ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΑΥΤΟ ΜΙΑ ΑΠΟΨΗ."Στο μυαλό του μέσου πιστού, στο δίκτυο των αμαρτιών που δημιουργείται, δεσπόζει ο Θεός - Τιμωρός. Ο Θεός που τιμωρεί τις ψυχές των αμαρτωλών με την αιώνια τιμωρία και το πυρ το εξώτερον"

Το βρήκε  και  μας το  έστειλε ο  Γιάννης  από  Θεσσαλονίκη και  σας  το  παρουσιάζουμε "περιποιημένο".

Γράφει ο Γιάννης Κωνσταντινούδης

Από τον θεό να το βρει! Στην κόλαση να πάει ο τρισκατάρατος!......

Καρκίνο στα παιδιά του!"

Aυτά και άλλες τέτοιες ομορφιές ξεστομίζουν τα στόματα των κατά τα άλλα θεοσεβούμενων χριστιανών. Οι ίδιοι που πηγαίνουν κάθε Κυριακή με το καντηλάκι στην εκκλησία, για να φωτιστούν από το κάλεσμα "ειρήνης" και "αδελφότητας" του παπούλη της ενορίας. Αυτοί που μέσα στο κατανυκτικό κλίμα της θείας λειτουργίας προσεύχονται, όχι για την υγεία των δικών τους ανθρώπων, αλλά για την δυστυχία και την καταστροφή των εχθρών τους. Πράγματι φαίνεται ότι το μότο μιας ολόκληρης θρησκείας -   δεν γίνομαι απόλυτος, ούτε ισχύει μόνο σ' αυτήν την περίπτωση - έχει γίνει το βαρύγδουπο "οι αμαρτίες πληρώνονται"...
 Ο προσδιορισμός της αμαρτίας παραμένει μια σπαζοκεφαλιά για γερούς λύτες. Αρχικά, φαίνεται να ισχύουν οι περίφημες 10 εντολές του Μωυσή, δηλαδή τα all classic "τίμα τον πατέρα σου και τη μητέρα σου", "ού κλέψεις", "ού μοιχεύσεις" κτλ-κτλ. Επίσης παίζουν και τα επτά θανάσιμα αμαρτήματα όπως η βουλιμία, η λαγνεία, η οργή, η φιλαρέσκεια, ο φθόνος και η "δεν θυμάμαι ποιο άλλο ήταν βρείτε το μόνοι σας", σύμφωνα με τον Δάντη και την "κόλασή" του.

Μάλιστα η μυθολογία των επτά αμαρτημάτων έχει μεταφερθεί πετυχημένα στον κινηματογράφο με το πασίγνωστο "SEVEN" του      ,αλλά και σε πολλές περιπτώσεις οι σεναριογράφοι  έχουν αντλήσει έμπνευση είτε για το θέατρο είτε για την μικρή οθόνη. Η παραβίαση των παραπάνω εντολών υπολογίζεται ως αμαρτία. Αλλά η εκκλησία σαν σωστός οργανισμός που είναι , έχει εμπλουτίσει των κατάλογο των αμαρτιών με νέα και ευφάνταστα παραπτώματα, ικανά να σε στείλουν στο αιώνιο βασανιστήριο της κολάσεως. Και για να γίνουμε ποιο συγκεκριμένοι, οτιδήποτε εμποδίζει την σωστή λειτουργία της εκκλησίας μετράει ως αμαρτία.
Παραδείγματος χάρη, είναι αμαρτία να μένουν ανοιχτά τα εμπορικά μαγαζιά την Κυριακή που έχει λειτουργία η εκκλησία - κατά προτίμηση τις πρωινές ώρες, μετά δεν υπάρχει θέμα - ή είναι μέγιστη αμαρτία να είσαι ομοφυλόφιλος. Είναι τα πρέπει και τα μη που έχουν κατασκευάσει και παράλληλα καλλιεργούν ακόμα πολλές κοινωνικές απόψεις και ταμπού.

Στο μυαλό του μέσου πιστού, στο δίκτυο των αμαρτιών που δημιουργείται, δεσπόζει ο Θεός - Τιμωρός. Ο Θεός που τιμωρεί τις ψυχές των αμαρτωλών με την αιώνια τιμωρία και το πυρ το εξώτερον.

Κοινότητες φράσεις όπως "ο Θεός βλέπει, από τον Θεό να το βρει" είναι αποστάγματα της θεϊκής τιμωρίας και του ξεσκαρταρίσματος των ψυχών. Φαίνονται ότι οι άνθρωποι φαντάζονται τον Θεό σαν κάποιο υπαλληλάκο της ΤΡΟΙΚΑ που επιβλέπει το έργο των ανθρώπων και μετά το τέλος της διορίας τιμωρεί την απειθαρχία με νέα και κυρώσεις. Μόνο που αυτή η τιμωρία είναι ατέρμονη σαν το μύθο των Δαναΐδων. Μελετώντας τις γραφές, η εικόνα του Θεού - Τιμωρού καμία σχέση δεν έχει με τον Θεό που συγχωρεί στην καινή και παλαιά διαθήκη. Εκεί κολάει και ο ρόλος του κακού.

Παραφράζοντας Βολταίρο, αν δεν "υπήρχε" ο διάβολος, η εκκλησία θα έπρεπε να τον επινοήσει. Διότι εκείνος κάνει την "βρώμικη" δουλειά κρατώντας άσπιλο το όνομα του Θεού. Το θέμα είναι ότι μπερδεύτηκε ο ρόλος του θεού με τον διάολο δημιουργώντας έναν αχταρμά στα κεφάλια πολλών πιστών. Απρόβλεπτο;

Ο Matthieu Ricard, Γάλλος διερμηνέας των Δαλάι Λάμα, είχε γράψει ότι οι πράξεις που κάνουμε στην ζωή μας είναι σαν βέλη που ρίχνουμε στον ουρανό. Κάποια στιγμή ξεχνάμε την ύπαρξή τους. Και τότε επιστρέφουν στην γη και μας χτυπάνε. Ας υποθέσουμε ότι οι κακές πράξεις των ανθρώπων πληρώνονται σε αυτή ή την άλλη ζωή. Πως πληρώνονται και από ποιόν; Πληρώνονται με μία άλλη κακή πράξη εναντίον του αμαρτωλού; Επομένως ο τιμωρός της αμαρτίας είναι κατ' ανάγκη αμαρτωλός. Ο φόβος του θανάτου εξηγείται εν μέρει από την πιθανή τιμωρία του αμαρτωλού βίου. Προσωπικά θεωρώ ότι όλα αυτά λέγονται ώστε οι άνθρωποι να νοιώθουν μια αίσθηση δικαιοσύνης σε μια άδικη πραγματικότητα και μια ισορροπία σε ένα ανισόρροπο κόσμο.

Ο παράδεισος είναι γλυκό χαλινάρι.