Ρήγα Φεραίε, Διονύσιε Σολωμέ, Ανδρέα Κάλβε , Κωστή Παλαμά, Νίκο Καζαντζάκη, Άγγελε Σικελιανέ σε σας κράζω.....

"Λίκνο ομορφιάς και μέτρου η πατρίς μου,  σήμερα τόπος θανάτου....Πατρίς του Διγενή και του Διάκου η πατρίς μου,  σήμερα χώρα υποτελών".

Γιώργος Βιδάκης.

Σαν  να  μην  πέρασαν  50  χρόνια από το  μνημειώδες έργο  του  Μίκη  Θεοδωράκη "ΑΡΚΑΔΙΑ" που  έγραψε  από  τον  τόπο εξορίας  του  και  ένα  βαρύ  πέπλο  απελπισίας θλίψης και  απογοήτευσης έχει σκεπάσει σήμερα τις  ψυχές των Ελλήνων  και  .....

... τη  χώρα  ολόκληρη. Οι  συνθήκες  στην  Ελλάδα  κάθε  άλλο  παρά έχουν αλλάξει  προς  το  καλύτερο.

Τον Αύγουστο του 1968 ο Μίκης Θεοδωράκης εξορίζεται στη Ζάτουνα Γορτυνίας. Γράφει ποιήματα και συνθέτει 11 κύκλους τραγουδιών που τους ονομάζει Αρκαδία Ι-ΧΙ πάνω σε δικά του ποιήματα αλλά και άλλων γνωστών Ελλήνων ποιητών (Κάλβου, Σικελιανού, Ελευθερίου, Σινόπουλου, Αναγνωστάκη, Περγιάλη, Καλατζή)

Πενηντα τέσσερις στίχοι- ποταμός, όλη η δακρύβρεχτη ιστορία της Ελλάδας και κάθε ένας έχει διαφορετική μουσική φόρμα.

Στίχοι - κραυγή απελπισίας στους ανθρώπους του πνεύματος, μα και στον ίδιο τον λαό.

Στον Άγνωστο Ποιητή ....... 

ΣΤΙΧΟΙ -ΜΟΥΣΙΚΗ .Μίκης θεοδωράκης.
ΤΡΑΓΟΥΔΙ. Μαρία Φαραντούρη.
ΒΙΝΤΕΟ. Γιώργος Βιδάκης.

Ρήγα Φεραίε σε σε κράζω.
Από την Αυστραλία στον Καναδά
κι από τη Γερμανία στην Τασκένδη,
σε φυλακές, σε βουνά και σε νησιά,
διασκορπισμένοι οι Έλληνες.

Διονύσιε Σολωμέ σε σε κράζω.

Κρατούμενοι και κρατούντες,
δέροντες και δερόμενοι,
διατάσσοντες και διατασσόμενοι,
τρομοκρατούντες και τρομοκρατούμενοι,
κατέχοντες και κατεχόμενοι,
διηρημένοι οι Έλληνες.

Αντρέα Κάλβε σε σε κράζω.
Λαμπερότατος ο ήλιος απορεί,
απορούν τα βουνά και τα έλατα,
οι ακρογιαλιές και τ’ αηδόνια,
λίκνο ομορφιάς και μέτρου η πατρίς μου,
σήμερα τόπος θανάτου.

Κωστή Παλαμά σε σε κράζω.
Ποτέ άλλοτε τόσο φως δεν έγινε σκότος,
τόση ανδρεία φόβος,
τόση αδυναμία η δύναμη,
τόσοι ήρωες μαρμάρινες προτομές,
πατρίς του Διγενή και του Διάκου η πατρίς μου,
σήμερα χώρα υποτελών.

Νίκο Καζαντζάκη σε σε κράζω.
Κι όμως αν λησμονούν οι θνητοί
που μιλούν ακόμα τη γλώσσα του Ανδρούτσου,
η μνήμη κατοικεί πίσω από τα σίδερα και τις σκοπιές,
η μνήμη κατοικεί μέσα στα ληθάρια,
φωλιάζει στα κίτρινα φύλα
που σκεπάζουν το κορμί σου Ελλάδα.

Άγγελε Σικελιανέ σε σε κράζω.

Η ψυχή της πατρίδας μου είσ’ εσύ πολύμορφο ποτάμι,
τυφλό από το αίμα, κουφό από το δόγκο,
ανήμπορο από το μέγα μίσος και τη μεγάλη αγάπη,
που εξίσου εξουσιάζουν την ψυχή σου.
Η ψυχή της πατρίδας μου είναι
δυο χειροπέδες σφιγμένες σε δυο ποτάμια,
δυο βουνά δεμένα με σκοινιά
στον πάγκο της ταράτσας,
ο Αργίτικος κάμπος φουσκωμένος από το μαστίγιο
και ο Όλυμπος κρεμασμένος πισθάγκωνα
από το κατάρτι του αεροπλανοφόρου για να ομολογήσει.
Η ψυχή της πατρίδας μου είναι αυτός ο σπόρος
π’ άπλωσε ρίζες πάνω στο βράχο.
Είσ’ εσύ μάνα, γυναίκα, κόρη,
που αγναντεύεις τη θάλασσα και τα βουνά
και κρυφόβαφεις μ’ αίμα
τα κόκκινα αβγά της Αναστάσεως
που εγκυμονούν οι καιροί και οι άντρες.
Αν ποτές να ‘ρθει στη δύστυχη χώρα μου,
Πάσχα Ελλήνων.

Άγνωστε Ποιητή σε σε κράζω.......