Τα παιδιά! - Μαυρόπουλος Χρίστος

Ο Αϊλάν 

Τα παιδιά!

Αναθυμάμαι τα παιδιά.

Αυτά που πέθαναν πριν χρόνια στη ΜΠΙΑΦΡΑ απ' την πείνα, στη ΡΟΥΑΝΤΑ σκελετωμένα...

Της ΑΦΡΙΚΗΣ τα τόσα, στην φτώχειβουτηγμένα, που τραγουδούσαμε γι' αυτά...

WE ARE THE WORLD WE ARE THE CHILDREN!

Των Πύργων τα παιδιά...Τα άλλτης ΙΣΠΑΝΙΑΣ...Τα ηρωϊκά της άμοιρης ΣΕΡΒΙΑΣ, που γύρεψαν: "ΤΗ ΝΥΧΤΑ ΤΗΣ ΑΝΑΣΤΑΣΗΣ, ΝΑ ΠΑΨΟΥΝΕΟΙ ΜΠΟΜΠΕΣ.."

Όμως ΜΑΝΤΛΙΝ ΩΛΜΠΡΑΪΤ, η σκληρή...

Του ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ τα παιδιά, που ΡΩΣΣΟΙ και ΑΜΕΡΙΚΑΝΟΙ τα φύτεψαν στη γης, σάμπως θαρρείς λουλούδια...

Τη φαρμακούσα ζήση του δεκάχρονου ΑΛΗ, που βόμπα "έξυπνη" τα χέρια τού 'κοψε τα δυο, στην ξωτική ΒΑΓΔΑΤΗ...

τα σχολιαρούδια της ΒΟΡΕΙΑΣ ΟΣΕΤΙΑΣ που σκοτώθηκαν μες στο σχολείο τους, απ' την τρομοκρατία...

Του ΑΪΛΑΝ το άμοιρο κορμάκι του, νεκρό, μπρουμιτιασμένο, σε κάποια της ΛΕΣΒΟΥ παραλία..

Πέταξε ο μικρός ΑΪΛΑΝ με τα μικρά φτερά του, πέρα απ' τον πόλεμο, πέρα από τη ΣΥΡΙΑ, μα το ταξίδι του μακρύ κι η θάλασσα τον πέρασε στην ιστορία...

Θυμάμαι και τι δεν αναθυμάμαι.

Είναι πολιτισμός, λένε, να ζεις και να θυμάσαι.

Η θύμηση σου δείχνει καινούριους δρόμους και σε φορτώνει ευθύνες!

Το γράφει κι η ιστορία.

Ποιος όμως τη λογαριάζει;

Ο καθηγητής Χ.ΓΙΑΝΝΑΡΑΣ, το επιβεβαιώνει.

"Η ΙΣΤΟΡΙΑ ΔΙΔΑΣΚΕΙ ΠΩΣ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ ΔΕΝ ΔΙΔΑΣΚΕΤΑΙ".

Απ' τα λάθη του φυσικά.

Αλλιώς τι είν' αυτό της ΕΙΔΟΜΕΝΗΣ...

Πρόσφυγες, κατατρεγμένοι απ' τον πόλεμο, χτίζουν τα όνειρά τους πάνω στις λάσπες, στα βρώμικα νερά, και σε σκηνές που στις πλημμύρες ταξιδεύουν...

Και τα μωρά, κι αγέννητα παιδιά, που έρχονται μέσα σ' αυτές, ξανοίγουν μ' απορία τους φράχτες της ΕΥΡΩΠΗΣ.

Ίσως να "δικαιώνεται" έτσι ο ΡΑΜΣΦΕΛΤ, υπουργός άμυνας των ΗΠΑ που στον πόλεμο του ΙΡΑΚ είχε πει στις 12/4/2003.

"ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ Η ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ. Η ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ. ΝΑ ΧΑΙΡΟΝΤΑΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΚΑΙ ΝΑ ΜΠΟΡΟΥΝ ΚΑΙ ΕΓΚΛΗΜΑ ΝΑ ΚΑΜΟΥΝ!"

Μα ως φαίνεται δεν αρκεί η ελευθερία και η δημοκρατία...Θέλει ο κόσμος κυβερνήτες όχι με βαριά πτυχία, μονέ με προσόντα, εμπειρίες, καθαρή ματιά, ευγένεια ψυχής και λεβεντιά!

Θέλει αρχοντοκεφαλάδες, να ζούνε και να νιώθουν τους αγώνες και τις ανάγκες των Λαών τους, με φαντασία, και όχι να πρέπει να πεθάνουν, για να νιώσουν πως είναι μια σκηνή θανάτου, κατά πως γράφει κι ο Σ.ΤΣΑΪΧ!

Κι αν δεν το προτιμάτε έτσι, το λέει αλλιώς και πιο μεστά, ο ποιητής μας Ο.ΕΛΥΤΗΣ.

"ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΟΥΕΙ ΜΕ ΤΟΥΣ ΣΤΙΧΟΥΣ. ΕΙΝΑΙ ΛΙΓΟ. ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΠΟΛΙΤΙΚΟΛΟΓΟΥΜΕ. ΕΙΝΑΙ ΠΟΛΥ. ΚΑΤΑ ΒΑΘΟΣ Ο ΥΛΙΚΟΣ ΚΟΣΜΟΣ ΕΙΝΑΙ ΑΠΛΩΣ ΕΝΑΣ ΣΩΡΟΣ ΑΠΟ ΥΛΙΚΑ. ΘΑ ΕΞΑΡΤΗΘΕΙ ΑΠΟ ΤΟ ΑΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΚΑΛΟΙ Ή ΚΑΚΟΙ ΑΡΧΙΤΕΚΤΟΝΕΣ ΤΟ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑ. Ο ΠΑΡΑΔΕΙΣΟΣ Ή Η ΚΟΛΑΣΗ ΠΟΥ ΘΑ ΧΤΙΣΟΥΜΕ>" 

http://vivi.pblogs.gr/