Παρουσιάζει ο Βίκτωρ Σαμπώ
Συνάντησα, προχθές τυχαία, στο δρόμο έναν φίλο παιδικό, από τη γειτονιά.
Είχα να τον δω χρόνια. Θυμηθήκαμε τα παιχνίδια που παίζαμε: κρυφτό, ξυλίκι, ποδόσφαιρο, ποδήλατο και ποιο σπάνια βόλεϊ......
Τέτοια εποχή η γειτονιά από το πρωί ως το βράδυ έσφυζε από ζωή. Φωνές, παιχνίδια, τζάμια που έσπαζαν (αραιά αλλά συνέβαινε), μανάδες που έκαναν προσκλητήριο (για μικροθελήματα και το μεσημέρι για φαΐ), γείτονες που διαμαρτύρονταν (αμάν βρε παιδιά να κλείσουμε τα μάτια μας καμιά ώρα...).
Και εμείς εκεί, απτόητοι, όλος ο κόσμος ένα παιχνίδι, μια χαρά, ένα γέλιο. Ο δρόμος μας, της γειτονιάς άδειος από αυτοκίνητα, από τη μια μεριά ως την άλλη μας καλούσε να τον κάνουμε παιδική χαρά, γήπεδο, αεροδρόμιο για τα όνειρα μας.
Που και που πέρναγε και κανένα αυτοκίνητο και μας ενοχλούσε. Κάποιες φορές μάλιστα κάναμε και κανένα γιούχα στους άτυχους οδηγούς γιατί μας ενοχλούσαν...
Μεγαλώσαμε όμως. Σκορπίσαμε.
Έφυγα και γω απ' τη γειτονιά.
Πέρασε μια μεγάλη περίοδος, κατά την οποία γύριζα στο πατρικό και στη γειτονιά σαν επισκέπτης.
Η απόσταση κοιμίζει όμως όλες τις σχέσεις, έτσι και τη δική μου με τη γειτονιά και τους φίλους τους παιδικούς.
Όταν γύρισα πια τίποτε δεν ήταν ίδιο.
Ούτε και γω.
Κράτησα την εικόνα που είχα σα φυλαχτό. Ακόμη και τώρα, αρνούμαι να δω τη παλιά μου γειτονιά όπως είναι σήμερα.
Ένας στενός δρόμος, με ελάχιστα παιδιά να παίζουν (που είναι σκέφτομαι καμιά φορά), γεμάτος από παρκαρισμένα αυτοκίνητα και χωρίς τους παιδικούς μου φίλους.
Τόσο ξένη και μακρινή, η γειτονιά μου που θα μπορούσε να είναι στο διάστημα...
Αλλά πάλι μπορεί εγώ, να είμαι ο ξένος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε να σέβεστε τους συνομιλητές σας και να αποφεύγετε, τις ύβρεις και τους χαρακτηρισμούς. Να αποφεύγετε να γράφετε ανώνυμα. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν δημοσιευθούν.