Πίσω στα παλιά...ΦΟΒΕΡΑ ΝΕΑ ΓΙΑ ΤΟΥΣ ΥΠΕΡΤΑΣΙΚΟΥΣ

Παρουσιάζει:  ο Βίκτωρ Σαμπώ

(Σύνταξη και ορθογραφία πρωτοτύπου)

Και θα γίνω καλά, γιατρέ μου;

Θα γίνεις και θα πεις κ' ένα τραγούδι...

Σφίξανε οι ζέστες και δικαιολογούνται και κάποιες απώλειες, όπως μας έλεγαν και στον Στρατό. Έτσι διαβάζουμε στον Τύπο της Παλιάς Αθήνας την περίεργη «ανακάλυψη», γνωστού μάλιστα γιατρού, ότι το τραγούδι μειώνει την πίεση του αίματος …

Άλλο που δεν ήθελαν και οι χρονογράφοι. Άναψαν οι πένες να χαρίσουν καλοκαιριάτικα λίγη ιλαρότητα … 

«Άλλος θόρυβος, μουσικός αυτός, μας απειλεί. Ένας ιατρός ανεκάλυψεν ότι το τραγούδι ελαττώνει την πίεσιν του αίματος. Από μίαν μακράν και προσεκτικήν μελέτην επί της σχέσεως, ήτις υπάρχει μεταξύ της φωνής και των πνευμόνων και της κυκλοφορίας του αίματος, κατέληξεν εις το συμπέρασμα ότι η πίεσις ελαττώνεται με ολίγα μαθήματα φωνητικής μουσικής.

Μία κυρία που υπέφερεν από υψηλήν πίεσιν, εθεραπεύθη με την μέθοδον αυτήν.

Δηλαδή, ένα Ωδείον ημπορεί να χρησιμεύση και ως νοσοκομείο. Κάθε άνθρωπος, του οποίου ανεβαίνει η πίεσις, αντί να εισέλθη εις κλινικήν, θα εισέρχεται τώρα εις το Ωδείον δια να υποβληθή εις θεραπείαν.
Αλλά τι θα συμβή εάν όλοι οι άνθρωποι -και δεν είνε λίγοι- που υποφέρουν από πίεσιν αρχίσουν να τραγουδούν εις τους δρόμους;

Διότι, αν το τραγούδι και τα φάλτσα ξεφωνητά ελαττώνουν την πίεσιν του άδοντος, ασφαλώς όμως αυξάνουν την πίεσιν του ακούοντος.

Δι' αυτόν τον λόγον, η αστυνομία απαγορεύει τα άσματα. Τώρα, όμως, πως να τα απαγορεύση ή πως ημπορείτε σεις να βγήτε στο παράθυρό σας και να κακομεταχειρισθήτε τον νυκτερινόν κανταδόρον που ξεφωνίζει μετά τα μεσάνυκτα;

-Τι φωνές είνε αυτές, κύριε; Θέλουμε να κοιμηθούμε...

-Έχω πίεσι, κύριε, και θέλω να τη ρίξω.

-Τι έχετε, πίεσι;

-Μάλιστα, έφθασα στο 28. Και τραγουδώ κατ' εντολήν του ιατρού.

Ορίστε, να του απαγορεύσετε το τραγούδι.

Μήπως ο άνθρωπος τραγουδεί χάριν διασκεδάσεως;

Κάνει θεραπείαν. Και έχετε μάλιστα υποχρέωσιν, αν είσθε πολιτισμένος άνθρωπος, να τον βοηθήσετε εις την θεραπείαν του, να του κάνετε δηλαδή σεγκόντο...
Άλλοτε οι κανταδόροι ετραγουδούσαν οσάκις υπέφεραν από ερωτικήν πίεσιν, από υψηλήν πίεσιν της καρδίας:

"Με πόνο στο φωνάζω

Για σένανε, θεά μου,

Βαρειά είν' η καρδιά μου

Και βαρειαστενάζω..."

Ησθάνετο βάρος εις την καρδίαν ο άνθρωπος, αλλ' ήτο βάρος γλυκύ και ετραγουδούσε το βάρος αυτό με συνοδείαν κιθάρας.

Τώρα, δεν τραγουδεί και δεν παραπονείται δια το ερωτικόν του βάρος. Ακολουθεί μίαν δίαιταν που του συνέστησεν ο ιατρός, δια να ρίξη την πίεσιν.

-Να τραγουδάτε όσο μπορείτε δυνατά και κατά προτίμησιν παλαιές όπερες.

Δώστε και κανένα ρεσιτάλ.

-Μα λέτε να γίνω καλά, γιατρέ μου;

-Θα γίνης και θα πης κ' ένα τραγούδι...

Και έτσι θα έλθη και η ημέρα που θα καλούμεθα εις συναυλίας, τας οποίας θα οργανώνη το Ιατροσυνέδριον ή το υπουργείον της Υγιεινής και θα υφιστάμεθα την επιδρομήν των φιλομούσων που θα μας πιέζουν να αγοράζωμεν εισιτήρια. Και αυτή θα είνε η μόνη αθεράπευτος πίεσις...».

("Έθνος", 1937)