία Γιώργου Δελιχά κατά την κοπή της πίτας του Παραρτήματος Λαμίας

Στη Λαμία και παρά τις δύσκολες καιρικές συνθήκες, την  Κυριακή 24 Φλεβάρη, στις 11.00, το Παράρτημα Λαμίας της ΠΕΑΕΑ – ΔΣΕ διοργάνωσε εκδήλωση τιμής και μνήμης για την 76^η Επέτειο από την ίδρυση της θρυλικής ΕΠΟΝ. Προηγήθηκε η Κοπή της Πίτας του για το 2019. .....

Ακολούθησαν ομιλίες των υποψηφίων της Λαϊκής Συσπείρωσης, Γιώργου Δελιχά, υποψήφιου δημάρχου Δήμου Λαμιέων και του Κώστα Μπασδέκη, υποψήφιου Περιφερειάρχη για την Περιφέρεια Στερεάς Ελλάδας. Αναγνώστηκε απόσπασμα για τη δράση της ΕΠΟΝ από το βιβλίο  «Αναμνήσεις ενός αντάρτη» του Γιώργη Μωραΐτη, στελέχους του ΚΚΕ,  ΕΠΟΝίτη, αντάρτη του ΕΛΑΣ και Μαχητή του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας.  

Η σεμνή εκδήλωση έκλεισε με την υπόσχεση των συγκεντρωμένων να συνεχίσουν τον αγώνα της ΕΠΟΝ, του ΕΑΜ και του ΕΛΑΣ. Στις σημερινές πολιτικές συνθήκες και στις εκλογικές μάχες που έρχονται, να παλέψουν για την ενίσχυση των ψηφοδελτίων της Λαϊκής Συσπείρωσης, των ψηφοδελτίων του ΚΚΕ σε όλες τις κάλπες.     

Παραθέτουμε την ομιλία του Γ. Δελιχά για την ΕΠΟΝ:

«Η Ενιαία Πανελλαδική Οργάνωση Νέων( ΕΠΟΝ) ιδρύθηκε στις 23 Φλεβάρη του 1943, ύστερα από πανελλαδική σύσκεψη που πραγματοποιήθηκε στην Αθήνα και συγκεκριμένα σε ένα μικρό σπίτι στην οδό Δουκίσσης Πλακεντίας 3 στους Αμπελόκηπους, με πρωτοβουλία της ΚΕ του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου Νέων(ΕΑΜΝ).

 Στη σύσκεψη πήραν μέρος αντιπροσωπείες από τις οργανώσεις "Αγροτική Νεολαία Ελλάδος", "Ενιαία Εθνικοαπελευθερωτική Εργατοϋπαλληλική Νεολαία", "Ενιαία Μαθητική Νεολαία", " Ένωση Νέων Αγωνιστών Ρούμελης", "Θεσσαλικός Ιερός Λόχος, "Λαϊκή Επαναστατική Νεολαία", "Λεύτερη Νέα", "Ομοσπονδία Κομμουνιστικών Νεολαιών Ελλάδος"(ΟΚΝΕ), "Σοσιαλιστική Επαναστατική Πρωτοπορία Ελλάδος", "Φιλική Εταιρεία Νέων".

 Επίσης συμμετείχαν τα μέλη της Κ.Ε. του Εθνικού Απελευθερωτικού Μετώπου Νέων, αντιπροσωπείες του ΕΑΜΝ Μακεδονίας και Πελοποννήσου, καθώς και αντιπροσωπεία του εθνικού συμβουλίου των φίλων της Νέας Γενιάς. Με την ίδρυση της ΕΠΟΝ οι προαναφερόμενες οργανώσεις αυτοδιαλύθηκαν και συγχωνεύτηκαν στις γραμμές της. Το ίδιο ισχύει και για το ΕΑΜ Νέων, που ήταν τμήμα νεολαίας του ΕΑΜ και είχε ιδρυθεί 5 Φλεβάρη 1942 στην Αθήνα με πρωτοβουλία της ΟΚΝΕ.

 Η ΕΠΟΝ αυτοπροσδιοριζόταν από τα ιδρυτικά της κείμενα και το καταστατικό της ως οργάνωση εθνικοαπελευθερωτική, αντιφασιστική – προοδευτική, αντιπολεμική – φιλειρηνική.

 Βασικούς της στόχους είχε:

- Την εθνική απελευθέρωση, την πλέρια ανεξαρτησία και ακεραιότητα της Ελλάδας με καθημερινό και αδιάκοπο αγώνα.

