Ιδιαίτερα στις μεγάλες πόλεις, η στεγαστική κρίση έχει πάρει τρομακτικές διαστάσεις. Στο Δουβλίνο για παράδειγμα, υπολογίζεται ότι ένα μέσο διαμέρισμα για δύο ανθρώπους, θα τους κοστίσει το 50% του μισθού τους! Σε εθνικό επίπεδο, τα τελευταία χρόνια τα ενοίκια έχουν αυξηθεί κατά 60%, ενώ την ίδια ώρα, χιλιάδες σπίτια παραμένουν άδεια και αναξιοποίητα .
Η Ιρλανδία, μετά από την ''έξοδο της'' από τα μνημόνια, αλλά όχι και από τη λιτότητα, ξαναζεί μια νέα φούσκα στην αγορά κατοικίας. Η κατάσταση αυτή έχει κάνει τόσο την αγορά ενός σπιτιού, όσο και την ενοικίαση, δύσκολη αν όχι αδύνατη για μεγάλα στρώματα του πληθυσμού. Παράλληλα με τον αριθμό των αστέγων, που υπολογίζονται περίπου στις 10.000, έχει αυξηθεί αισθητά και ο αριθμός των λεγόμενων «κρυφών αστέγων», δηλαδή ανθρώπων και οικογενειών που δεν έχουν σπίτι, αλλά διαμένουν στο σπίτι κάποιου φιλικού η συγγενικού τους προσώπου. Μόλις τον περασμένο Ιούλιο, κυκλοφόρησε στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης μια φωτογραφία που έδειχνε μια οικογένεια με έξι παιδιά να περνά τη νύχτα σε αστυνομικό τμήμα, αφού τους είχε γίνει έξωση και δεν είχαν προλάβει να συνεννοηθούν με κάποιο συγγενικό πρόσωπο για τη φιλοξενία τους.
Η ευθύνη για αυτή την κατάσταση βαραίνει τόσο την κυβέρνηση του Leo Varadkar, όσο και τις κυβερνήσεις που προηγήθηκαν. Εδώ και δύο χρόνια, έβλεπαν τα σημάδια της φούσκας στην αγορά κατοικίας, και δεν έκαναν τίποτα παραπάνω από το να επιτρέπουν στους κατόχους αυτών των κατοικιών να κερδοσκοπούν ασύστολα και αδίστακτα σε βάρος της ιρλανδικής κοινωνίας. Σήμερα, η κατάσταση έχει πλέον φτάσει στο απροχώρητο, με αποτέλεσμα τη δίκαιη οργή των πιο φτωχών στρωμάτων του πληθυσμού.Η «ανάκαμψη» λοιπόν της Ιρλανδίας συνοδεύεται από νέες φούσκες και δείχνει τα δόντια της απέναντι στους φτωχούς.
Ν.Σ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου