Ο καλός Α Ν Θ Ρ Ω Π Ο Σ - παντός καιρού- Θανάσης Βέγγος θα έπρεπε να αναφέρεται στα μαθητικά βιβλία και να διδάσκεται στα σχολεία.

"Καλοί  μου άνθρωποι" . Σε αυτή τη φράση  συνοψίζεται η ζωή του τεράστιου  και  ανεπανάληπτου  Θανάση  Βέγγου . Η  αψεγάδιαστη καλλιτεχνική  και  προσωπική του  πορεία άφησε εποχή  και  παρακαταθήκες. Η φτώχια, το  ιδεολογικό κυνηγητό, η εξορία  και στη...

...συνέχεια οικονομικές καταστροφές και η  μικρή έως ελάχιστη καλλιτεχνική αναγνώριση  του άφησαν  σοβαρά ψυχικά τραύματα .

Ο Θανάσης  Βέγγος μέσα από το παίξιμό του πέρασε σπουδαία  νοήματα .
Και  το  1971 ήρθε  η  δικαίωση στο φεστιβάλ Θεσσαλονίκης με  την αποθεωτική στάση κοινού και κριτικών παρέχοντάς του  λίγο από τον σεβασμό που του όφειλε η ιστορία και η κοινωνία.

"Η  κωμωδία δεν είναι εύκολο  είδος ,   γράφει  ο  Γιώργος Ρομπολας στο  ratpack.gr , αφού αποτελεί το βασικό αποκούμπι του ανθρώπου για να ξεπεράσει τη μαυρίλα που πολλές φορές κρύβει η ζωή.

Και ο Βέγγος ήξερε άριστα και από τα δύο, τόσο από γέλιο όσο και από πίκρες που κέρναγε η καθημερινότητα τα δύσκολα μεταπολεμικά χρόνια.
Όταν έξι χρόνια πριν έφευγε, μαζί του έκλεινε και ένα σημαντικό κεφάλαιο όχι μόνο του ελληνικού σινεμά αλλά –στο μυαλό μου τουλάχιστον- και μιας γενιάς ανθρώπων που ήξεραν πρώτα να πράττουν και μετά να μιλάνε. 

Που γνώριζαν να υπομένουν στωικά τις αναποδιές της ζωής και να στέκονται στα θετικά. Που δεν έκαναν βαρύγδουπες δηλώσεις ή πιο απλά δεν έκαναν σχεδόν ποτέ δηλώσεις αλλά άφηναν τα έργα τους να μιλάνε για αυτούς.

Οι «Ταινίες Γέλιου» μαζί με τη σεμνή και τίμια στάση ζωής είναι μια σημαντική κληρονομιά που έχω την αίσθηση ότι δεν έχουμε εκτιμήσει όσο θα έπρεπε. Γιατί, πραγματικά, μακάρι να τον δίδασκαν στα σχολεία ως μάθημα ιστορίας.

Για να μαθαίνουν και τα πιτσιρίκια με τρόπο αβίαστο από ποιους «πολυτεχνήτες και ερημοσπίτες» παππούδες προέρχονται, μιας και όλοι μας είμαστε, θέλουμε δεν θέλουμε, παράγωγα τελικά της Μεταπολεμικής Ελλάδας –μιας εποχής με χίλια κακά και άλλα τόσα καλά.

Κι αν υπάρχει μια στιγμή που δε μπορώ να ξεχάσω από αυτόν, εκτός από τις χιλιάδες ώρες που τον έχω παρακολουθήσει και αγαπήσει, είναι το παρακάτω σκηνικό.....

....μπροστά στα έκπληκτα μάτια μου κάποτε, ένας πολύ έμπειρος γιατρός μιλώντας απόλυτα σοβαρά σε μία ασθενή με χρόνια πάθηση, είχε πει: Δείτε και καμιά ταινία με τον Βέγγο, να ξέρετε κάνουν καλό, λίγα πράγματα κάνουν τόσο καλό όσο το γέλιο. "

Ο Θανάσης Βέγγος (Νέο Φάληρο 29 Μαΐου 1926 - Αθήνα 3 Μαΐου 2011)ήταν Έλληνας κωμικός...

....ηθοποιός του κινηματογράφου, του θεάτρου και ιδρυτής της εταιρείας ΘΒ Ταινίες Γέλιου.   Είχε παίξει σε 126 ταινίες, σε 52 από τις οποίες ως πρωταγωνιστής και είχε σκηνοθετήσει (πρωταγωνιστώντας ταυτόχρονα) ακόμη επτά ταινίες. Θεωρείται ένας από τους πιο δημοφιλείς κωμικούς του ελληνικού κινηματογράφου, ενώ μέχρι και το τέλος της ζωής του συνέχιζε να εμφανίζεται σε ταινίες, στην τηλεόραση και το θέατρο. 

Θα μείνει γνωστός πάντα ως ο «Καλός μας άνθρωπος».