- Την υπεράσπιση των συμφερόντων και δικαιωμάτων της νέας γενιάς στη ζωή, στη μόρφωση και στον πολιτισμό.

- Την εξολόθρευση του φασισμού τόσο στα χρόνια της κατοχής όσο και μετά, με όποια μορφή και αν παρουσιαζόταν.

- Αποκατάσταση της λαϊκής κυριαρχίας, έτσι που όλες οι εξουσίες να απορρέουν από την κυρίαρχη θέληση του λαού και της νέας γενιάς.

- Τον αγώνα κατά των ιμπεριαλιστικών πολέμων για την κατοχύρωση της ειρήνης με βάση την αυτοδιάθεση των λαών και νεολαιών και την αδελφική συνεργασία τους.

- Την ανοικοδόμηση της Ελλάδας από τα ερείπια του πολέμου προς το συμφέρον και την ευημερία ολόκληρου του λαού της.

 Από τις ιδρυτικές θέσεις της ΕΠΟΝ γίνεται ξεκάθαρο πως δεν πρόκειται για μια οργάνωση με ουδέτερα ή αταξικά χαρακτηριστικά όπως αρκετοί καλοθελητές θέλησαν να την παρουσιάσουν. Αντίθετα με σαφήνεια προσχωρούσε στο ΕΑΜ, ζητώντας συμμετοχή στην Κεντρική Επιτροπή του ΕΑΜ, του οποίου, βασικός αιμοδότης και τροφοδότης ήταν το ΚΚΕ. 

 Η ΕΠΟΝ έγραψε απαράμιλλες σελίδες ηρωισμού στα χρόνια της εθνικής αντίστασης, αλλά και μετά. Η συμβολή της στον εθνικοαπελευθερωτικό αγώνα ήταν μοναδική. Από τις γραμμές της πέρασαν πάνω από 600.000 νέοι και νέες από τους οποίους 35.000 έγιναν ανταρτοεπονίτες μαχητές του ΕΛΑΣ και 36.000 αγωνίστηκαν στον ΕΛΑΣ των πόλεων, στον εφεδρικό ΕΛΑΣ και στα έμπεδα.

 Δεν υπήρξε διαδήλωση όπου η ΕΠΟΝ να μην έδωσε το δικό της μοναδικό "παρών" στο μαζικό αγώνα κατά των κατακτητών. Δεν υπήρξε μάχη όπου να συμμετείχαν ΕΠΟΝίτες και να μην διακρίθηκαν. Οι ΕΠΟΝίτες αντάρτες που έπεσαν στο πεδίο της μάχης υπολογίζονται σε 1300, ενώ άγνωστος παραμένει ο αριθμός αυτών που έπεσαν στις διαδηλώσεις των πόλεων, που εκτελέστηκαν, που πέθαναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης ή που πιάστηκαν και βασανίστηκαν από τις αρχές κατοχής και τα όργανά τους.

 Οι ΕΠΟΝίτες της πόλης αποτελούσαν την ψυχή της οργάνωσης των διαδηλώσεων. Το πρώτο βάπτισμα ήταν ο μεγαλειώδης αγώνας κατά της πολιτικής επιστράτευσης, που ξεκίνησε με συντονισμένη απεργία και διαδήλωση σαν σήμερα, στις 24 Φλεβάρη του 1943. Μία μόλις ημέρα μετά την ίδρυση της ΕΠΟΝ.

Η ανάληψη δράσης ήταν άμεση. Σημαντικό ρόλο έπαιξε σε αυτό η δουλειά της ΟΚΝΕ το προηγούμενο διάστημα, αλλά και το γεγονός ότι αρκετοί νεολαίοι είχαν "ψηθεί" μέσα στο καθεστώς Μεταξά  και σε συνθήκες παρανομίας.

Οι μαθητές είναι αυτοί που έδωσαν τη συνέχεια την επόμενη μέρα στις 25 Φλεβάρη με συγκεντρώσεις κατά ομάδες σχολείων στο λόφο του Παγκρατίου. Εκεί δέχτηκαν την επίθεση ιταλικών δυνάμεων κατοχής που πυροβόλησαν και τραυμάτισαν θανάσιμα τον μαθητή Γιάννη Δρακόπουλο. Ήταν ο πρώτος νεκρός μαθητής της Εθνικής Αντίστασης. 

