Οίνος ευφραίνει καρδίαν ανθρώπου…

«Το κρασί είναι το πιο υγιές και το πιο υγιεινό ποτό»
Ο Σεπτέμβριος, «ο Τρυγητής», όπως τον αποκαλούμε στην ύπαιθρο, συνδέεται με τις τελευταίες αγροτικές εργασίες, δηλαδή τη συγκομιδή των σταφυλιών, το πάτημά τους, το βράσιμο του μούστου και την τοποθέτηση του «νιού» κρασιού, στα βαρέλια, για το χειμώνα......

Ένα εύγεστο κρασί είναι καλή συντροφιά στις πίκρες, τις χαρές, τους καημούς, τους έρωτές μας. Και να μην ξεχνάμε ότι το πρώτο θαύμα του Ιησού ήταν η ευλογία του οίνου στο γάμο στην Κανά της Γαλιλαίας.
Το κρασί, όμως, θέλει τη «ρέγουλά του»: Το πολύ βλάπτει τον οργανισμό, ενώ η χρήση του με μέτρο κάνει καλό στην καρδιά (ένα ποτηράκι κόκκινο κρασί την ημέρα), σύμφωνα με την ιατρική επιστήμη.
Στην υγειά σας ή καλύτερα εβίβα, κατά τη ζακυνθινή πρόποση.

Η «Βερντέα» και ο «Αυγουστιάτης»
Δύο είναι τα πιο διαδεδομένα κρασιά στο Τζάντε: Η «Βερντέα» και ο «Αυγουστιάτης», τα οποία παράγουν, με πραγματικό μεράκι, σχεδόν όσοι έχουν, έστω και ένα μικρό αμπελάκι, μόνο για το κρασί της χρονιάς.
Η πιο διαδεδομένες ποικιλίες στο νησί είναι το «σκιαδόπουλο», ο «παύλος» και ο «αυγουστιάτης», ενώ η συνολική παραγωγή, ετησίως, ανέρχεται σε 800.000 λίτρα λευκού κρασιού και 150.000 λίτρα ερυθρού.
Οι καλλιεργούμενες ποικιλίες σταφυλιού είναι:
«Σκιαδόπουλο»: 6.500 στρέμματα
«Παύλος»: 1.800 στρέμματα
«Αυγουστιάτης»: 1.800 στρέμματα
«Κατσακούλιας»: 900 στρέμματα
«Ρομπόλα»: 800 στρέμματα
«Σαββατιανό»: 500 στρέμματα
«Κουτσουμπέλι»: 250 στρέμματα
«Γουστουλίδι»: 150 στρέμματα

Το κρασί και η ιστορία του
Το πρώτο υπόλειμμα κρασιού σε δοχείο βρέθηκε -βάσει των τελευταίων ανακαλύψεων- στην επαρχία Henan της Κίνας και έχει ηλικία 9.000 ετών, ενώ το προηγούμενο εύρημα στο Hajji Firuz Tepe του Ιράν ήταν ηλικίας 7.000 ετών, και το αμέσως προηγούμενο από αυτό, από την ίδια περιοχή ήταν ηλικίας 5.100 ετών.
Οι Αρχαίοι Έλληνες έπιναν το κρασί αναμειγνύοντάς το με νερό, σε αναλογία συνήθως 1:3 (ένα μέρος οίνου προς τρία μέρη νερού). Η λέξη «κρασί» υποδηλώνει ακριβώς τον αναμεμιγμένο με νερό οίνο, ενώ «άκρατος» λεγόταν ο ανόθευτος οίνος. Διέθεταν ειδικά σκεύη τόσο για την ανάμειξη (κρατήρες) όσο και για τη ψύξη του. Η πόση κρασιού που δεν είχε αναμειχθεί με νερό («άκρατος οίνος») θεωρείτο βαρβαρότητα και συνηθιζόταν μόνο από αρρώστους ή κατά τη διάρκεια ταξιδιών ως τονωτικό. Διαδεδομένη ήταν ακόμα η κατανάλωση κρασιού με μέλι καθώς και η χρήση μυρωδικών. Η προσθήκη αψίνθου στο κρασί ήταν επίσης γνωστή μέθοδος (αποδίδεται στον Ιπποκράτη και αναφέρεται ως «Ιπποκράτειος Οίνος») όπως και η προσθήκη ρητίνης.
Καθ’ όλη τη μακρά ιστορία του ελληνικού κρασιού, η σχέση αμπελιού-οίνου είναι άρρηκτα δεμένη με όλους τους κατοίκους της Ελλάδας, απ’ άκρη σ’ άκρη. Έτσι, οποιαδήποτε αναφορά στην ιστορία του ελληνικού κρασιού περιέχει αναπόφευκτα, στοιχεία που αφορούν τον πολιτισμό, την οικονομία, τη θρησκεία, την κοινωνική ζωή, την καθημερινότητα, αλλά και τους τόπους όπου αναπτύχθηκε η αμπελοκαλλιέργεια, η οινοπαραγωγή και η κατανάλωση κρασιού.

Διόνυσος ο Θεός του κρασιού και του κεφιού
Στην ελληνική μυθολογία, ο θεός Διόνυσος ήταν ο πιο πρόσχαρος από τους θεούς και από τους πιο αγαπητούς στους ανθρώπους. Όπως ο Προμηθέας τους έδωσε τη φωτιά ή ο Ασκληπιός τις πρώτες βάσεις της ιατρικής, έτσι και ο Διόνυσος τους πρόσφερε το αμπέλι και το κρασί. Και στους θεούς ήταν αγαπητός. Όλοι οι θεοί τον σέβονταν, αλλά μεγάλη ευγνωμοσύνη του όφειλε ιδιαίτερα η Ήρα, επειδή μόνος αυτός, απ’ όλους τους θεούς, έπεισε το γιο της, τον Ήφαιστο, να επιστρέψει στον Όλυμπο και να την απελευθερώσει από τα δεσμά της. Ο εύθυμος θεός ταξίδευε συνέχεια κι επισκεπτόταν πολλές χώρες και πολιτείες για να μάθει στους ανθρώπους πώς να καλλιεργούν τα κλήματα και πώς να φτιάχνουν από τους καρπούς τους το κρασί.
Και βέβαια, ως θεός της χαράς και του κεφιού, δεν ταξίδευε μόνος του. Τον ακολουθούσε ένα πολύβουο πλήθος. Στο πλήθος αυτό έβλεπες γυναίκες που χόρευαν μ’ έξαλλο τρόπο, τις Μαινάδες, όπως λέγονταν, και παράξενα όντα που ήταν άνθρωποι και ζώα μαζί. Αυτούς τους έλεγαν Σάτυρους και Σιληνούς. Πιστοί ακόλουθοι του θεού πορεύονταν μαζί του στα μεγάλα ταξίδια. Όπου περνούσε ξεκινούσε τρικούβερτο γλέντι και δεν ακούγονταν άλλο τίποτα παρά οι εύθυμοι ήχοι των μουσικών οργάνων και τα ζωηρά τραγούδια.
Ο Διόνυσος αγαπήθηκε και λατρεύτηκε από τους ανθρώπους γιατί τους γνώρισε την υπέροχη γεύση του κρασιού. Λένε πως για πρώτη φορά το φανέρωσε στο βασιλιά της Αιτωλίας, τον Οινέα. Ο τσοπάνης του, ο Στάφυλος, είχε βρει ένα περίεργο φυτό γεμάτο καρπούς κι ενθουσιασμένος από τη νοστιμιά τους έφερε και στο βασιλιά του για να τον ευχαριστήσει. Ο Οινέας έστυψε τους ζουμερούς καρπούς και απόλαυσε τον πλούσιο χυμό τους. Από τότε ο Διόνυσος ονόμασε αυτόν το χυμό οίνο και τους καρπούς σταφύλια από το όνομα του τσοπάνη .Πάντα με το θύρσο στο ένα του χέρι και ένα δοχείο κρασιού στο άλλο περιηγούνταν τις πόλεις. Όπου έβρισκε φιλόξενους και πρόσχαρους ανθρώπους, τους μάθαινε πώς να φτιάχνουν κρασί.
Σκληρός τιμωρός εμφανίζεται ο Διόνυσος στους εχθρούς του και σ’ όσους είναι αντίθετοι στον τρόπο λατρείας του. Συνάμα γενναιόδωρος ευεργέτης σ’ όσους τον τιμούν και τον ευχαριστούν.

Φωτογραφίες Γ. Γεωργιάδης

imerazante.gr