Χιονοδρομικό Κέντρο Παρνασσού... τότε

......Εμείς οι παλιοί που ξεκινήσαμε το σκι στη χώρα των θεϊκών βουνών, των νυμφών και των κενταύρων, εκεί προς στο τέλος της δεκαετίας του 60΄παρακαλώ!.....
Αντιμετωπίζαμε τότε την αυστηρή κριτική γνωστών και αγνώστων, οι οποίοι μας έλεγαν σνομπ... μας έλεγαν φιγούρες και τι δεν μας έσουραν... Είναι σαν να ακούμε σήμερα κάποιον να λέει ότι πάει να παίξει γκολφ!

Παρ΄όλα αυτά ξεκινήσαμε το σκι δειλά-δειλά τη δεκαετία του εξήντα... Πρώτο χιονοδρομικό το Σέλι.. όπου ο Γλύξπουργκ είχε δική του πίστα! Μετά το Πήλιο με μονό καρεκλάκι... Όμως και τα δύο μακρυά από την Αθήνα δυστυχώς... Οπότε, εκτόνωση στη Πάρνηθα! Μάλιστα κύριοι, με ένα λιφτάκι εκατό μέτρων αριστερά στην Αγία Τριάδα στην πλαγιά... Υπ΄όψιν όλα τα κτίσματα ( καταφύγια) πάνω από τα χίλια τόσα μέτρα ήταν στην δικαιοδοσία του Ορειβατικού.. Έτσι όταν η Γαλλική Πεσινέ το 1969  έστησε ένα μικρό λιφτ στη Φτερόλακα στον Παρνασσό, χαμηλά εκεί δίπλα στο κάτω πάρκινγκ, άρχισε ο καυγάς με τον Ορειβατικό... Τίνος είναι βρε γυναίκα η πλαγιά; 

Το αρχέγονο αυτό λιφτ λειτουργούσε με μια μηχανή... παλιού Φοξβάγκεν! Ίσα επάνω στην γκρεμίλα σε ανέβαζε με ένα δολοφονικό συρματόσχοινο με μια λωρίδα και ένα γάντζο ( έχω κρατήσει κάνα-δυο από δαύτους), σε πήγαινε λοιπόν αρκετά ψηλά και όταν ξεγαντζωνόσουνα - αν σωνόσουνα, φόραγες την λωρίδα σαν φισεκλίκι στον ώμο και κατέβαινες  την άστρωτη πλαγιά πότε με την πλάτη- πότε με το κεφάλι έως ότου κάποτε ισορροπούσες! Κάποια στιγμή σταματήσαμε να τσακωνόμαστε με τους Πεσινέδες, κάναμε ειρήνη και όλα καλά...

Είμαστε δεν είμαστε εκατό νοματαίοι... και παρ΄όλα τα βάσανα περνούσαμε καλά! Ξέρετε γιατί; γιατί είμαστε λίγοι! Τόσο λίγοι που οι νύμφες του βουνού αναθάρρησαν, ήρθαν και μας έκαναν παρέα ανάμεσα στα έλατα,γιατί εκεί κάναμε σκί! Το snowreport της εποχής ήταν ένας βενζινάς στον Αλίαρτο..σε ένα σημείο όπου βλέπεις τη Λιάκουρα! «Μήτσο έχει ανοιχτό καιρό;» φύγαμε! Το καθάρισμα του δρόμου, από Αμφίκλεια μεριά-  γιατί Αράχωβα δεν υπήρχε ούτε για δείγμα - το καθάρισμα λοιπόν το είχε αναλάβει εργολαβικά, ο Ανδρέας ο Γαλώνης από το Δαδί, (θυμάμαι πλήρωνε η Πεσινέ ογδόντα χιλιάδες δραχμές τη σαιζόν). Γινόταν δε με τον εξής επιστημονικό τρόπο... Ανέβαινε ο ηρωικός αυτός άνθρωπος με μια αρχαία μπουλντόζα στη Φτερόλακα περίμενε να αποκλειστεί από το χιόνι, ( τότε χιόνιζε πολύ ) και μετά άρχιζε να καθαρίζει τον δρόμο κατεβαίνοντας! Μιλάμε για χωματόδρομο βέβαια, άσφαλτος  υπήρχε μέχρι το μοναστήρι και πολύ ήταν...

Έτσι περνούσαμε αγαπητοί μου εκείνη την μακρινή εποχή και δεν μας είχε πάρει χαμπάρι κανείς... δικό μας το βουνό, δικό μας το χιόνι...μακρυά από το αγριεμένο πλήθος... 

Μέχρι που μια μέρα, με την παρότρυνση του Γεωργίου Ράλλη... ήρθε ο Εθνάρχης-Τσιμεντάρχης, είδε το βουνό και είπε με τα άψογα Γαλλικά του.. «Ιδώ θα το κάνω... Σαμο... νί!» Αυτό ήταν! Όνειρο ήταν και πάει... άνοιξε ο δρόμος από την Αράχωβα μεριά... άνοιξε η όρεξη των οκοπεδοφάγων... βγήκαν τα λεφτά από τ΄αμπάρι μ ΄άλλα λόγια μας πήρανε χαμπάρι...

Έτσι γίνανε τα έργα, ήρθε κόσμος και κοσμάκης και καλά έκανε...μπήκανε μπροστά ταβέρνες-ξενοδοχεία- εξοχικά και το τοπίο άλλαξε οριστικά.
Καλό - κακό θα σας γελάσω, πάντως η χώρα σιγά-σιγά έφυγε από τον εποχικό τουρισμό και απέκτησε χειμερινό τουρισμό! Πραγματικά ο Παρνασσός είναι ένα αληθινό τουριστικό διαμάντι δίπλα στους Δελφούς! Θυμάμαι μια χρονιά μήνα Μάρτιο με μια υπέροχη λιακάδα άκουσα δυο Αμερικανίδες να ουρλιάζουν στην πίστα από χαρά στο κινητό, καθώς μιλούσαν με τους δικούς τους στην άλλη άκρη του Ατλαντικού..΄΄ Fantastic!! Fantastic!!΄΄ Είχαν πάει ένα διήμερο στους Δελφούς και κάποιος τους είπε ότι δίπλα στα είκοσι χιλιόμετρα γίνεται σκι! Γιατί σκι γίνεται και τον Μάρτιο και τον Απρίλιο...θυμάμαι έχω κάνει σκι στο βουνό πρωτομαγιά!.......

Υ.Γ.  Θυμάμαι μια μορφή εκείνη την εποχή στις αρχές του 70΄... έναν ψηλόλιγνο αριστοκρατικό εβδομηντάρη να κατεβαίνει την πλαγιά-γρεμίλα στην Φτερόλακκα με άψογο στιλ... λες και είχε φύγει απο τις Άλπεις φτάνοντας στον Παρνασσό... Καίσαρ Αλεξόπουλος ο τότε πρύτανης.. Τον έβλεπα και αναρωτιόμουν..΄΄Μα μπορεί ένας εβδομηντάρης να κάνει σκι;  έ λοιπόν ναί μπορεί... Σας το λέει ένας εβδομηντάρης πλέον, που κάνει ακόμη σκι και δεν το πιστεύει!

Συντάκτης: 

Frank Kruszynski