Η νέα γενιά συμμετείχε σε πρωτοφανή όγκο και μαχητικότητα στις μάχες κατά της πολιτικής επιστράτευσης που κορυφώθηκαν με τη διαδήλωση που έγινε στις 5 του Μάρτη, ματαιώνοντας τελικά τα σχέδια των κατακτητών και της κυβέρνησης Λογοθετόπουλου, να στείλουν χιλιάδες Έλληνες εργάτες στα ναζιστικά κάτεργα της Γερμανίας. 

 Την ίδια μαχητικότητα έδειξαν οι νέες και νέοι της εθνικής αντίστασης στις διαδηλώσεις του Ιούλη του 1943 κατά της επέκτασης της βουλγαρικής κατοχής. Δεκάδες μεγαλειώδεις συγκεντρώσεις σε ολόκληρη τη χώρα. Κορυφαία αυτή στις 22 του Ιούλη στην Αθήνα όπου ανάμεσα στα θύματα ξεχωρίζει η θυσία της Παναγιώτας Σταθοπούλου, που βγήκε μπροστά από το γερμανικό τανκ ανεμίζοντας τη σημαία. Μια ριπή τη ρίχνει κάτω νεκρή και οι ερπύστριες περνούν πάνω από το άψυχο κορμί της. Μια άλλη ΕΠΟΝίτισσα ορμά στο τανκ, σκαρφαλώνει και χτύπα τον στρατιώτη στο πρόσωπο. Μια σφαίρα τη ρίχνει κι αυτή νεκρή. Ήταν η Κούλα Λίλη.

 Από την στιγμή της ίδρυσής της, η ΕΠΟΝ πήρε ενεργό μέρος στον ένοπλο αγώνα κατά των χιτλεροφασίστων κατακτητών. Από την πρώτη αντάρτικη επονίτικη ομάδα , που συγκροτήθηκε στις αρχές του 1943 μέχρι την απελευθέρωση τον Οκτώβριο του 44, δεν υστέρησαν ηρωισμού και αυτοθυσίας.

 Πάνω από 8000 επίλεκτοι ΕΠΟΝίτες αντάρτες πολέμησαν τους κατακτητές μέσα από τις γραμμές 200 υποδειγματικών στρατιωτικών σχηματισμών της ΕΠΟΝ. Ανάμεσα τους οι δύο επονιτικές διμοιρίες που συγκροτήθηκαν στην περιοχή της Φθιώτιδας και στη 2η μεραρχία του ΕΛΑΣ.

 Ο ένοπλος αγώνας της νεολαίας δεν περιορίστηκε μόνο στα βουνά. Αντίθετα υπήρξε έντονη δράση και στις πόλεις και ιδιαίτερα στην Αθήνα όπου πολύ πριν από την απελευθέρωση ολόκληρα διαμερίσματα και περίχωρα ήταν ελεύθερα.

 Χαρακτηριστική είναι η περίπτωση τριών αμούστακων παλικαριών 17 έως 18 ετών, επονιτών, που μετέτρεψαν ένα χαμόσπιτο του Υμηττύ σε κάστρο. Ήταν 28 Απρίλη 1944 όταν ένα τάγμα Γερμανών κατακτητών περικύκλωσε το σπίτι στο οποίο φυλασσόταν ο οπλισμός του ΕΛΑΣ της περιοχής. Οι κατακτητές δεν ήξεραν ούτε πόσοι, ούτε ποιοι φύλαγαν το σπίτι. Θεωρούσαν όμως ότι ήταν ζήτημα λίγων λεπτών για να παραδοθούν όσοι βρίσκονταν μέσα.  

 Το σπίτι το προστάτευαν τρεις ΕΠΟΝίτες. Ο Δημήτρης Αυγέρης, 18 χρονών και οι Θάνος Κιοκμενίδης  και Κώστας Φολτοπουλος 17 ετών . Οι τρεις τους ξεκίνησαν μια λυσσαλέα μάχη ενάντια στις γερμανικές δυνάμεις, κρατώντας τους σε απόσταση από το σπίτι. Η μάχη κράτησε μέχρι αργά το απόγευμα απέναντι σε 200 πάνοπλους Γερμανούς. 

 Ο Κώστας και ο Θάνος βρήκαν το θάνατο υπερασπιζόμενοι το «κάστρο». Ο Δημήτρης αφού κατέστρεψε το μεγαλύτερο μέρος του οπλισμού αναγκάστηκε να βγει και οι Γερμανοί τον δολοφόνησαν ψυχρώ. Οι τρεις νέοι όμως είχαν νικήσει.

Σημαντική ήταν η δράση της ΕΠΟΝ και στα σαμποτάζ κατά εγκαταστάσεων και εργοστασίων των ναζί. "Τα εργαζόμενα νιάτα ενωμένα ολοκληρωτικά στην ΕΠΟΝ κωλυσιεργούσαν συστηματικά στην παραγωγική μηχανή του εχθρού", αναφέρεται στην έκθεση του Κ.Σ. της ΕΠΟΝ προς το Παγκόσμιο Συμβούλιο Νέων.

Στην έκθεση σημειώνεται επίσης ότι ένας ΕΠΟΝίτης εργάτης στον Πειραιά, ανατίναξε ένα γερμανικό καράβι και δήλωσε στον πρόεδρο του δικαστηρίου, που τον καταδίκασε σε θάνατο, πως λυπόταν που δεν μπόρεσε να ανατινάξει περισσότερα. Στο εργοστάσιο της Ford, που κατασκεύαζε κινητήρες αεροπλάνου για τους Γερμανούς, οι ΕΠΟΝίτες εργάτες έριξαν την παραγωγή από έξι τη μέρα σε δύο κινητήρες, ενώ στο εργοστάσιο Μαλτσινιώτη, κατέστρεψαν δεκάδες κινητήρες, ρίχνοντας καρφιά στις μηχανές.

 Ιστορική έχει μείνει και η μάχη που έδωσε ΕΠΟΝ για την καταπολέμηση της πείνας η οποία τότε θέριζε παιδιά και νεολαία. Έδωσε άμεσα την κατεύθυνση ο αγώνας να έχει ως αιτήματα: χορήγηση 100 δράμια ψωμί τη μέρα και οχτώ δράμια λάδι. Επίσης αγωνίστηκε για την προστασία των μικρών παιδιών, την οργάνωση ψυχαγωγίας και αλληλεγγύης ανάμεσα στους νέους. Υπολογίζεται ότι μόνον στις πόλεις εξασφαλίστηκαν 220 οργανωμένα συσσίτια για 65.000 παιδιά.

 Οι νέες και οι νέοι της Εθνικής Αντίστασης δεν περιορίζονταν μόνο στην δράση κατά των κατακτητών. Είχαν έναν ακόμη ρόλο, εξίσου σημαντικό. Ήταν οι φορείς μέσα από τους οποίους διαχέονταν στον πληθυσμό των πόλεων και των χωριών, το πνεύμα ενός καλύτερου κόσμου, ενός διαφορετικού ανθρώπου.

 Δεσπόζουσα βαρύτητα σε αυτό είχε η τεράστια εκπολιτιστική δραστηριότητα της ΕΠΟΝ. Σχολεία και σχολές. Θέατρο και ψυχαγωγία. Διάδοση του αθλητισμού και των αθλητικών ιδεωδών σε συνδυασμό με τη μάχη κατά των ναρκωτικών. Πρωτοφανής εκδοτική δραστηριότητα.

 Ξεχωριστή ήταν η συνεισφορά της στη συνολική ανάπτυξη του εκπαιδευτικού έργου. Είναι χαρακτηριστικό ότι κατά την διάρκεια του ανταρτικού αγώνα δημιούργησε τρεις γεωργικές σχολές στη Ρούμελη και δύο στη Θεσσαλία ενώ παράλληλα συνέβαλε στο εκπαιδευτικό πρόγραμμα που έβαλε σε εφαρμογή η Πολιτική Επιτροπή Εθνικής Απελευθέρωσης(ΠΕΕΑ).

 Γράφτηκαν σχολικά βιβλία με σύγχρονο προοδευτικό πνεύμα . Δύο αναγνωστικά για το δημοτικό, το ένα με τίτλο "Τ' Αετόπουλα" για την Γ και Δ τάξη και το άλλο με τίτλο "Ελεύθερη Ελλάδα" για την Ε και ΣΤ τάξη. Τα βιβλία αυτά τυπώθηκαν σε 100.000 αντίτυπα και μοιράστηκαν, για πρώτη φορά στην ιστορία του ελληνικού κράτους, δωρεάν σε όλους τους μαθητές της Ελεύθερης Ελλάδας.

