Όρθρου βαθέως, πασχίζω ηδονικά για να βρεθώ με τη μεριά του σκοτεινού θανάτου. Σκληρή να κράζει η φωνή «τας θύρας τας θύρας». ....
Μα εγώ την ενύπνια τύψη να προσκομίζω ταπεινός Κι ας μη γευτώ ποτέ του προσώπου σου την τραγική γαλήνη.
Στέκομαι να κοιτάζω τα βαθιά ποτάμια. Νερό είναι της γης και των δακρύων μου, που γέμισαν καημούς οι ξεχασμένες καταιγίδες Μάταια τώρα πάνω στα σώματα που πότισε η νύχτα, τη θάλασσα γυρεύουν του μυστικού προορισμού. Και της ορμής ο μέγας παφλασμός, με όξος ποτίζει και αιθέρια ηδονή, τα πρόσωπα που γεύτηκαν το φως και πήγανε με το σκοτάδι.
Μα εγώ την ενύπνια τύψη να προσκομίζω ταπεινός Κι ας μη γευτώ ποτέ του προσώπου σου την τραγική γαλήνη.
Στέκομαι να κοιτάζω τα βαθιά ποτάμια. Νερό είναι της γης και των δακρύων μου, που γέμισαν καημούς οι ξεχασμένες καταιγίδες Μάταια τώρα πάνω στα σώματα που πότισε η νύχτα, τη θάλασσα γυρεύουν του μυστικού προορισμού. Και της ορμής ο μέγας παφλασμός, με όξος ποτίζει και αιθέρια ηδονή, τα πρόσωπα που γεύτηκαν το φως και πήγανε με το σκοτάδι.
Δημήτρης Φαφούτης
«ΤΑ ΑΝΕΡΜΗΝΕΥΤΑ»
«ΤΑ ΑΝΕΡΜΗΝΕΥΤΑ»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου