Με την καλημέρα του από το Άγιο όρος , που μας βλέπουν, ο φίλος Σπύρος Θεοφιλάτος μας έστειλε την παρακάτω διδακτική ιστοριούλα και σας την παρουσιάζουμε.
παραβολικά δοσμένη, μας προτρέπει προς τούτο.
“Κάποιος ασκητής επήγε και κατοίκησε στην έρημο μακρυά, για να βρη ησυχία και να προσπαθούσε να νιώσει την αγάπη του Θεού.
Μια ημέρα εκεί που προσευχόταν , ένα ποντικάκι ξεπρόβαλε από μια τρύπα του βράχου και άρχισε να ψάχνει γύρω-γύρω για τροφή. Τελικά, ανέβηκε επάνω στο πέλμα του ασκητού και τον κύτταζε με τα μικρά ματάκια του.
Εκείνος ενοχλήθηκε, αλλά δεν σταμάτησε την προσευχή του.
Τελικά, μια που δεν έφευγε, του λέει θυμωμένος:
– Γιατί με ενοχλείς, ποντίκι, και με διακόπτεις από την προσευχή μου;
Κι εκείνο – ω του θαύματος!- μίλησε με ανθρώπινη φωνή και του είπε:
– Πεινώ!
Αυθόρμητα ο ασκητής απάντησε παρατρέχοντας το παράδοξο του πράγματος:
– Και γιατί δεν ψάχνεις για τροφή;
– Δεν υπάρχει! Εσύ πρέπει να μου δώσεις! Και αν δεν ενδιαφερθείς να ικανοποιήσεις την ανάγκη μου, δεν θα χεις πρόσβαση στον Θεό, δεν θα νοιώσεις και συ την αγάπη Του!
Τότε ο ασκητής κατάλαβε πως αυτό το θαυμαστό γεγονός ήταν μήνυμα του Θεού, και έμεινε σκεφτικός…
Ίσως κι εμάς να μας ενοχλεί κάποιος άνθρωπος που ζει κοντά μας , όπως το ποντικάκι τον ασκητή. Κι άλλοτε μ’ ένα βλέμμα , ή με σιωπηλά δάκρυα , ή ακόμη και μ’ ένα ξέσπασμα , να στέλνει το μήνυμα “Πεινώ!”
Για ψωμί; Ίσως… Κυρίως όμως η ανθρώπινη ψυχή πεινά για αδελφικό ενδιαφέρον, για παρηγοριά, για ενθάρρυνση και γενικά για κατανόηση.
Αν αδιαφορήσουμε και δεν προσπαθήσουμε να ικανοποιήσουμε αυτή την “πείνα” με τον αγιασμένο, ειλικρινή και ανιδιοτελή τρόπο που θέλει ο Χριστός, ας μην περιμένουμε καρπούς Χάριτος στην προσευχή μας και γενικώτερα στη ζωή μας. Ας μην περιμένουμε…
“Κάποιος ασκητής επήγε και κατοίκησε στην έρημο μακρυά, για να βρη ησυχία και να προσπαθούσε να νιώσει την αγάπη του Θεού.
Μια ημέρα εκεί που προσευχόταν , ένα ποντικάκι ξεπρόβαλε από μια τρύπα του βράχου και άρχισε να ψάχνει γύρω-γύρω για τροφή. Τελικά, ανέβηκε επάνω στο πέλμα του ασκητού και τον κύτταζε με τα μικρά ματάκια του.
Εκείνος ενοχλήθηκε, αλλά δεν σταμάτησε την προσευχή του.
Τελικά, μια που δεν έφευγε, του λέει θυμωμένος:
– Γιατί με ενοχλείς, ποντίκι, και με διακόπτεις από την προσευχή μου;
Κι εκείνο – ω του θαύματος!- μίλησε με ανθρώπινη φωνή και του είπε:
– Πεινώ!
Αυθόρμητα ο ασκητής απάντησε παρατρέχοντας το παράδοξο του πράγματος:
– Και γιατί δεν ψάχνεις για τροφή;
– Δεν υπάρχει! Εσύ πρέπει να μου δώσεις! Και αν δεν ενδιαφερθείς να ικανοποιήσεις την ανάγκη μου, δεν θα χεις πρόσβαση στον Θεό, δεν θα νοιώσεις και συ την αγάπη Του!
Τότε ο ασκητής κατάλαβε πως αυτό το θαυμαστό γεγονός ήταν μήνυμα του Θεού, και έμεινε σκεφτικός…
Ίσως κι εμάς να μας ενοχλεί κάποιος άνθρωπος που ζει κοντά μας , όπως το ποντικάκι τον ασκητή. Κι άλλοτε μ’ ένα βλέμμα , ή με σιωπηλά δάκρυα , ή ακόμη και μ’ ένα ξέσπασμα , να στέλνει το μήνυμα “Πεινώ!”
Για ψωμί; Ίσως… Κυρίως όμως η ανθρώπινη ψυχή πεινά για αδελφικό ενδιαφέρον, για παρηγοριά, για ενθάρρυνση και γενικά για κατανόηση.
Αν αδιαφορήσουμε και δεν προσπαθήσουμε να ικανοποιήσουμε αυτή την “πείνα” με τον αγιασμένο, ειλικρινή και ανιδιοτελή τρόπο που θέλει ο Χριστός, ας μην περιμένουμε καρπούς Χάριτος στην προσευχή μας και γενικώτερα στη ζωή μας. Ας μην περιμένουμε…
Από το βιβλίο: «ΕΚΦΡΑΣΕΙΣ ΤΟΥ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΟΣΜΟΥ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ
ΙΕΡΑ ΜΟΝΗ ΠΑΝΑΓΙΑΣ ΒΑΡΝΑΚΟΒΑΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου
Παρακαλούμε να σέβεστε τους συνομιλητές σας και να αποφεύγετε, τις ύβρεις και τους χαρακτηρισμούς. Να αποφεύγετε να γράφετε ανώνυμα. Όλα τα σχόλια πρέπει να εγκριθούν πριν δημοσιευθούν.