 Κυκλοφόρησαν επίσης χιλιάδες έντυπα, ανακοινώσεις και ψηφίσματα, με χαρακτηριστικότερη την εφημερίδα "Νέα Γενιά", ενώ στην περιοχή μας κυκλοφορούσε μεταξύ άλλων το έντυπο "Εμπρός" που αποτελούσε όργανο του Συμβουλίου Πόλης Λαμίας της ΕΠΟΝ. 

 Οι ΕΠΟΝίτες και οι ΕΠΟΝίτισσες ήταν η ψυχή των πολιτιστικών δραστηριοτήτων και της ψυχαγωγίας. Δόθηκαν δεκάδες θεατρικές παραστάσεις με έργα γραμμένα από τον Βασίλη Ρώτα, το Γεράσιμο Σταύρου, τον Γιώργο Κοντζιούλα, που επενδύθηκαν μουσικά και με τη συμμετοχή του συνθέτη Αλέκου Ξένου. 

Με την ίδια αποφασιστικότητα που πολέμησε για την απελευθέρωση από τους ναζί και φασίστες κατακτητές, η νεολαία ρίχτηκε στην ηρωική μάχη του Δεκέμβρη, ενάντια στους Άγγλους ιμπεριαλιστές και την ντόπια αντίδραση. Βρέθηκε στην πρωτοπορία της μάχης, στα οδοφράγματα, στο πλευρό του λαού.

 Στο μεγάλο αυτό αγώνα των 33 ημερών τα νιάτα της Αθήνας και του Πειραιά, αλλά και δεκάδες νεολαίοι από διάφορες περιοχές της χώρας, αναδείχθηκαν σε μαχητές με ασύγκριτο ηρωισμό.

Σε καθεστώς ημιπαρανομίας, διοργανώθηκε την Κυριακή 13 Ιανουαρίου 1946, στο θέατρο Απόλλων το Α΄ Συνέδριο της ΕΠΟΝ στο οποίο συμμετείχαν νέοι και νέες από ολόκληρη σχεδόν την Ελλάδα. Συμμετείχαν επίσης  αντιπροσωπείες ξένων προοδευτικών οργανώσεων νεολαίας και ο πρόεδρος της Παγκόσμιας Ομοσπονδίας Δημοκρατικών Νέων,  Γκυ ντε Μπουασόν. Η ΠΟΔΝ ιδρύθηκε 10 Νοεμβρίου 1945 στο Λονδίνο και κατά τη διάρκεια του Παγκόσμιου Συνεδρίου Νεολαίας όπου συμμετείχε και η ΕΠΟΝ με αντιπροσωπεία της.

 Για την προετοιμασία του συνεδρίου διεξήχθησαν προσυνεδριακές συνδιασκέψεις σε διάφορες περιοχές της χώρας, ανάμεσα τους και η πόλη της Λαμίας, όπου η προσυνεδριακή συνδιάσκεψη έγινε το Νοέμβρη του 1945.

 Με την καρδιά της εθνικής αντίστασης να χτυπάς στη Ρούμελη, οι νέοι και οι νέες της περιοχής δεν θα μπορούσαν να μείνουν μακριά από τον αγώνα κατά των κατακτητών.

Από τις πρώτες μέρες ίδρυσης του ΕΑΜ δεκάδες νέοι και νέες μπήκαν στη μάχη. Με την ίδρυση της ΕΠΟΝ δεκάδες ομάδες αναπτύχθηκαν σε ολόκληρη την περιοχή.

 Κυρίαρχη μορφή της ΕΠΟΝ στη Στερεά Ελλάδα ήταν ο γραμματέας στη Φθιώτιδα και δεύτερος γραμματέας Στερεάς στη συνέχεια, Νείλος Μαστραντώνης ή Κλέαρχος, όπως και πέρασε στην ιστορία. Φοιτητής στο Πολυτεχνείο όπου τις δύο πρώτες χρονιές που πρόλαβε πήρε το βραβείο του καλύτερου σπουδαστή, ενώ στις προθήκες της σχολής του βρίσκονται ακόμη τα υποδειγματικά τους σχέδια.

Εθελοντής στο αλβανικό μέτωπο στα 19 του και ύστερα, χωρίς να αποδέχεται τη συνθηκολόγηση με το φασισμό, μπαίνει από τους πρώτους στο ΕΑΜ Νέων. 

 Βγήκε στο βουνό τον Ιούλιο του 43 και ξεχώρισε για την όρεξη του για δουλειά, αλλά και επιμονή του να αψηφά τον κίνδυνο. Ο καημός του ήταν να γίνει αντάρτης. Τον Ιούλη του 44 στη συνδιάσκεψη της ΕΠΟΝ Στερεάς αντήχησε το σύνθημα: "Νεολαία στα άρματα" και ο ίδιος καθοδηγεί τους εργάτες του Λιανοκλαδίου. Τα σαμποτάζ στις εγκαταστάσεις και τις μηχανές των Γερμανών πληθαίνουν. Μπαινοβγαίνει στη Λαμία μέσα στην πιο άγρια τρομοκρατία. Εμψυχώνει και καθοδηγεί νεολαία της σκλαβωμένης πόλης.

 Ήταν 1η του Σεπτέμβρη του 1944 όταν οι ναζί τον κυνήγησαν στους δρόμους της Λαμίας. Μια σφαίρα τον βρήκε τον έριξε βαριά λαβωμένο για να ξεψυχήσει λίγο αργότερα. Όμως ο Κλέαρχος δεν έσβησε ποτέ. Θα μείνει για πάντα στην ιστορία, όπως τόσοι άλλοι νέοι και νέες. Όπως η Αριάδνη Δαλαρή, οδοντίατρος από τη Μακρακώμη, που συνέβαλε τα μέγιστα στην αναδιοργάνωση της ΟΚΝΕ, στην ίδρυση του ΕΑΜ Νέων και της ΕΠΟΝ στη Φθιώτιδα, για να πληρώσει την προσφορά της με την ίδια της τη ζωή, καθώς συνελήφθη, βασανίστηκε και εκτελέστηκε 24 Ιουλίου 1944 μαζί με το ζεύγος του δικηγόρου Λαμίας Αμπλιανίτη και μια ακόμη αγωνίστρια με το όνομα Τσάμη.

Όπως η Κούλα Ντάνου, η Μαρούλα Καΐλα, Βασίλης Καΐλας, ο Νίκος Μάνιας, ο Μπάμπης Σιλέλας από το Γαρδίκι, η Μαρία Αρκουμάνη, η οποία εκτελέστηκε το Φλεβάρη του '45 στη Λιβαδειά από εθνοφύλακες και ίσως αποτελεί την πρώτη πανελλαδικά εκτέλεση μετά τη συμφωνία της Βάρκιζας. Μαζί με την ενδεικτική μνημόνευση  των παραπάνω τιμάμε χιλιάδες ακόμη νέων που ρίχτηκαν στη μάχη με τον κατακτητή, στη μάχη για μια ζωή με αξιοπρέπεια.

 Το μεταβαρκιζιανό κράτος επιτέθηκε με λύσσα στην ΕΠΟΝ. Το 1946, πάνω από 1500 μέλη της δολοφονούνται. Χιλιάδες στέλνονται στα στρατοδικεία, στις φυλακές και στις εξορίες.

Στις 28 Φλεβάρη 1947, με απόφαση του Πρωτοδικείου της Αθήνας, αποφασίζεται η διάλυση της ΕΠΟΝ. Ανάμεσα στις κατηγορίες είναι ότι προσπάθησε να υποκλέψει το μυστικό της ατομικής βόμβας και να το παραδώσεις τους Σοβιετικούς. Παρόλες όμως τις διώξεις, δεν διαλύεται και περνά στην παρανομία συνεχίζοντας τον αγώνα της. Στα τέλη του 1947 με τον περιβόητο νόμο 509 τίθεται εκτός νόμου.

Τα Αετόπουλα, οι ΕΠΟΝίτες και οι ΕΠΟΝίτισσες που ρεζίλεψαν με το θάρρος και τον ηρωισμό τους τις ναζιστικές - φασιστικές δυνάμεις της τριπλής κατοχής και τους συνεργάτες τους, είχαν πλέον μπροστά τους ένα νέο αγώνα. Τον τρίχρονο ταξικό αγώνα στην ένοπλη μορφή του. Την εποποιία του Δημοκρατικού Στρατού Ελλάδας, όπου μπροστά στους νέους κατακτητές και τα ντόπια όργανά τους συνέχισαν να αγωνίζονται για το δίκιο του λαού.

 Δόξα και τιμή στους αγωνιστές της ΕΠΟΝ, του ΕΑΜ, του ΕΛΑΣ, του ΔΣΕ.»