Ο προσωπικός μας χρόνος είναι δώρο πολύτιμο, μη ανταλλάξιμο και με ημερομηνία λήξης - Του Χρήστου Κεφαλούδη

Η αμείλικτη και συνεπής ροή του χρόνου καθορίζει την ζωή μας!  Ενηλικιωνόμαστε, μεγαλώνουμε, γερνάμε. Ποτάμι φεύγει ο χρόνος. και μας αλλάζει, μας κάνει διαφορετικούς.

Όχι μόνον εξωτερικά φυσιογνωμικά, αλλά εσωτερικά, πνευματικά και ψυχικά.....

Τα λάθη μας, οι αστοχίες μας, οι απογοητεύσεις μας, οι συναισθηματικές εντάσεις, οι προδοσίες και οι κοροϊδίες, μας αλλοτριώνουν.

Υπαναχωρήσαμε σε συγκρούσεις, συμβιβαστήκαμε πολλές φορές σε αντιπαραθέσεις γιατί είμαστε νεώτεροι και βλέπαμε με αισιοδοξία και με περίσσια ανεμελιά το μέλλον.

Η θύμηση των πεπραγμένων μας, μας έχει κάνει πιο επιφυλακτικούς, πιο σοφούς.

Παλαιότερα η συγκατάβαση ήταν συχνότερη. Δύσκολα λέγαμε το ΟΧΙ, αφού είχαμε στο μυαλό μας μια άποψη, να μη χαλάμε καρδιές, να μη δημιουργούμε αντιθέσεις, τις πιο πολλές φορές για να είμαστε αρεστοί! Πολύ συχνά πήραμε μια «ψυχρολουσία», πληγωθήκαμε, απογοητευτήκαμε, όμως δεν αποθαρρυνθήκαμε αλλά χαλυβδωθήκαμε.

Τώρα είναι συχνότερα το ΟΧΙ από τα ΝΑΙ. Περισσότερες οι κλειστές πόρτες από αυτές που ανοίγουν έστω και διστακτικά.

Κυριαρχεί στο μυαλό μας η σκέψη της προσωπικής μας ικανοποίησης, της καθημερινής μας ηρεμίας, με τελευταία μέριμνα τι θα νοιώθουν οι άλλοι, τι μπορεί σκέφτονται. Καταλαβαίνουμε με τον καιρό ότι δεν είμαστε απαραίτητοι ούτε στην σκέψη των παλαιών αλλά και των νέων γνωριμιών και σχέσεων.

Δεν ευθύνονται οι άλλοι. Έτσι είναι η ζωή, την κατανοήσαμε και την αποδεχτήκαμε.

Γίναμε πιο απαιτητικοί από τον εαυτό μας και πιο επιφυλακτικοί η και καχύποπτοι με τους άλλους. Οι ήττες μας από ακατάλληλες γνωριμίες, ο θυμός για την αβλεψία μας

μας έδωσε όπλα αυτοπροστασίας, ψυχικής και πνευματικής κατά των ακατάλληλων.

Αποβάλαμε τον φόβο των αντιδράσεων στις πράξεις μας, και δεν κρυβόμαστε πίσω από  φαινομενικά προστατευτικά παραπετάσματα.

Το πληρώσαμε, αλλά μάθαμε να μη εμπιστευόμαστε, ούτε να δίνουμε δεύτερες ευκαιρίες. Χαμένος χρόνος, χαμένη ελπίδα, χαμένος πόνος.

Δεν ενθουσιαζόμαστε πια με το παραμικρό, δεν επενδύουμε άκριτα στο νέο, και προσπαθούμε να μετριάσουμε   τις προσδοκίες μας.

Συνειδητοποιήσαμε πως δε θέλουμε πια στη ζωή μας, άτομα που δεν μας χρειάζονται στη δική τους.

Καταλάβαμε και πως τα αισθήματα έχουν νόημα μονάχα όταν είναι αμοιβαία.

Χάσαμε πολύ χρόνο περιμένοντας, και προσπαθώντας να καταλάβουμε τι θέλουν, ή ακόμα κι αν θέλουν πραγματικά κάτι.

Δεν μετανιώνουμε, αλλά πλέον προτιμούμε τον χώρο και τον χρόνο μας, μακριά από ανούσιες, μονόπλευρες, αδιέξοδες και άγονες σχέσεις.

Προσπαθήσαμε πολλές φορές να συμβαδίσουμε με άλλους, να κατανοήσουμε τους ρυθμούς τους και τις σκέψεις τους, να τους νιώσουμε, να μοιραστούμε γέλιο, καλοσύνη, αλλά και γνώση.

Δυστυχώς διαπιστώσαμε ότι πορευόμαστε με άλλους ρυθμούς, άπιαστους αλλά και ακατανόητους από πολλούς. Δύσκολη η συνειδητοποίηση και η αποδοχή μιας τέτοιας κατάστασης.

Αυτό μας περιχαρακώνει ψυχικά κάνοντας μας να εμπιστευόμαστε όλο και λιγότερο, όλο και σπανιότερα.

Ασπίδα προσωπική, αλεξητήρια στις απογοητεύσεις, τις ανοησίες και την βλακεία.

Φυσικά δεν λέω ότι δεν επαναλάβαμε ή ότι δεν θα επαναλάβουμε συμπεριφορές σαν τις προηγούμενες, η ότι επιτέλους διορθωθήκαμε, αλλά πλέον προσπαθούμε μέσα από άλλο πρίσμα να κρίνουμε, να αποδεχόμαστε ή να απορρίπτουμε καταστάσεις και διαπροσωπικές σχέσεις.

Δεν αναλωνόμαστε σε άφορες παρέες, σε ατελέσφορες γνωριμίες, σε βαλτώδεις καταστάσεις. Με τα χρόνια μάθαμε ότι οι σχέσεις δεν κρίνονται από την ποσότητα τους αλλά από την ποιότητα. Την ποιότητα την δημιουργική και γενεσιουργή ιδεών και σκέψεων.

Μπορεί να φαντάζει εγωιστική μια τέτοια συμπεριφορά, αλλά ο αυτοσεβασμός μας και η αξιοπρέπεια μας,  αποζητά μια ελάχιστη πολυτέλεια στην καθημερινότητα μας.

Μακριά πλέον από κούφιες συζητήσεις, από κοινοτυπίες, από μικροαστικές μικρότητες, από κακότητες, κενότητες και κακεντρέχειες.

Μακριά από ώρες κενές από θετικά συναισθήματα.  

Αυτό που λαχταράμε τώρα, είναι ωραίες στιγμές με τον δικό μας άνθρωπό, λίγη ηρεμία, λίγη μουσική και να απολαμβάνουμε με πηγαία χαρά και ευχαρίστηση τα ελάχιστα.  

Έχουμε αποφασίσει, πως αφού ο δικός μας χρόνος είναι δώρο πολύτιμο, μη ανταλλάξιμο και με ημερομηνία λήξης, να μη τον σπαταλάμε άλλο!

Εμείς πλέον ορίζουμε την ζωή μας, την γαλήνη μας και την πνευματική μας ισορροπία.

Δεν επενδύουμε σε κανέναν, δεν περιμένουμε κανέναν, δεν ελπίζουμε σε κανέναν. Αλλά πάλι, αν σε κάποιους αρέσει η πορεία μας, αν κατανοούν την σκέψη αυτή, τον καλωσορίζουμε να βαδίσει κοντά μας να βαδίσει στους ρυθμούς μας. Αυτούς τους ρυθμούς, με τους οποίους δικαιούμαστε όλοι να ζούμε.

ΧΡΗΣΤΟΣ ΚΕΦΑΛΟΥΔΗΣ

ΧΙΚ

Το ερέθισμα να γράψω αυτό μου το έδωσε ένα κείμενο που διάβασα γραμμένο από την Πωλίνα Πανέρη