Γεννήθηκε στον Πειραιά, στο Νέο Φάληρο, και γονείς του ήταν ο Βασίλης και η Ευδοκία Βέγγου, των οποίων ήταν και το μοναδικό παιδί. Ο πατέρας του ήταν δημόσιος υπάλληλος, συγκεκριμένα εργαζόταν στην Εταιρεία Ηλεκτρισμού, και ήρωας της αντίστασης. Μετά τον πόλεμο, εκδιώχθηκε από τη δουλειά του εξαιτίας των πολιτικών του φρονημάτων. Η απόλυση του πατέρα του προκάλεσε, όπως ήταν αναμενόμενο, σοβαρό οικονομικό πρόβλημα στην οικογένεια του Θανάση, κάτι που τον ανάγκασε να ριχτεί στον αγώνα για το μεροκάματο. Κυριότερη μεταξύ των επαγγελμάτων με τα οποία ασχολήθηκε ήταν η απασχόλησή του σε επεξεργασίες δερμάτων. Παράλληλα έκανε διάφορα μικροθελήματα στη γειτονιά.

Εξορία και πρώτα βήματα

Τα χρόνια 1948-1950 υπηρέτησε τη θητεία του ως "ανεπιθύμητος" στρατιώτης στη Μακρόνησο, όπου γνωρίστηκε με τον μετέπειτα γνωστό σκηνοθέτη Νίκο Κούνδουρο.

Αυτή η γνωριμία οδήγησε στην πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο, το 1954, στην ταινία Μαγική Πόλη του Κούνδουρου. Για τα επόμενα πέντε χρόνια έπαιξε μικρούς ρόλους, εργαζόμενος παράλληλα και ως φροντιστής στα κινηματογραφικά πλατό. Την περίοδο αυτή εμφανίστηκε σε μερικές από τις πιο ιστορικές ταινίες του ελληνικού κινηματογράφου, όπως Ο δράκος, Διακοπές στην Αίγινα, Μανταλένα, Ο Ηλίας του 16ου, Ποτέ την Κυριακή. Ο πρώτος του μεγάλος ρόλος είναι μαζί με τον Νίκο Σταυρίδη στην ταινία Οι δοσατζήδες του 1960. Τον ίδιο καιρό, το 1959, πήρε άδεια ασκήσεως επαγγέλματος ηθοποιού, όχι από Σχολή αλλά ως εξαιρετικό ταλέντο με εξετάσεις σε ειδική επιτροπή. Η πρώτη του θεατρική παράσταση ήταν στην επιθεώρηση «Ομόνοια πλατς-πλουτς», δίπλα στους Νίκο Ρίζο και Γιάννη Γκιωνάκη, επίσης το 1959.

Θάνατος

Ο Θανάσης Βέγγος νοσηλευόταν από τις 19 Δεκεμβρίου 2010 στην εντατική μονάδα του νοσοκομείου "Ερυθρός Σταυρός" λόγω εγκεφαλικού επεισοδίου - εκεί απεβίωσε στις 3 Μαΐου 2011, λίγο πριν συμπληρώσει τα 84 χρόνια του. Τάφηκε στην Αμοργό, τόπο καταγωγής της μητέρας του και της γιαγιάς του.

Προσωπική ζωή

Την εποχή που γυριζόταν "Ο δράκος" παντρεύτηκε την Μίνα (Ασημίνα) Βέγγου με την οποία ήταν μαζί μέχρι το τέλος της ζωής του. Απέκτησαν μαζί δυο γιους, τον Βασίλη και τον Χάρη. Οι γιοι του τού έδωσαν εγγόνια τα οποία υπεραγαπούσε, όπως επιβεβαιώνει και η γυναίκα του : "Η αγάπη του Θανάση ήταν τόσο μεγάλη για την Νίκη και τον Θανασάκη που σχεδόν έκλαιγε κάθε φορά που άκουγε το όνομά τους. Είχε λατρεία για τα δυο του εγγόνα και τίποτα δεν μπορούσε να την επισκιάσει. Ούτε τα μικροπροβλήματα υγείας. Δεν μπορείτε να καταλάβετε το πάθος του για αυτά"Σύμφωνα με τον πρωτότοκο γιο του Βασίλη, ο Θανάσης Βέγγος έκανε παρέα "με τον Δημήτρη Νικολαΐδη, την Σούλη Σαμπάχ, τον Γιώργο Λαζαρίδη και τον Ντίνο Κατσουρίδη. Ένας πραγματικός φίλος του είναι ο Γιώργος Σταυρόπουλος. Γενικά θεωρεί το καλλιτεχνικό κύκλωμα λίγο περίεργο και αισθάνεται σαν ψάρι έξω από το νερό".

Βραβεύσεις

Ο Θανάσης Βέγγος είχε τιμηθεί με  10  βραβείαΤΑ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΑ ΣΤΟΙΧΕΙΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ.