Παναγιώτης Δημάκης
Στήν εύφορη κοιλάδα τού Κηφισού, παλαιά ιστορία είναι η αναφορά Πανηγύρεων, αφού καταγράφεται στο σιγίλλιον, περί τών ορίων τής Επισκοπής Διαυλείας και Ταλαντίου, τού Πατριάρχου Ιερεμία Β', το σωτήριον έτος 1572 μ. χ. .... η Αγία Μαρίνα μετά τής πανηγύρεως αυτής... ....
Βεβαίως η Αγία Μαρίνα, ώς πόλισμα, τα χρόνια αυτά, δεν θα ήταν πολύ διαφορετική από σήμερα, ίσως όμως, τα κριτήρια τότε, να ήταν άλλα, όχι μόνον πληθυσμιακά.
Γενικά τα πανηγύρια, ήσαν και θρησκευτικά, αλλά όπως πάντα και εμπορικές και κοινωνικές συγκεντρώσεις.
Στήν Ελάτεια, μετά τήν συγκομιδή τών καρπών, τών ετησίων εισοδημάτων, υπήρχε και η Εμποροζωοπανήγυρις, όπου οι κάτοικοι τής κοιλάδας, έκαναν τις προμήθειες, αγαθών αγροτικής και οικιακής οικονομίας, όπως εργαλεία, μαχαίρια, κουδούνια, σκεύη, κάπες, φλοκάτες , ξύλινα γουδιά, κουτάλες, ( μήν ξεχάσουμε τόν κούτ'λα ! ), φ'τσέλες και βλαχομαλάματα, από ορεινούς μικροβιοτέχνες, πού συνέρρεαν από τήν Σ'βάλα, τα Σάλωνα, τα Τρίκαλα, ακόμη και το Πήλιο, να πουλήσουν, να ανταλλάξουν και να διασκεδάσουν, με τα " Οργανα ", κατά το έθος αυτό, τών Ελλήνων, πού χάνεται βαθειά πίσω στόν χρόνο.
Υπήρχαν όμως και οι ζωοπανηγύρεις και μάλιστα, αρκετά ζωηρές και πολυσύχναστες, αφού η μηχανοκαλλιέργεια και τα "αγροτικά " μηχανήματα, δεν είχαν ανατρέψει ακόμη, τήν παραδοσιακή καλλιέργεια και τα ζώα, ήσαν τα εργαλεία -μηχανήματα παραγωγής.
Σε ξεχωριστούς χώρους, συνήθως έξω, από τον οικιστικό ιστό, κατασκήνωναν οι πωλητές, ίππων, ημιόνων, όνων, με τα ζά τους, οι λεγόμενοι τσαμπάσηδες, βαθειά μελαχροινοί , μουστακαλήδες, πού δοκίμαζαν τήν ευρωστία, αποφαίνονταν για τήν ηλικία, τήν παράσταση, τήν αντοχή και τήν υγεία τους, κρατώντας το απαραίτητο καμ'τσί, στο ένα χερι, ενώ με το άλλο, άνοιγαν το στόμα τού ζώου, ανιχνεύοντας τήν ηλικία ( το τηράει στα δόντια έλεγαν ).
Σκηνές γραφικές, τής καθ'ημάς Ανατολής, πού σήμερα εξέλιπαν, λόγω τής ανατροπής, τών κοινωνικών συνθηκών, πού μετέβαλλαν, τήν ετήσια αυτή, εορταστική συνάθροιση, σε περιφερόμενη σύνοδο, τών ιδίων μικροπωλητών κυρίως, με παζαριω'τ'κα εμπορεύματα, όπου οι παλαιοί μικροβιοτέχνες σπανίζουν.
Δεν παύει όμως και σήμερα, παρά τήν παρακμή του , " τού παζαρ ", να αποτελεί μία σημαντική στιγμή, ένα βότσαλο, στήν ακινησία τής επαρχιακής λίμνης, με τήν κίνηση, τήν μουσική, τήν μεζεδολογία και τα συναφή, έστω χωρίς, τα θεατρικά μπουλούκια, το Γύρο τού θανάτου, τήν σκοποβολή, ακόμη και τήν υπαίθρια ρουλέτα, κάποιων φτωχοδιαβόλων. Και φέτος, " τού Παζάρ ", όπως κάθε χρόνο, στήν Ελάτεια, θα έχει τα χαρακτηριστικά του, με τήν ευχή, να συνεχίσει αυτοανανεούμενο και αναγεννώμενο.
Στήν φωτογραφία τού 1949, στόν σημερινό πεζόδρομο, τρία τότε νέα παιδιά, γελαστά, ευδιάθετα, ημέρες παζαριού, ξεχωρίζουν από το πλήθος, πού συνωστίζεται στο βάθος, γύρω από τις παράγκες.
Δεξιά το παλιό πετρόχτιστο καφενείο τού Ν. Αυγερίου " Μπερνίτσα ", αριστερά η οικία Παπαμαγγανά και στο βάθος, οι θαλερές ακακίες τού Αη-Δημήτρη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε να σέβεστε τους συνομιλητές σας και να αποφεύγετε, τις ύβρεις και τους χαρακτηρισμούς. Να αποφεύγετε να γράφετε ανώνυμα. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν δημοσιευθούν.